Rusiya Ermənistanın kənd təsərrüfatı məhsullarını daşıyan yük maşınlarının “Yuxarı Lars” keçid məntəqəsindən keçməsinə icazə vermir.

Axar.az bildirir ki, bu barədə erməni mediası yazıb.

Bildirilir ki, səbəb kimi fitosanitar standartların pozulması göstərilir.

Erməni ekspertlər isə bunun “siyasi” olduğunu iddia edirlər. Qeyd edilir ki, xeyli ixracatçı bu gün çətinliklə üzləşib, alma, çiyələk, balıq məhsulları, hətta it yemi geri qaytarılıb.

Qeyd edək ki, Yuxarı Lars yolunun hava şəraiti ilə əlaqədar yük maşınları üçün bağlandığı haqda məlumat yayılmışdı.

Gununsesi.info

Bu gün Cənubi Qafqazda formalaşan siyasi mənzərədən çıxış etsək, deyə bilərik ki, Ermənistan region ölkələri ilə əlaqələri normallaşdırmağın yeganə yol olduğunu başa düşməlidir.

Lakin müşahidə olunan odur ki, rəsmi İrəvan qonşu dövlətlərlə münasibətləri nizamlamaq əvəzinə Qərbdən gələn siqnallara reaksiya verir, şirnikləşdirici vədlərdən mədət umur. Halbuki Qərbin öz maraqları naminə alətə çevirdiyi xalqların və ölkələrin aqibəti heç kimə sirr deyil.

Yaxın Şərqin, ərazilərinin bir hissəsinə nəzarəti itirən Gürcüstanın və 2 ildir ki, müharibənin caynağından xilas ola bilməyən Ukraynanın acınacaqlı durumu başda Amerika Birləşmiş Ştatları olmaqla, Qərb təsisatlarının əl işi olduğu hər kəsə məlumdur.

Əslində, heç Ermənistanın da sonrakı taleyi Birləşmiş Ştatları düşündürmür. Yəni bu ölkəni də Ukraynanın taleyi gözləyə bilər desək, yanılmarıq. Lakin İrəvanın siyasi elitası bütün bunları bildiyi halda ölkənin milli maraqlarını qorumaq əvəzinə özünü sürətlə bənzər alovun içərisinə atır.
Təbii ki, ABŞ və Fransa başda olmaqla, Qərbin əsas məqsədi Ermənistanı Rusiyanın orbitindən uzaqlaşdırıb, regionda öz maraqlarını həyata keçirməkdən ibarətdir. Bu baxımdan İrəvanın fəlakətlə nəticələnəcək durumu istisna edilmir. Çünki nə Rusiya Ermənistan hakimiyyətini bağışlayacaq, nə də Qərb öz məqsədindən əl çəkəcək. Ona görə də Ermənistan yaxşı düşünməli və dövlət kimi məhv olmaq təhlükəsindən özünü xilas etməlidir.

Ətraflı Baku TV-nin süjetində:

