Ardını oxu...
“Bakı Pressklub”un rəhbəri Arif Əliyev “AzPolitika.info”ya müsahibəsində Azərbaycan-Ermənistan sülh danışıqlarında mövcud durumu, Münhendə liderlər arasında baş tutan görüşün əhəmiyyətini, eləcə də regionda cərəyan edən digər prosesləri şərh edib.

Müsahibəni təqdim edirik:

- Arif bəy, fevralın 17-də Münhen Təhlükəsizlik Konfransı çərçivəsində Almaniya kansleri Olaf Şoltsun vasitəçiliyi ilə ölkə başçısı İlham Əliyev və Ermənistan Baş naziri Nikol Paşinyan arasında görüş baş tutdu. Ötən ilin yayından bəri Qərb platformasında gedən sülh danışıqlarında fasilə var idi. Sizcə, proseslərin inkişafı baxımdan bu görüşün əhəmiyyəti nədən ibarətdir?

- Birincisi, bizdə bəzi qiymətləndirilmələr var idi ki, guya Qərb istiqaməti bağlandı, məsələ həll olundu və s. Əslində heç də belə deyil. İkincisi, indi deyirik ki, görüş planlaşdırılmamışdı, əvvəlcədən nəzərdə tutulmamışdı və s. Belə məsələlər bu cür həll olunmur. Deməli, müəyyən istiqamətlər üzrə kontaktlar, danışıqlar davam edir. Üçüncüsü, prinsipcə, sənəd şəklində konseptual olaraq sülh müqaviləsi imzalanmağa hazırdır. Ancaq bunun nə zaman həll olunacağını indi deyə bilmərik.

Düşünürəm ki, bu, bütün çağırışlara baxmayaraq, tez bir zamanda baş verəcək bir proses deyil. Ortada təxminən 12 məchul var və biz bunlardan sadəcə üçünü bilirik və bunun əsasında bir nəticəyə gəlməyə çalışırıq. Digər doqquzu haqqında isə bizim məlumatımız yoxdur və bəzən heç onların istiqamətini də düzgün müəyyənləşdirmək imkanımız olmur ki, söhbət konkret olaraq nədən gedir? Məsələn, Ukraynaya silah verilməsi məsələsini nümunə gətirmək istərdim. Burada belə məchul məsələlər var: Bəlli deyil ki, o silah kimdən alınacaq? Avropa Birliyinə üzv ölkələrdən, yoxsa kənardan?... Demək istəyirəm ki, Azərbaycan ilə Ermənistan arasındakı sülh müqaviləsi məsələsində də bizə kiçik görünən, lakin prosesə təsir edən faktorlar var. Ona görə də burada hansısa bir öhdəlik götürüb, öncədən görmə nümayiş etdirmək, "yaxın zamanlarda sülh müqaviləsi imzalanacaq" demək mümkün deyil.

- Tərəflər arasında prinsipial ziddiyyətlər bizə məlumdur. Birincisi, Zəngəzur dəhlizinin açılması, ikincisi, sərhədlərin hansı xəritələr əsasında delimitiasiya və demarkasiya olunacağıdır. Üçüncüsü, Qərb ölkələrinin sülh müqaviləsinə zəmanət məsələsində razılığın olmamasıdır. Eyni zamanda Azərbaycanın yeni şərtləri var: bu, Konstitusiya islahatlarıyla, Ermənistanın Azərbaycana qarşı ərazi iddialarının olduğunu göstərən hüquqi sənədlərlə bağlıdır. Sizcə, sadalanan məsələlər geosiyasi ziddiyyətlərin nəticəsi olaraq ortaya atılıb, yoxsa, doğrudan da sülhə əngəl elə onlardı…

- Sülh müqaviləsinin imzalanması üçün bunların heç biri həlledici əngəl rolunu oynaya bilməz. Sülh müqaviləsi odur ki, tərəflər bütün müharibələrə son verir, bir-birinə qarşı ərazi iddiaları irəli sürmür, məsələləri sülh yolu ilə həll edir, bunun üçün mexanizmlər düşünür. Bütün bu şərtlərin hər üçü də ortada var. Dəfələrlə hər iki tərəfdən elan olunub və öhdəlik götürülüb. Sizin qeyd etdiyiniz məsələlər mənim bayaq danışdığım həmin 12 məchulun içərisində olan məsələlərdir. Heç bir qarantiya yoxdur ki, bunlar həll olunandan sonra ortaya hansısa başqa bir məsələ çıxmayacaq. Məsələn, hazırda aktual olan konstitusiyaya dəyişiklik məsələsi ortada yox idi. İndi fikirlər səslənir ki, konstitusiyanın ortaya atılması bu söhbəti uzadacaq. Həqiqətən də konstitusiyanı dəyişmək bir ay ərzində həll olunan bir məsələ deyil. Həmçinin bəzi informasiyalara görə, nəinki Ermənistan, Azərbaycan da öz konstitusiyası üzərində işləyir. Ermənistandakı konstitusiya dəyişikliyində söhbət təkcə ərazi iddialarından getmir. Sonuncu informasiya ondan ibarət idi ki, yeni hazırlanan konstitusiya layihəsində Ermənistanın neytral statusunun olub-olmamasına da baxılır. Bu o deməkdir ki, ümumiyyətlə, ölkənin ərazisindəki hərbi bazalar çıxarılmalıdır. Proses gedir və təbii ki, müəyyən vaxt alacaq.

- Belə görünür ki, sülh razılaşması üçün beynəlxalq şərait yoxdur…

- Nələrsə gözlənilir. Ola bilsin ki, Azərbaycan güclü olduğu bir vəziyyətdə maksimum üstünlük əldə etməyə, özünə daha güclü qarantiyalar yaratmağa, həmçinin sülh müqaviləsinin imzalanıb-imzalanmaması məsələsini təzyiq vasitəsinə çevirmək istəyir. Eynilə Ermənistan tərəfinin də belə bir istəyi var. Tutaq ki, Ermənistan Rusiya ilə bağlı olan kompleks məsələlərin bir qismini bunun içərisində əritmək, həll etmək düşüncəsindədir. Ola bilsin, biz hansısa bir mərhələdə gözlənilmədən bu prosesin sürətləndiyinin şahid olduq.