Azərbaycanın orta əsr dövlətlərinin, xüsusilə Səfəvilərin və Qacarların ünvanına səsləndirilən ittihamlardan biri də budur ki, guya sözügedən dövlətlər heç bir zaman Qərb ölkələri və Rusiya ilə ciddi münaqişə vəziyyətində olmamış, yalnız İslam ölkələri, xüsusilə Osmanlı imperiyası, özbəklər və digərləri ilə savaşmışlar.
⁉️ Bu iddialar nə dərəcədə doğrudur? Suala cavab vermək üçün aşağıdakı faktlara və rəqəmlərə nəzər yetirək:
Qızılbaş–İspaniya müharibəsi: 1602–1622. Bu savaş tarixə yanlış olaraq Səfəvi–Portuqaliya müharibəsi kimi düşmüşdür. Görünür, nəzərə alınmamışdır ki, 1580-ci ildə müstəqilliyini itirmiş Portuqaliya 1640-cı ilədək İspaniyanın sadəcə bir vilayəti olmuşdur. Sözsüz ki, müstəqilliyi olmayan bir ölkə müstəqil xarici siyasət də yürüdə bilməzdi. Müharibə İspaniyanın təşəbbüsü ilə başlanmış, fasilələrlə 20 ilədək davam etmiş, İspaniyanın İran körfəzindəki işğalçı qüvvələrinin darmadağın olunması ilə nəticələnmişdir.
I Qızılbaş–Rusiya müharibəsi: 1651–1653. Təxminən iki il davam etmiş bu müharibənin əsas səbəbi o idi ki, Rusiya Şimali Qafqazın türk və müsəlman xalqlarını əsarəti altına salmaq istəmişdi. Rus işğalçılarına qarşı savaşda Səfəvi ordusu ilə yanaşı, qumuxlar və dağlı xalqları da iştirak etmişdilər. Müharibə Rusiyanın Şimali Qafqazdakı möhkəmləndirilmiş istehkamlarının birbaşa hücumla alınması, rus qoşunlarının darmadağın edilərək Qafqazdan çıxarılması ilə nəticələnmişdir.
II Qızılbaş–Rusiya: 1722–1736. Təxminən 14 il davam etmiş bu müharibə Rusiya imperiyasının açıq təcavüzü nəticəsində başlandı. 160.000 nəfərlik rus ordusu Dərbənd, Bakı və Rəşt şəhərlərini döyüşlə aldıqdan sonra Azərbaycanın Xəzəryanı ərazilərində hərbi bazalar qurdu. Səfəvilər dövləti eyni zamanda əfqanların və dağlı qiyamçıların (1721), eləcə də Osmanlı imperiyasının (1723) hücumlarına məruz qalsa da, ərazisinin bir qarışını da Rusiyaya güzəştə getmədi. 1723-cü ildə ruslar fırıldağa əl atdılar.
Onlar girov götürdükləri Səfəvi diplomatını məcbur etdilər ki, qondarma Peterburq müqaviləsini imzalasın. Lakin Səfəvi sarayı bu saxta “sazişi” təsdiqləmədi. Kələyinin baş tutmadığını görən Rusiya 1724-cü il iyunun 24-də Osmanlı imperiyası ilə İstanbul müqaviləsini bağladı. Xəzəryanı bölgələr Rusiya imperiyasının işğalı altında qaldı, Azərbaycanın qərb hissəsi isə Osmanlı imperiyasının nəzarəti altına keçdi. Lakin Səfəvi ordusu və Azərbaycan xalqı rus istilaçılarına qarşı mübarizəni dayandırmadı.