- Paşinyan "Münhen görüşünün əsas nəticəsi odur ki, biz qaldığımız yerdən davam edirik" dedi. Yəni indiyə qədər razılaşdırılmış mövzulardan irəliyə doğru gedəcəyik. Bu, nə deməkdir? Bu, Qərb platformasında davamlı görüşlərin, müzakirələrin olacağı anlamına gəlirmi? İkincisi, Azərbaycanın əsas şərtlərindən biri odur ki, danışıqlar ikitərəfli olsun, prosesdə nə Rusiya, nə də Qərb birbaşa vasitəçi kimi iştirak edib, onu geosiyasi ziddiyyətlər predmetinə çevirməsinlər. Belə olan halda Azərbaycanın mövqeyi gündəmdən çıxmış sayılırmı?
Ətraflı

- Mənə elə gəlir ki, bizim qoyduğumuz sualların bir çoxunun həlli Əliyev-Paşinyan kontaktlarından və onların arasında gəlinən razılıqlardan çox asılıdır. Hətta bəzi şifahi razılaşmalar, yazılı razılaşmalardan daha böyük əhəmiyyət kəsb edir. Biz dəfələrlə bunun şahidi olmuşuq. Azərbaycan rəhbərliyinin bəzi şifahi danışıqları bir çox problemlərin həllində əsas rol oynayıb.

- Məsələn, keçən il dekabrın 7-də COP-29-la bağlı Ermənistanla razılaşma…

- Bu, bir az xırda misal oldu. Mən təkcə Azərbaycan- Ermənistan münasibətlərini nəzərdə tutmuram. Azərbaycan-Avropa, Azərbaycan-Rusiya münasibətlərindən danışıram. Təsadüfi deyil ki, dəfələrlə dünya liderləri də səsləndiriblər ki, "Azərbaycan rəhbərliyinin bir sözü bəs edir". Düşünürəm ki, əgər tərəflərin hansısa bir məsələ ətrafında görüşləri, kontaktları daha intensiv olarsa, öz aralarında hansısa bir variant üzərində razılığa gələrlərsə, bu, işin yazılı tərəfini sürətləndirə bilər. Əlbəttə, hər iki tərəf, o cümlədən Azərbaycan bu proseslərdə ehtiyatlı davranır. Özüdə ehtiyat müxtəlif istiqamətlərdən gəlir: Bir tərəfdən Rusiyanın burada növbəti davranışlarıyla bağlı ehtiyatlılıq var. Digər tərəfdən, Avropanın gələcəkdə irəli sürə biləcəyi şərtlər, yaxud diqtə eləmək istədiyi şərtlərlə bağlı müəyyən ehtiyatlı yanaşma var. Buna əsaslanaraq düşünürəm ki, əgər Paşinyanla Əliyev arasında daha aydın görüntü olarsa, gələcəkdə sülh müqaviləsinin imzalanması prosesinə ən birinci təsir edən amil bu olacaq. Bəlkə də bu amil konstitusiya dəyişikliyindən daha ciddi təsir göstərə bilər. İndiki siyasət artıq əvvəlki formatlarda həll olunmur. Yeni yanaşma tərzləri var. Bu yanaşma tərzləri mənim üçün çox təhlükəli görünür. Amma oda görünür ki, fəal dərəcədə işlər aparılır.

- Rusiya rəsmiləri davamlı şəkildə bildirirlər ki, Azərbaycan sülhməramlıların statusu məsələsini Moskva ilə müzakirə etməlidir. Hiss olunur ki, Bakıya qarşı təzyiqlər var. Biz nazir müavini Mixail Qaluzinin müsahibəsində də bunu gördük. Orada hətta belə bir işarələr var idi ki, Rusiya burada qalıcılığını davam etdirmək, hətta Azərbaycan-Ermənistan sərhədində hərbi qüvvələri ilə təmsil olunmaq istəyir. Dolayısı ilə belə bir işarə də var idi ki, Azərbaycan etnik təmizləmədə ittiham oluna bilər. Qaluzinin müsahibəsində qeyd olunurdu ki, "Azərbaycanın hücumu zamanı erməniləri qoruyan 6 rus hərbçisi həlak olub". Sizcə Rusiya niyə tələsir və burada Azərbaycanın mövqeyi nədən ibarətdir? Azərbaycan indiki mərhələdə Rusiyanın hərbi iştirakını saxlaya bilərmi? Baxmayaraq ki, indi onlara bölgədə ehtiyac yoxdur…

- Azərbaycan, Rusiyaya gözünün yağını "yedizdirsə" də, Moskvanın bir məqsədi var və o məqsəd dəyişməz olaraq qalacaq. Rusiya hərbi mövcudluğunu Qafqazda təmin etmək, bunu qoruyub-saxlamaq istəyir. Bu, yüzillərin kökündən gələn bir siyasətin özək elementlərindən biridir. Buna görə də Rusiya Azərbaycandan qoşunlarını çıxarmaq, hərbi mövcudluğuna son qoymaq və yaxud Ermənistanda hərbi təmsilçiliyinə son qoymaq variantlarını nəzərdən keçirmir. Rusiya buna ancaq hansısa məcburiyyət halında gedə bilər. İndiki vəziyyətdə onun əlində 2025-ci ilə qədər qüvvədə olan hüquqi bir əsas var. Rusiya o bitənə qədər hansı üsulla olur-olsun, öz mövcudluğunu qoruyub-saxlamaq üçün bölgədə çox şeyə əl ata bilər. Bunu tək biz başa düşmürük, Azərbaycan rəhbərliyi də yaxşı anlayır. Rus qoşunu niyə bölgədən getməsin? Hansı işi görür burada? Bəlkə hakimiyyəti qoruyur? Məncə, buna ehtiyac yoxdur. Ölkəyə əlavə pulmu gətirir? Təbii ki, xeyr. Elə bir səbəb yoxdur ki, Azərbaycan rəhbərliyi oradan yapışsın ki, ruslar burada qalsınlar. Sadəcə bu "əli" bölgədən "qopartmaq" özü böyük ehtiyat və düşüncəli yanaşma tələb edir. Burada hər şey Rusiyanın əlindəki imkanlardan asılı olacaq.

Demək istəyirəm ki, siz qeyd etdiyiniz təhlükələrin reallığı heç bir şübhə doğurmur. Amma onların icrası Rusiya üçün də getdikcə çətinləşir. İndiki şəraitdə ermənilər Azərbaycana qayıtmaq istəmirlər ki, Rusiya da desin ki, "bəs ermənilər gəlmək istəyir, onları niyə buraxmırsan?" İndi elə bir unikal vəziyyət yaranıb ki, heç bir tərəf bunu istəmir. Ermənilər özləri də istəmir bunu… Rusiyanın Qarabağda mövcudluğu üçün isə ermənilərə lazımdır. O cümlədən, mən cəbhədəki sonuncu gərginliyə də toxunmaq istərdim. Bu gərginlik Avropa müşahidəçilərinin girə bilmədiyi, tamamilə Rusiyanın nəzarəti altında olan yerdə baş verib…

- Paşinyan bu hadisədən sonra Baş Qərargahda bəzi dəyişikliklərə getdi. Digər tərəfdən, sizcə Azərbaycanın sərt reaksiyası həm də Rusiyaya bir mesaj ola bilərdimi? Bildiyiniz kimi, "Yerkrapa" təşkilarının dörd üzvü öldürüldü…

- Bu sərt reaksiya hamıya bir mesaj idi. Yəni, təkcə Rusiya üçün yox, o cümlədən Ermənistan üçün də. Mesaj o idi ki, "hansısa bir mərhələdə, nəsə bir fikrə düşmüş olsan, sənin cavabın bu cür olacaq". Bu, əlavə bir təzyiq formasıdır. Bu, həmçinin Avropaya da mesaj idi ki, "sənin hansı dərəcədə Ermənistana dəstək verməyindən asılı olmayaraq, mənim qətiyyətim yerindədir". Eləcə də bu, həm də Rusiyaya verilən ciddi bir mesaj idi.

Elçin Rüstəmli
Ardını oxu...
Sabah, həqiqətən, bizim üçün çox vacib və dəyərli oyun olacaq.

"İdman.biz" xəbər verir ki, bunu “Qarabağ”ın baş məşqçisi Qurban Qurbanov UEFA Avropa Liqasının pley-off mərhələsində “Braqa” (Portuqaliya) ilə cavab matçından öncə keçirilən mətbuat konfransında deyib.

Təcrübəli mütəxəssis bildirib ki, bu barədə çox danışmaq istəmir: “Rəqib barədə çox danışmağa ehtiyac yoxdur. Portuqaliyada da qeyd etmişdim ki, bizi bu hesab aldatmamalıdır. İnanıram ki, futbolçularım Bakıda daha istəkli və daha düzgün oynayacaqlar. Həmçinin, soyuqqanlı oyun nümayiş etdirəcəklər. Sabaha kimi vaxtımız var. Oyunu yaxşı notla başa vurmaq istəyirik. Əlimizdən gələni edib, şans varsa, ondan yararlanmağa çalışacağıq”.

- Komandada son durumu necə dəyərləndirərdiz? Zədə ilə bağlı hansısa problem yoxdur?

- ⁠Hər şey qaydasındadır

- “Braqa”da hamı Bakıya ancaq qələbə üçün gələcəklərini deyir. Bu, psixoloji tərəfdən komandaya necə təsir edə bilər?
Ətraflı

- ⁠Tələb gözləniləndir. Çünki onlar yaxşı klubdur. Növbəti mərhələyə keçmək şansları çox idi. Amma bunun futbolçularıma psixoloji təsir edəcəyinə düşünmürəm. Biz “Braqa”nın gücünə bələdik. Matçdan öncə də onların necə oynadığını bilirdik. Oyundan sonra da komanda ilə söhbətdə qeyd etdik ki, Bakıdakı görüşdə sürətli, diqqətli və yaxşı oyun göstərməliyik. Onlar həddindən artıq sürətlidirlər. İllər boyu bu cür gərgin oyun nümayiş etdirən komandadır. Ona görə də cavab qarşılaşmasına son dərəcə yüksək hazırlaşmışıq.

- ⁠Sabahkı oyun Azərbaycan futbolunun Avropada özünü təsdiqi üçün bir şansdır.

- ⁠Bu günki nəticələrə baxsaq, bəlkə bunu düşünə bilərik. Amma Avropada qazanılan hər bir qələbə bu gün Azərbaycan futbolunda böyük uğur sayılmalıdır. Çünki daha stabil olmaq üçün belə uğurlara ehtiyacımız var. Pley-off oyunlarında isə qələbələr futbolçuların və azarkeşlərin inamı üçün çox vacibdir. Həmçinin hamını bir araya toplayır. Mənim üçün daha vacib olan futbolu bu cür sevmək, azarkeşləri belə oyunlara kökləməkdir. Biz bu cür yanaşsaq da, ola bilər ki, yerimizdə qalaq. Hər bir oyunda bizim bu səviyyəyə çatmağa ehtiyacımız var. Belə qalibiyyətlər bizi daha həvəsli və inamlı edir. Həmçinin nəinki azarkeşlərə, həm də dövlət qurumlarının futbola marağı artır. Həmişə istəmişəm ki, böyük klublar Azərbaycana gəlsinlər. Bununla dayanmaq olmaz. İlk matçda qalib gəlmişik. Sabah biz məğlub olsaq da, bu, uğursuz bir nəticə deyil. Çünki səfər matçında qələbə qazanmağı bacarmışıq.