Ən şiddətli döyüşlər Bakı, Salyan, Astara və Rəştdə gedirdi. Bu, dünya tarixinin ən qanlı müharibələrindən biri idi. Rus ordusu 14 il ərzində çox kiçik bir ərazidə yüz minlərlə zabit və əsgərini itirdi. İmperiya müharibənin ağırlığına tab gətirə bilmədi. Nəhayət, 1736-cı ildə Rusiya məğlub olduğunu etiraf edib qoşunlarını Azərbaycandan çıxardı.
III Qızılbaş–Rusiya müharibəsi: 1796–1797. Qarşıdurmanın təşəbbüskarı yenə də Rusiya imperiyası oldu. 35.000 nəfərlik rus ordusu Azərbaycana soxuldu. Qanlı döyüşlərdən sonra Dərbənd şəhəri işğal edildi. Quba xanı Şeyx Əli dağlara çəkildi. Dağıstanın Qaziqumux xanlığı Qacar dövlətinin tərəfinə keçdi. 1796-cı il oktyabrın 1-də Qubanın Alpan kəndi yaxınlığındakı döyüşdə işğalçıların böyük bir qruplaşması darmadağın edildi. İstedadlı hökmdar və böyük alim Ağa Muhəmməd şah Qacar Azərbaycana doğru hərəkətə başladı. Qızılbaş ordusunun gəlişi xəbərini alan ruslar ağır toplarını və hətta yaralılarını atıb təlaş içində Azərbaycanı tərk etdilər. Bu, əslində, qaçış idi.
IV Qızılbaş–Rusiya müharibəsi: 1803–1813. Bu qarşıdurma xüsusilə şiddətli oldu. Gəncə, İrəvan, Qarabağ, Naxçıvan, Quba, Lənkəran, Şəki uğrunda döyüşlərdə imperiya on minlərlə zabit və əsgərini itirdi. Təkcə İrəvan şəhərinin ikinci mühasirəsi zamanı rusların 4.000-dən çox hərbçisi öldürüldü. Lakin Rusiya imperiyasının canlı qüvvə və silah-sursat sarıdan üstünlüyü özünü göstərdi. Müharibə Rusiyanın qələbəsi ilə başa çatdı.
V Qızılbaş–Rusiya müharibəsi: 1826–1828. Savaşın təşəbbüskarı Qacarlar dövləti idi. Qacarlar əvvəlki müharibədə itirdikləri Azərbaycan torpaqlarını azad etmək istəyirdilər. Müharibənin ilk mərhələsində böyük uğurlar qazanılsa da, canlı qüvvə sarıdan böyük üstünlüyə malik olan Rusiya sonda qalib gəldi.
Qızılbaş–Böyük Britaniya müharibəsi: 1856–1857. Keçmiş Səfəvi mülkü olan Heratla bağlı Qacarların qaldırdığı iddia belə bir qarşıdurmaya səbəbi oldu. Böyük Britaniyanın təxminən 11.000 hərbçidən ibarət iki diviziyası Qacarların İran körfəzi sahillərindəki ərazilərinə soxuldu. İlk mərhələdə düşməni Qacar ordusunun yalnız 4.000 döyüşçüsü qarşıladı. Canlı qüvvə və silah-sursat sarıdan böyük üstünlüyə malik olan ingilislər kiçik uğurlar qazandılar.
1857-ci il fevralın 7-də Xuşab döyüşü baş verdi. Həmin döyüşdə 4.400 ingilis, 2.500 qızılbaş iştirak etdi. İngilislərdən 220 nəfər həlak oldu, qızılbaşlardan isə 50 nəfər şəhadətə yetdi. Təəccüblüdür ki, köhnə muşket və toplarla, əsasən isə qılınc, balta və nizə ilə silahlanmış, sayları düşməndən iki dəfə az olan qızılbaşlar qalib gəldilər. İngilis ordusu Xuşab ətrafından geri çəkildi.
Maraqlı cəhətlərdən biri də budur ki, ingilislər güman edirmişlər ki, İran körfəzinin sahillərinə desant çıxardıqdan sonra yerli əhali Qacarlara qarşı üsyan qaldırıb Britaniya ordusunun tərəfinə keçəcəkdir. Lakin onların bu ümidi özünü doğrultmadı. Həm yerli farslar, həm Qaşqay türkləri, həm də ərəblərin əksəriyyəti Qacar dövlətinə sadiq qalıb qızılbaşlara əllərindən gələn köməyi göstərdilər. Xəyanət yolunu yalnız bəzi ərəb tayfaları tutdular.
Bu müharibədə iştirak etmiş Təbriz alayının rəşadətini və köçəri türk tayfalarından təşkil olunmuş süvari hissələrinin ildırım sürətli hücumlarını hətta onların rəqibləri olan ingilislər belə etiraf etmişdilər.
VI Qızılbaş–Rusiya müharibəsi: 1920–1921. 1920-ci ilin aprelində Azərbaycanı işğal etmiş rus qoşunları həmin ilin mayında İranın Gilan vilayətinə soxuldular. Burada ruslar oyuncaq İran Sovet Sosialist Respublikasını qurdular. Sovet qoşun hissələri iki dəfə Tehran istiqamətində hücuma keçdilər. Lakin Qacar ordusunun şiddətli müqaviməti ilə qarşılaşıb geri çəkildilər. Döyüş meydanında məğlub olmuş rus ordusu 1921-ci ilin sentyabrında Qacar torpaqlarını tərk etdi.
Nəticə. 1501-ci ildən 1925-ci ilədək qızılbaşlar Qərb ölkələri və Rusiya ilə səkkiz müharibə etmiş, 424 ilin 50 ilini cihad meydanlarında keçirmişlər. Bu müharibələrin beşi qızılbaşların, ikisi qarşı tərəfin (Rusiya imperiyasının) qələbəsi ilə nəticələnmiş, birində (Qızılbaş–Böyük Britaniya müharibəsində) isə, tərəflərin heç biri üstünlüyə nail olmamışdır.
P.S. 1651-ci ildən etibarən Rusiya aqressiv xarici siyasət yürüdərək əvvəlcə Şimali Qafqaz, sonra isə Cənubi Qafqaz və Azərbaycan istiqamətində irəliləməyə başlamış, 1922-ci ilədək (271 il ərzində) Qızılbaş dövləti ilə üst-üstə 30 il ərzində altı müharibə etmişdir. Maraqlıdır ki, 1640-cı ildən 1922-cü ilədək (282 il ərzində) qızılbaşlarla osmanlılar arasında üst-üstə cəmi 15 il ərzində beş müharibə olmuşdur. Bu müharibələrin ikisi osmanlıların (1723–1727; 1821–1823), üçü isə qızılbaşların (1730–1732; 1732–1734; 1743–1746) təşəbbüsü ilə baş vermişdir.
Lakin onu da vurğulamaq lazımdır ki, Qızılbaş dövləti bu üç müharibənin hər birini 1723–1727-ci illər müharibəsində itirdiyi torpaqları geri qaytarmaq məqsədilə aparmışdır. Uzun müddətli sülh dövrlərinə (1640–1722=82 il; 1747–1820=73 il) hər dəfə məhz Osmanlı imperiyası son qoymuşdur. 1824-cü ildən sonra Osmanlı imperiyası ilə Qızılbaş dövləti arasında heç bir müharibə olmamışdır.
Bu faktlar həm də onu göstərir ki, sovet tarixşünaslığının iddialarına rəğmən, Qızılbaş dövləti Osmanlı imperiyasını deyil, Rusiya imperiyasını öz varlığı üçün daha ciddi təhlükə mənbəyi hesab etmişdir.
Müəllif: Milli Kimlik Araşdırmaları Qrupunun üzvü Araz Şəhrili
Teref. Xocanın Blogu