- ⁠Mövsümün əvvəlində bu qədər irəli gedəcəyinizi təxmin etmişdiniz?

- ⁠Biz həmişə qarşımıza bir məqsəd qoyuruq. İldən-ilə daha yaxşı olmaq istəyirik. Bunun da hamısı daxili çempionatımızdan başlayır. Qarşımızda bu mərhələyə gəlmək üçün böyük istək var idi, amma tələb yox idi. İlk məqsədimiz minimum Avropa Liqasının qrup mərhələsinə düşmək idi. Sevindirici haldır ki, biz bunu bacardıq. İşlərimiz pis getməyib. Hər şey planlı şəkildə davam edib. Bu gün də futbolçularıma güvənirəm ki, bura kimi gəlib irəliləməyimizdə onların payı çoxdur. Sabah da meydanda söz sahibi komandam olacaq. Mən onlara inanıram və güvənirəm. Ən əsası oyuna düzgün yanaşırıq. İnanıram ki, hər şeyi daha da yaxşı etmək gücündəyik.

Qeyd edək ki, Tofiq Bəhramov adına Respublika stadionunda baş tutacaq “Qarabağ” – “Braqa” görüşü saat 21:45-də başlayacaq. İlk matçda Ağdam təmsilçisi 4:2 hesabı ilə qalib gəlib.
 
 
 

Amerikalı jurnalist Putinə simpatiyası ilə bağlı deyilənləri şərh edib

Amerikalı jurnalist Taker Karlson “Blaze”yə müsahibəsində Rusiya Prezidenti Vladimir Putinə simpatiyası ilə bağlı açıqlamaları şərh edib.

AYNA xəbər verir ki, jurnalist deyilənləri absurd sayıb: “Məni Putin tərəfdarı olmaqda ittiham edirlər, lakin bu, doğru deyil. Amma mən Putinin tərəfdarı olsaydım, bu da normal olardı. Mən yetkin bir insanam və Amerika vətəndaşıyam. Bəyəndiyim və bəyənmədiyim insanlar ola bilər və istədiyim fikrə sahib ola bilərəm”.

Karlson kimə inanmağı və kimə rəğbət göstərməli olduğuna “Vaşinqtonda bir dəstə adamın qərar verməsi” fikrini qəbul etmədiyini söyləyib.

Qeyd edək ki, bir müddət əvvəl Karlson Putindən geniş müsahibə götürüb. Amerikalı jurnalistin müsahibə zamanı davranışları Qərb mediasında onun “Putinə rəğbət bəsləməsi” kimi qiymətləndirilib.
Ardını oxu...
Rauf Mirqədirov: “Qarşıdakı 20 gün Ukrayna üçün son dərəcə ağır olacaq, lakin...”

Tanınmış politoloq Rauf Mirqədirov AYNA-ya müsahibəsində Ukraynadakı müharibəni və müharibə ətrafındakı geosiyasi vəziyyəti təhlil edib. Beləliklə:

- Ruslar Ukraynanın Avdeyevka şəhərini işğal etdilər. Bu hadisə ikitirəli yanaşma ortaya çıxarıb. Bəzi müşahidəçilərin fikrincə, 617 minlik nəhəng ordu ilə Ukraynaya hücuma keçmiş imperiyanın bu qədər mübarizədən sonra 50 minlik kiçik bir şəhəri ələ keçirməsi fəxr olunası qələbə deyil. Başqa bir qism isə hesab edir ki, Avdeyevka olduqca strateji bir şəhərdir və onun ələ keçirilməsi ruslara irəliləmək üçün geniş imkanlar açacaq. Siz necə düşünürsünüz?

- Hərbi-strateji baxımdan bunu böyük qələbə hesab etmirəm. Nəzərə almaq lazımdır ki, Rusiya bu şəhəri külli miqdarda itkilər hesabına ələ keçirib – söhbət onminlərlə insan itkisindən gedir. Bu, rus ordusu üçün çox böyük itkidir. İndi bəziləri bildirirlər ki, 150 milyona yaxın əhalisi olan Rusiya özündən bir neçə dəfə az əhalisi olan Ukrayna ilə müqayisədə ordudakı kəmiyyət itkilərini daha rahat bərpa edəcək və s. Amma bunu düzgün yanaşma hesab etmirəm. Çünki söhbət insan resurslarnın çoxluğundan deyil, təlim görmüş ordunun sayından gedir. Təlim görmüş ordunun böyük itkilərə məruz qalması sonradan onun kəmiyyət baxımdan bərpasını çətinləşdirir. Rusiyada bu mənada ciddi problemlər var. Təsəvvür edin ki, həbsxanalardakı məhkumları, hətta ən ağır cinayət törətmiş şəxsləri, son məlumatlara görə, məhkum qadınları belə, səfərbərliyə cəlb edirlər. Bu fakt ölkədə insan resurslarının o qədər də çox olmadığını göstərir. Digər tərəfdən, kütləvi narazılıqlar səbəbdən səfərbərliyi daha miqyaslı edə bilmirlər. Bütün bunlar təlim görmüş ordunun bərpası çox çətinləşdirir. Yəni verilən qurbanlar çoxdur.