2022-ci ildə Zaqatalada yüksək dağlıq ərazidə itkin düşən hindistanlı turistin axtarışları Rusiya ərazisində davam etdirilir.

Apa xəbər verir ki, bu barədə itkin düşən Manikanth Kondaveetinin valideynləri məlumat verib.

Məlumata görə, 1993-cü il təvəllüdlü Hindistan vətəndaşı Manikanth Kondaveetinin axtarışlarına Rusiya Fedarasiyasının hüquq-mühafizə orqanlarının əməkdaşları cəlb edilib. Hazırda axtarışlar Azərbaycan-Rusiya sərhədinin əks tərəfində, Dağıstan ərazisində gedir.

Qeyd edək ki, Hindistan vətandaşı Manikanth Kondaveeti 2022-ci ilin may ayının 12-də Böyük Qafqaz sıra dağlarının cənub ətəyinin Zaqatala rayonu ərazisindən keçən hissəsinin yüksək dağlıq meşəlik ərazisində itkin düşüb. Azərbaycan ərazisində onunla bağlı uzun müddət axtarışlar aparılıb.

Ermənistanın baş naziri Nikol Paşinyan bildirib ki, İrəvan Moskvaya silah üçün milyonlarla dollar ödəyib, lakin nə silahı, nə də pulu geri almayıb.
Qaynarinfo news.am-a istinadən xəbər verir ki, o, bunu canlı yayımda vətəndaşların suallarını cavablandırarkən deyib.
Ermənistan baş naziri bildirib ki, hazırda bu problemin hansı mexanizmlərlə həll oluna biləcəyi ilə bağlı müzakirələr gedir.
“Məsələn, variantlardan biri bu puldan Ermənistanın borcunun həcmini azaltmaq ola bilər… Rusiyanın özünə də silah lazımdır və biz onıarla işləməyə hazırıq. Ümid edirəm ki, bu müzakirələr konkret nəticələr əldə edəcək”, deyə Paşinyan bildirib.

"Rossiya-24” telekanalının müxbiri Boris Maksudovun qətli Kiyev rejiminin növbəti cinayətinə çevrilib, cinayətkarlar cəzadan qaça bilməyəcəklər".

Bunu Rusiya Xarici İşlər Nazirliyinin rəsmi nümayəndəsi Mariya Zaxarova deyib.

"Maksudovun vəhşicəsinə öldürülməsi minlərlə dinc insanın həyatına görə məsuliyyət daşıyan Kiyevdəki neonasist rejiminin növbəti ağır cinayətidir.

Təqsirkarlar ədalətli, qanuni cəzadan qaça bilməyəcəklər”- deyə Zaxarova qeyd edib.

Zaxarova vurğulayıb ki, Kiyev Rusiya hərbçilərini və jurnalistlərini prioritet hədəflər hesab etməkdə davam edir və onları fəal şəkildə ovlayır.
Diplomat xatırladıb ki, Ukraynanın məqsədli şəkildə hədəf seçdiyi müxbirlər, fotoqraflar və operatorlar mülki şəxslərdir.
Onun sözlərinə görə, Kiyev onları aradan qaldırmaq üçün açıq şəkildə terror üsullarından istifadə edir:

"Qərb kuratorlarının və qərəzli insan haqları strukturlarının tənqidindən qorxmur və bunu açıq şəkildə nümayiş etdirir".

Diplomat Maksudovun ailəsinə və yaxınlarına, habelə peşə borcunu yerinə yetirərkən həlak olan bütün jurnalistlərə başsağlığı verib.

Ermənistan baş naziri Nikol Paşinyan siyasi rəqiblərini sıradan çıxartmaq üçün tələsir, çünki sosial-iqtisadi böhranın dərinləşməsi istər-istəməz erməni müxalifətini də gücləndirəcək... Yaxın aylarda kütləvi iğtişaşlar baş verəcəyi təqdirdəsə, indiki radikal-revanşist müxalifət Ermənistan parlamentini tamamilə nəzarətə götürə və dövlət çevrilişini reallaşdıra bilər...
Ermənistan Cənubi Qafqazda ABŞ və Qərbin “regiona eniş zolağı” rolunu öz üzərinə götürüb. Hazırda rəsmi İrəvan ənənəvi Rusiyanın forpostu atatusundan israrla imtina etməyə üstünlük verir. Bunun əvəzindəsə, Rusiyanın beynəlxalq düşmənlərinin “təhlükəsizlik çətiri” altına sığına biləcəyinə böyük ümidlər bəsləyir.
Halbuki, bu ümidlərin indiki situasiyada daha çox “utopik xəyal”lardan uzağa gedə bilmədiyi inkaredilməz reallıqdır. Hər halda, ABŞ və Qərbin Rusiya ilə müttəfiqlik münasibətlərindən imtina etmiş Ermənistanı öz “təhlükəsizlik çətiri” altına aldığını tsədiqləyə biləcək heç bir real əlamət mövcud deyil. Və bu, Paşinyan hakimiyyətinin xarici siyasət kursunun qarşıya qoyulmuş hədəflərdən uzaq qaldığını göstərir.
Ancaq rəsmi İrəvanın siyasi-diplomatik uğursuzluğu yalnız bununla məhdudlaşmır. Belə ki, Paşinyan hakimiyyəti hazırda Ermənistanı yalnız xarici kreditlər hesabına ayaqda tutmağa çalışır. Son məlumatlara görə, hazırda Ermənistanın xarici borcları 10 milyard dollar həddini artıq çoxdan keçib. Və Ermənistan kimi kiçik və zəif dövlət üçün bu, olduqca təhlükəli reallıqdır.

Məsələ ondadır ki, Paşinyan hakimiyyəti xarici kreditlər hesabına Ermənistanın həm daxili, həm də xarici borclarını qapatmağa cəhd göstərir. Paşinyan hakimiyyəti üçün bu, yaxın perspektiv baxımından, yeganə çıxış yolu kimi görünür. Ancaq orta və uzaq perspektiv nəzərə alındıqda, Ermənistanın böyük sürətlə, “siyasi-iqtisadi uçuruma” doğru sürükləndiyi şübhə doğurmur.
Hər halda, Ermənistan xarici maliyyə qaynaqlarından aldığı borcları əvvəl-axır qaytarmalı olacaq. Çünki müasir dünyada heç bir dövlətə boşuna para vermirlər. Ermənistan iqtisadiyyatı isə nəhəng xarici borcları ödəyəcək qədər güclü deyil. Əksinə, Ermənistan iqtisadiyyatı dövlətin ehtiyaclarından belə çox-çox geri qalır. Bu baxımdan, Ermənistan iqtisadiyyatı xarici investisiyalara möhtacdır.
Ən önəmli məqamsa, bunun da indiki situasiyada mümkün variant olmaması ilə birbaşa bağlıdır. Çünki bir tərəfdən Ermənistan iqtisadiyyatı Qərb investisiyaları üçün cəlbedici deyil. Digər tərəfdənsə, Rusiya Ermənistan iqtisadiyyatını demək olar ki, tamamilə öz nəzarəti altına ala bilib.
Yəni, rəsmi İrəvan onilliklər boyu Rusiyadan aldığı silah-sursatı və enerji resurslarına görə borclarını Ermənistan iqtisadiyyatını Kremlin ixtiyarına verməklə ödəmək məcburiyyətində qalıb. Ona görə də, hətta Qərb investisiyaları üçün cəlbedici olsaydı belə, Rusiyanın nəzarətində olan Ermənistan müəssisələrinə sərmaye yatırılmazdı.
Təbii ki, belə situasiya rəsmi İrəvanı yalnız Ermənistanı borclandırmaqla, mövcud problemləri ən yaxın dövr üçün həll etmək məcburiyyətində buraxır. Nəticədə Ermənistan Rusiya ilə paralel olaraq, Qərbin də girovuna çevrilməkdə davam edir. Bu baxımdan, Paşinyan hakimiyyəti Ermənistan iqtisadiyyatını inkişaf etdirmək, ölkə əhalisinin sosial rifah vəziyyətini müsbətə doğru dəyişmək şansından da uzaqdır. Və Ermənistanın blokada şəraitində olduğunu da nəzərə aldıqda, Paşinyan hakimiyyətinin düşdüyü situasiyanı təxmin etmək çətinlik törətməz.