Amma Avdeyevka hadisəsinin siyasi-psixoloji nəticələri var. Putin seçkiqabağı ərəfədə böyük qurbanlar bahasına olsa belə, hansısa uğurlar qazanmağa çalışır. Bütün resursları işə salır, böyük qurbanlar verir və nəticədə müəyyən siyasi-psixoloji-mənəvi uğurlar əldə edir. Bu, bir tərəfdən Putinə seçkiqabağı hədiyyədir, digər tərəfdən xalqı uğur qazanmağa inandırmağa cəhddir.
Ardını oxu...
Ukraynaya gəldikdə, bu hadisə onlar üçün müəyyən mənəvi-siyasi zərbədir. Cəmiyyətdəki əhval-ruhiyyəyə təsir göstərir, insanlar arasında ruh düşkünlüyü yarada bilər və s. Ümumiyyətlə, Rusiyadakı seçkilərədək – martın ortalarına qədər Ukrayna üçün çox ağır dövr olacaq. Çünki Putin bütün imkanlardan istifadə edərək, Ukrayna cəbhəsində hansısa uğurlar qazanmağa çalışacaq. Amma Rusiyanın insani və hərbi resurslarını nəzərə alsaq, hələlik elə də ciddi uğur qazanılmayıb. Ukrayna üçün indiki mərhələdə əsas prioritet mümkün qədər az ərazi itirilməsidir və Kiyevin hərbi-siyasi rəhbərliyinin bunun öhdəsindən gələcəyini ehtimal edirəm. Sözsüz ki, müəyyən itkilər olacaq, amma həmin ərazi itkilərinin katastrofik olmayacağını düşünürəm. Fikrimcə, Ukrayna ətrafındakı geosiyasi vəziyyəti müəyyənləşdirən proseslər martdan sonra başlayacaq. Rusiya üçün hücum əməliyyatlarını davam etdirmək ağırlaşacaq və yayın sonlarına doğru Ukrayna ətrafındakı geosiyasi vəziyyətin hansı yönə istiqamətlənəcəyinin şahidi olacağıq.

- Avdeyevkanın işğalından sonra Ukraynada bir narazılıq baş qaldırıb. Yerli və xarici media orqanlarında da fikirlər yer alır ki, bu, şəxsən Zelenskinin məğlubiyyəti, onun hərbi-siyasi təcrübəsizliyinin nəticəsidir. Qatılırsınızmı bu fikirlərə və Ukrayna Prezidentinin siyasi karyerasını necə proqnozlaşdırırsınız?

- Düşünmürəm ki, bu hadisə Zelenskinin siyasi karyerasına ciddi zərbə ola bilər. Əvvəla qeyd etmək lazımdır ki, hazırkı uğursuzluğun təməli 2023-cü ilin yayındakı əks-hücum əməliyyatında Ukrayna ordusunun ciddi uğura nail ola bilməməsində qoyuldu. Çox böyük gözləntilər vardı, lakin mən əvvəlki müsahibələrimdə də qeyd edirdim ki, bu gözləntilər gerçəkliyi o qədər də əks etdirmir. Çünki müharibənin başlanmasından bir ildən çox vaxt keçmişdi və Rusiya tərəfi müdafiə döyüşlərinə hazırlaşmışdı.

Digər tərəfdən, Qərb dövlətləri hücum əməliyyatları üçün Ukraynaya kifayət qədər hərbi yardım etməmişdi. Söhbət hərbi yardımın kəmiyyətindən deyil, qarşıya qoyulan hədəflərə çatmaq üçün keyfiyyətindən gedir. Hücum əməliyyatları üçün güclü aviasiyaya malik olmalısan, düşmənin arxa cəbhəsinə ciddi zərbələr endirməlisən, bunun üçün uzaqmənzilli raket qurğuların olmalıdır, minalanmış əraziləri təmizləmək üçün lazımi qədər texnikaya sahib olmalısan və s.

Lakin Ukraynanın müasir aviasiya, uzaqmənzilli raket və artilleriya ilə ciddi şəkildə təmin olunması məsələsində hələ də Qərbdə yekdillik yoxdur. Belə vəziyyət Ukraynanın həm müdafiə, həm də hücum əməliyyatlarını çətinləşdirir. Dediyim kimi, hazırkı uğursuzluqların kökünü Kiyevin taktiki müdafiə sistemini zəif qurmasında deyil, daha dərin qatlarda axtarmaq lazımdır.

- ABŞ Konqresində Ukraynaya yardım layihəsinin ləngidilməsini Prezident Bayden də təəssüflə dilə gətirdi və bildirdi ki, bu ləngimə Avdeyevkanın itirilməsinə səbəb oldu. Qərbdən Ukraynaya yardımlar niyə yubanır və zəifləyir? Və sizcə, bu gedişat Kiyevi təslimiyyətə aparıb çıxarmayacaq ki?

- Hesab etmirəm ki, yaxın 6 ay ərzində hansısa tərəf ağ bayraq qaldıracaq. Düzdür, Respublikaçılar Partiyasının çoxluq təşkil etdiyi ABŞ Konqresinin Nümayəndələr Palatasında, Donald Trampın təsiri ilə, Ukraynaya hərbi yardımın ayrılması üçün səsvermənin keçirilməsini ləngidirlər. Əgər səsvermə baş tutsa, qanun layihəsinin qəbulu labüddür. Çünki Palatadakı Respublikaçıların əksəriyyəti həmin qanun layihəsinin lehinə səs verməyə hazırdır. Trampın bu addımı taktiki gedişdir ki, öz imkanlarından istifadə edib Baydenə siyasi zərbə vursun. Amma həm Tramp, həm də Respublikaçıların rəhbərliyi başa düşür ki, bu qanun layihəsinin qarşısını uzun müddət ala bilməyəcəklər. Əslində, Tramp və tərəfdarları təklif edirdilər ki, bu yardımı Ukraynaya yardım şəklində deyil, aşağı faizli kredit şəklində verək və gələcəkdə qaytara bilməsələr, bağışlayarıq. Amerika tarixində belə təcrübə var. Başqa təklifləri də vardı ki, hərbi yardımı edək, amma iqtisadi yardımı kredit şəklində verək. Yəni, həm ABŞ-da, həm də Qərb dövlətinin əksəriyyətinin siyasi elitasında əminlik var ki, bu müharibədə Rusiyanın qalib gəlməsinə imkan vermək olmaz. Hətta, hər zaman Rusiyaya meyli ilə seçilən aparıcı Avropa ölkələri də son dövrlər Ukraynaya hərbi yardımları artırmağa başlayıb. Digər tərəfdən, Avropa İttifaqı Ukraynaya 50 milyard avro məbləğində maliyyə yardımı ayrılmasına qərar verdi. Həmçinin, Avropa ölkələri ayrı-ayrı şəkildə də Ukraynaya yardımlar edir, Qərbin nəzarətindəki maliyyət qurumları tərəfindən Ukraynaya faizsiz kreditlər ayrılır.