Məsələ ondadır ki, baş nazir Nikol Paşinyan vaxtilə sosial-iqtisadi narazılıqların doğurduğu siyasi böhranın sayəsində Ermənistanda inqilab törədərək, hakimiyyətə gəlmişdi. Ancaq erməni baş nazir inqilabi vədlərinin heç birisini yerinə yetirə bilməyib. Əksinə, Ermənistanı sosial-iqtisadi cəhətdən daha da ağır vəziyyətə salıb və əhalinin rifah halını özünün inqilab etdiyi dövrdə olduğundan da aşağı çəkib. Və bu, o deməkdir ki, Paşinyan hakimiyyəti Ermənistanda yeni inqilabi situasiya üçün münbit şərait yetişdirib.
Ermənistanda mövcud olan sosial-iqtisadi vəziyyəti təsəvvür etmək üçün baş nazir Nikol Paşinyanın hökumət üzvləri ilə iclas keçirtdiyi salonda elektrik enerjisinin tez-tez kəsilməsinə diqqət etmək belə, yetərlidir. Əslində, erməni baş nazir ölkədə situasiyanın “sosial partlayış” həddinə çatdığını anlamamış deyil. Ancaq bu vəziyyəti müsbətə doğru dəyişmək üçün maliyyə-iqtisadi resurslara malik deyil. Və bu səbəbdən də, tezliklə Ermənistanda dərin böhranın yaranacağını, kütləvi iğtişaşların baş qaldıra biləcəyinə də şübhə etmir.
Hər halda, baş nazir Nikol Paşinyanın gələn ilin ilk yarısında növbədənkənar parlament seçkiləri keçirtmək niyyətinə düşməsi də belə düşünməyə tamamilə əsas verir. Ermənistan mətbuatının hökumət dairələrindəki mənbələrə istinadən yaydığı məlumata görə, siyasi elitada bu məsələ artıq intensiv şəkilədə müzakirə edilməyə başlayıb. Üstəlik, hökumətin iclasında erməni baş nazirin bu barədə açıq mətnlə niyyətini bəyan etdiyi bildirilir.

Ancaq baş nazir Nikol Paşinyanın öz niyyətini məhz Ermənistan müxalifəti ilə əlaqələndirdiyi də iddia olunur. Erməni baş nazir vurğulayıb ki, növbədənkənar parlament seçkilərində yenidən qalib gələcəyinə, indiki müxalifəti isə tamamilə sıradan çıxara biləcəyinə şübhə etmir. O, parlamentə yeni müxalif qüvvələrin gətirilməsi ilə siyasi səhnənin dəyişəcəyini və qanunverici orqanın isə daha təhlükəsiz olacağını düşünür.
Maraqlıdır ki, baş nazir Nikol Paşinyanın belə bir siyasi manevr etmək şansının olduğu da qətiyyən istisna edilmir. Çünki erməni baş nazir əlində cəmləşdirdiyi administrativ resursları işə salmaqla, öz hakimiyyətini nisbətən möhkəmləndirmək imkanlarını qoruyur. Və əgər, erməni baş nazir bu niyyətini reallaşdıracaqsa, deməli, yaxın vaxtlarda konkret addımların atılmasına da başlanılacaq.
Hər halda, baş nazir Nikol Paşinyanın bir qədər tələsməsinin qaçılmaz olduğu qətiyyən şübhə doğurmur. Çünki sosial-iqtisadi böhranın dərinləşməsi istər-istəməz erməni müxalifətini də gücləndirir. Kütləvi iğtişaşlar baş verəcəyi təqdirdəsə, indiki radikal-revanşist müxalifət Ermənistan parlamentini tamamilə nəzarətə götürə və dövlət çevrilişini reallaşdıra bilər. Və bu səbəbdən də, erməni baş nazir Ermənistanda siyasi proseslər nəzarətdən çıxmamış öz rəqiblərini sıradan çıxararaq, “sözəbaxan parlament” modeli ilə hakimiyyətini möhkəmləndirmək barədə düşünür.
Elçin XALİDBƏYLİ,
Siyasi ekspert,
“Yeni Müsavat”

Azərbaycan-Ermənistan sərhədlərinin delimitasiyası üzrə komissiyanın görüşü noyabrın 30-da hər iki dövlət arasında sərhəd bölgəsində baş tutacaq.