Təkrar edirəm, Qərbdə gözəl anlayırlar ki, bu müharibədə Rusiyanın qələbəsinə imkan vermək olmaz. Söhbət Ukraynanın məğlubiyyətindən, ərazi itirməsindən getmir. Söhbət Qərb – Rusiya münasibətlərindən, Moskvanın siyasətindən gedir. Çünki Rusiyanın siyasəti daim hərbi qələbələr, irtica, digər dövlətlərə qarşı hərbi təcavüz üzərində qurulub. Kreml bu amili həm xarici siyasətdə, həm də daxili siyasətdə işə salır. Xalqın hisslərini vaxtaşırı imperiya qaydaları, hərbi qələbələrlə doyururlar. Və bu faktoru Qərbdə çox gözəl dərk edirlər. Bilirlər ki, Putinin ambisiyaları Ukrayna ilə yekunlaşmayacaq, gec-tez digər ölkələrə də soxulmağa çalışacaq.

Hesab edirəm ki, martdan sonra həm ABŞ, həm də Avropa İttifaqının Ukraynaya hərbi yardımları tam gücü ilə işə düşəcək. Maraqlı bir dövrə qədəm qoyuruq. Bu ilin payızında Birləşmiş Ştatlarda prezident seçkiləri keçiriləcək. Demokratlar Partiyası və Respublikaçılar Partiyasının bir hissəsi - ənənəvi siyasi elitası Donalt Trampın qalib gəlməsini istəmir. Trampın qalib gəlməsində Avropa İttifaqının siyasi elitası da maraqlı deyil, onlar Trampın Ağ Evə qayıdışını Avropa üçün təhlükə kimi görürlər və bu səbəbdən həmin təhlükəni önləməyə çalışırlar.

Düşünürəm ki, yaxın aylarda bu mübarizə daha da kəskinləşəcək. Bildiyiniz kimi, Ukrayna müharibəsi və Rusiyaya münasibət Trampın Baydenə qarşı mübarizəsində əsas istiqamətlərdəndir. Ukraynanın Rusiyaya qarşı müəyyən uğurlar əldə etməsi isə Trampın hakimiyyətə gəliş yolunda ciddi maneə ola bilər. Ona görə də düşünürəm ki, yaxın aylarda Ukraynaya dəstək genişlənəcək və ABŞ-da seçkiöncəsi ərəfədə Ukraynanın uğurlar qazanması üçün bütün imkanlardan istifadə ediləcək.

- Çoxdan idi ki, Rusiya rəhbərliyi nüvə ritorikasından istifadə etmirdi. Bu günlərdə nüvə təhdidi yenidən gündəmə gətirildi və konkret hədəflər göstərildi: Dmitri Medvedyev paylaşım etdi ki, hazır vəziyyətə gətirilmiş nüvə başlıqlı raketlər Berlin, London və Vaşinqtonu vura bilər. Bunlar nə deməkdir – Üçüncü Dünya müharibəsinin siqnalı?

- Dünya müharibəsi təhlükəsi nəzəri baxımdan həmişə var. Amma əsas sual budur: Rusiya nüvə müharibəsi etmək istəyirmi və buna hazırdırmı? Düşünürəm ki, xeyr. Çünki Putin nə qədər imperialist təfəkkürə malik, öz hakimiyyətini qorumaq üçün hər şeyə hazır olan bir siyasətçi olsa da, çox gözəl başa düşür ki, nüvə müharibəsinin qalibi olmayacaq. Məhv edilən təkcə Berlin, London, Vaşinqton olmayacaq, Moskva da məhv ediləcək, Sankt-Peterburq da, Yekaterinburq da. Moskva daim Qərbi nüvə müharibəsi ilə şantaj edib. Bu, bir müddət öz effektini verirdi, Qərb müəyyən güzəştlərə gedirdi.

Amma sonra Qərbdə anladılar ki, Putin dayana bilmir, onun hakimiyyətinin təməlini xarici hərbi qələbələr təşkil edir, daxili ictimai dəstəyi xaricdəki aqressiv hücumları ilə qazanır, buna görə də Qərbi daim nüvə müharibəsi ilə şantaj edir. Və indi kollektiv Qərbdə belə bir fikir formalaşıb ki, Ukraynada qələbə qazanarsa, rus qoşunları Qərbin sərhədlərinə dayanacaq. Ona görə də Kremlin təhdidləri artıq işləmir. Əslində, Moskvanın belə təhdidlərinin kökündə Ukraynadakı hərbi əməliyyatlarından gələcəyindən narahatlıq dayanır. Qeyri-nüvə silahları ilə qalib gələcəyinə arxayın olan dövlət bu cür təhdidlərdən istifadə etməz.

Burada Çin amilini də diqqətdən qaçırmamalıyıq. Rusiyanın qonşuluğundakı Çin kimi böyük bir dövlət nüvə müharibəsinin, dünya savaşının olmasında qətiyyən maraqlı deyil. Belə bir şəraitdə düşünmürəm ki, həmin təhdidlərin arxasında gerçəkləşmə planları dayansın. Buna yalnız intihar edən şəxs əl ata bilər. Hesab etmirəm ki, Putin və ətrafı intihara hazır olsunlar. Qərb də bu təhdidlərə ciddi fikir verib, öz planlarında korrektələr etməyəcək. Əksinə, Qərb bütün gücü ilə çalışacaq ki, bu problem özünün maraqları çərçivəsində həll olunsun.

Müəllif: Tural Talehoğlu
 
 
 
Ardını oxu...
Rusiyanın “Rossiya Seqodnya” media qrupunun baş direktoru Dmitri Kiselyov ABŞ Prezidenti Co Baydendən müsahibə almaq üçün Ağ Evə müraciət edib.

Kiselyovun sözlərinə görə, Rusiya ilə ABŞ arasında dialoq yoxdur və Vladimir Putin Amerika auditoriyası üçün müsahibəyə razılıq verməklə nümunə göstərib.

“Biz prezident Baydenin beynəlxalq vəziyyəti sabitləşdirmək, etimadı bərpa etmək və ABŞ-lə Rusiya arasında münasibətləri yeniləmək barədə fikirlərini eşitmək fürsətini yüksək qiymətləndiririk”, – məktubda qeyd olunub.

Bildirilir ki, agentlik Baydenlə müsahibəni xarici dillərə tərcümə etməyə və media qruplarının platformalarında yaymağa hazırdır.

Qeyd edək ki, Putinin amerikalı jurnalistlə müsahibəsinin tam mətni fevralın 9-u Kremlin saytında yerləşdirilib. Müsahibə ümumilikdə 2 saat 6 dəqiqə davam edib. Rusiya lideri bu müddət ərzində təqribən 60 suala cavab verib.
“RİA Novosti
Ardını oxu...
Dia-az.info kult.az -a istinadla şair Cəlil Cavanşirlə müsahibəni təqdim edir:

- Cəlil, poeziya gecəsi keçirdiniz, necə düşünürsünüz, indi şeirə maraq qalıbmı, buna ehtiyac var idimi?

- Şeir gecəsinə ehtiyacın olub-olmadığını bilmirəm, amma mənim buna ehtiyacım var idi. Hiss elədim ki, darıxıram, sıxılıram, nəsə bir fərqlilik olmalıdır. Uzun zamandır ki, ədəbi mühitdə də hamı bir-birinə söz atır. Mən də düşündüm, real işlər görmək lazımdır və az da olsa, görməyə çalışdım. Bu, hələ başlanğıcdır. “Qanun” nəşriyyatında, “Mteatr”da bu cür işlər mütəmadi olaraq davam edəcək.

- Deyəsən, siz də indi söz atırsınız. Bəs deyə bilərsinizmi kimlərdir o iş görməyib, uzun müddətdir bir-birinə söz atanlar?

- O adamları hamımız yaxşı tanıyırıq, dostlarımızdır. Amma indi bunu şikayət kimi demirəm. Mənim üçün o mərhələ geridə qalıb, iş görmək vaxtıdır.

- Siz də vaxtı ilə iş görməyərək söz atdığınızı qəbul edirsiniz?

- Nisbətən gənc olanda, hə.

- Bu qədər işi necə çatdırırsınız? Həm “Qanun” nəşriyyatında təşkilatçı, həm ssenari yazmaq, kitab tərcümə və redaktə etmək, üstəlik də şeir... Bəlkə bu işlər şeirlərinizin əvvəlki kimi yaxşı alınmamağına təsir edir?

- Doğrudur, həddindən çox işləyirəm. Elə olur, gün ərzində 20 saat iş görürəm. Düşünürəm ki, hələ enerjim var və işləməliyəm. İşlədiyim dönəmlərdə isə şeir yazmıram. Şeir gecəsində səsləndirdiyim şeirlər də bundan əvvəl yazdıqlarım idi.

- Gün ərzində 20 saat işləyən adam bəs şeiri nə vaxt yazır?

- Mən şeiri hamıdan və hər kəsdən qaçanda yazıram. Hər şeydən əlimi üzürəm, əlaqələri kəsirəm, özümə çəkilib yazıram. Bu da zaman alır. Yəni gündə bir şeir yazan adam deyiləm.

- Şeir gecəsində olan adamların çoxu elə şairlər idi. Sizcə, özünüz deyib, özünüz eşitməkdən əl çəkmək zamanı deyilmi?

- Düşünmürəm ki, orada çoxu şair idi. Cəmi 4-5 şair dostumuz olardı ki, bu da normaldır. Dostlar da dəstək olur. Amma özümüz deyib, özümüz eşitmək məsələsində çox haqlısan. Demək olar, hər zaman belə olub.

- “Qadın”, “darıxmaq” kimi sözlər sizin şeirlərinizdə çoxdur. Hazırlıqlı oxucular, ciddi ədəbiyyatşünaslar, adətən, bu cür ifadələri tənqid edir, çünki artıq şablonlaşıb. Sizin şeirləriniz niyə ancaq bu səpkidədir?

- Ancaq bu səpkidə olduğunu deməzdim. “Darıxmaq”, “qadın” söhbətləri yaradıcılığımın ilk dönəmlərində yer alırdı. Hamı bilir, oxuyur, görür ki, ciddi şeirlərim var və onlar öz oxucusunu tapıb. Şeir gecəsində daha çox bu cür şeirlərə üstünlük verdim, çünki sevgiyə, “Sevgililər günü”nə hesablanmışdı.

- Yəni həm də kommersiya məqsədli idi...

- Bəli, bir qədər eləydi. Bu da çox normaldır. Adamlar “Sevgililər günü” adı ilə ora yığıb, fəlsəfədən danışım?

- Cəlil, nəsr də yazırsınız, amma elə bil, ciddi qarşılanmır, şairlik üstələyir.

- Mənim gördüyüm bütün işlər şairliyimi önə çıxarmaq üçündür. Amma ciddi qarşılanmır nəyə deyirsən?