Azərbaycan Xarici İşlər Nazirliyinin mətbuat xidməti idarəsinin rəisi Ayxan Hacızadə mətbuata açıqlamasında bildirib ki, Ermənistan XİN rəhbərliyi Azərbaycanla noyabrın 30-da iki ölkənin sərhədində delimitasiya ilə bağlı görüşün keçirilməsi barədə razılığa verib. Xatırladaq ki, bir müddət əvvəl Azərbaycan Ermənistana sərhədyanı bölgədə təkbətək görüş keçirilməsini təklif edib.

Məsələ ilə bağlı politoloq Oqtay Qasımov Cebhe.info-ya açıqlamasında qeyd edib ki, Azərbaycanla Ermənistanın dövlət rəsmiləri arasında birbaşa görüşlərin keçirilməsi müsbət hal hesab oluna bilər:

“Azərbaycanla Ermənistan arasında birbaşa danışıqların keçirilməsi, o cümlədən dövlət sərhədlərinin delimitasiyası və demarkasiyası üzrə komissiyanın növbəti görüşünün sərhəd bölgədə baş tutması müsbət hal sayıla bilər. Çünki prosesdə üçüncü tərəflər vasitəçilik etdiyi zaman maraqlar çoxalır, təbii ki, bu da problemin həll olunmasına əngəl yaradır. Bu baxımdan, ikitərəfli görüşlərin keçirilməsi ölkəmizin maraqlarına uyğundur”.

O ki qaldı ikitərəfli görüşlərin ciddi nəticələrinə, ekspert hesab edir ki, bu, o qədər də asan məsələ deyil:

“Bu istiqamətdə xeyli çətinliklərlə üzləşə bilərik. Hər iki ölkənin sərhəd ərazilərindəki mürəkkəb relyef və qeyri-müəyyənliklər bu prosesin vaxtını kifayət qədər uzadacaq. Heç təsadüfü deyil ki, Azərbaycanın Gürcüstanla sərhəd ərazilərinin delimitasiyası və demarkasiyası tam başa çatmayıb”.

Sülh müqaviləsi ilə bağlı bu kimi görüşlərin keçirilməsinə gəlincə, O.Qasımov bunun yalnız Ermənistandan asılı olduğunu vurğulayıb:

“Son üç il ərzində Moskva, Brüssel və Vaşinqton formatları çərçivəsində sülh müqaviləsi ilə bağlı danışıqlar aparılıb. Təəssüf ki, bu formatların heç birində real nəticələr əldə olunmayıb. Baxmayaraq ki, bir müddət ərzində həm Brüssel, həm də Vaşinqton formatına ümidlər var idi. Amma son zamanlar ABŞ və Avropa İttifaqının rəsmilərinin Azərbaycana qarşı qərəzli münasibət sərgilədiyini görürük. Həmçinin Brüssel və Vaşinqton formatında Ermənistan ciddi şəkildə dəstəklənir.

Bununla yanaşı, ABŞ və Avropada Azərbaycana qarşı təbliğat aparılır. Azərbaycan da bunları əsas alaraq hər iki formatın növbəti görüşlərində iştirakdan imtina edib. Lakin bir neçə gün öncə Azərbaycan növbəti təşəbbüsünü irəli sürdü. Belə ki, Azərbaycan Ermənistana neytral zonada və ya sərhədin hər hansı bölgəsində birbaşa görüşün keçirilməsini təklif edib. Hesab edirəm ki, sülh müqaviləsi ilə bağlı belə görüşlərin keçirilməsi mümkün ola bilər.

Ermənistan hakimiyyətinin müstəqil qərar qəbul etmək iqtidarında olarsa, o zaman ikitərəfli görüşlərdə müsbət nəticələr əldə oluna bilər. Amma hələlik Ermənistan tərəfinin bu istiqamətdə siyasi iradə nümayiş etdirməsini görmürük. Bu da prosesi müəyyən qədər uzadacaq”.