- Yəni Cəlil Cavanşir deyəndə heç kimin ağlına roman, hekayə gəlmir, nəsrinizdən yazan yoxdur...

- O, artıq mənim problemim deyil. Düşünürəm, kifayət qədər ciddi nəsr əsərlərim də var. Kimlərsə bəyənmirsə, başqa məsələ.
 

Ardını oxu...
ABŞ-ın sabiq Prezidenti, Respublikaçılar Partiyasının bu il keçiriləcək prezident seçkilərində ən real namizədi sayılan Donald Tramp ABŞ-ın Avropa ölkələri ilə bağlı apardığı siyasətin doğru olmadığını iddia edib. Tramp bildirib ki, ABŞ NATO üzvləri müdafiə xərcləri ilə bağlı maliyyə öhdəliklərini yerinə yetirməsələr, onları müdafiə etməyəcək. Üstəlik, hətta rusları istədiklərini etməyə təşviq edəcəyinə eyham vurub.

Ukrayna Milli Aviasiya Universitetinin professoru, politoloq Maksim Yali UNIAN-a müsahibəsində Trampın son bəyanatları ilə bağlı fikirlərini açıqlayıb. AYNA müsahibəni istinadla təqdime dir:

- Cənab Maksim, Trampın son bəyanatlarına münasibətiniz necədir?

- Əvvəla, bunlar Trampın nə edəcəyi ilə bağlı bəyanatlar deyil. Bu, onun avropalı tərəfdaşlarla necə ünsiyyət qurduğuna dair istinadlarıdır və bunu NATO büdcəsinə daha çox ödəməyə başlamaq üçün səbəb kimi təqdim edir. Ona görə də, prinsipcə, heç də təəccüblənmirəm. Hətta onun Prezident olduğu dövrdə də bu barədə yazırdılar. Sadəcə Tramp indi bunu öz dili ilə səsləndirir.

Onun məqsədi bəllidir: qorxutmaq. Bu, prinsipcə, az nəticə verdi. Avropa ölkələrinin hökumətləri daha çox maliyyə ödəməyə başladılar. Ona görə də mən bunu məhz seçkiqabağı təşviqatın tərkibi hesab edirəm və inanmıram ki, Tramp Prezident olarsa, məhz belə davranacaq. Əlbəttə, müəyyən risklər var.

- Bu risklər nədən ibarətdir?

- Avropalılar anlamağa başlayıblar ki, ola bilsin ki, ABŞ-dan heç bir təhlükəsizlik zəmanəti ala bilməzlər və o zaman Ukrayna məğlub olarsa, avropalılar Putin Rusiyası ilə üz-üzə qalacaqlar. Onlar artıq Polşanın, Baltikyanı ölkələrin liderlərinin, NATO baş katibi Yens Stoltenberqin bəyanatlarından başa düşürlər ki, Rusiyanın NATO ilə münaqişəsi mümkündür. Yəni ki, Avropa ölkələrindən birinə hücum mümkündür. Bu mənada Ukraynaya indi maddi və silahla dəstək vermək sonradan Rusiya ilə döyüşməkdən qat-qat ucuz başa gəlir. Xüsusilə, nəzərə alsaq ki, müxtəlif sosioloji sorğulara görə, Avropa ölkələrinin əhalisi heç müharibəyə hazır da deyillər. Almanları demirəm, hətta Polşa vətəndaşları da müharibəyə hazır deyillər. Bu ölkələrdə ictimai rəy sorğuları keçirilib və nəticə mən dediyim kimidir.

İndi biz Almaniya kansleri Olaf Şolsun mövqeyinin necə dəyişdiyini görə bilirik. Ukraynaya qarşı tam miqyaslı işğal ərəfəsində, müharibənin baş verəcəyini anlayanda Almaniya Ukraynaya cəmi beş min dəbilqə göndərdi. Amma indi Almaniya malların sayına, maliyyə vəsaitlərinin miqdarına, hərbi yardımın miqdarına görə artıq ABŞ-dan sonra ikinci yerdədir. Bundan əlavə, Almaniya bu yardımın hələ də bloklandığı həmin ABŞ-dan fərqli olaraq, bu il üçün ən azı iki dəfə çox vəsait ayırmağa söz verib.

Ona görə də, belə demək mümkünsə, qısamüddətli perspektivdə bu bəyanatların müəyyən müsbət tərəfi var. Ən azı, avropalı tərəfdaşlarımızdan hərbi yardımı artırmaq nöqteyi-nəzərindən - ümumilikdə hərbi sənayenin inkişafı üçün maliyyənin artırılması və onların milli təhlükəsizliyinə Rusiyadan gələn real təhdidlərin başa düşülməsi baxımından.

- Hazırda müxtəlif ekspertlərdən Trampın yenidən seçiləcəyi təqdirdə Ağ Evdəki yeni administrasiyanın daha təcridçi olacağına dair siqnallar gəlir. Yəni xarici məsələlərlə daha az məşğul olacaq, buna uyğun olaraq, avropalıların öz problemlərini özləri həll etməli olduqları iddia ediləcək. Bu cür perspektivlərə münasibətiniz necədir?

- Xarici siyasətdə təcridçiliklə bağlı dəyişikliklər hələ 2009-cu ildə, ABŞ Prezidenti Barak Obama vəzifəyə gələndə başlayıb. Obama 2008-ci ildə belə bir gündəmlə ABŞ Prezidenti seçilib. “Qlobal polis” statusunun rədd edilməsi qoşunların İraq və Əfqanıstandan çıxarılması ilə başladı. Obama seçkiyə məhz bununla getdi. Sadəcə olaraq, Rusiya o zaman ABŞ-ın qlobal rəhbərliyinə və dünya nizamına meydan oxumadı.

Yeri gəlmişkən, Barak Obama hesab edirdi ki, hadisələrin gedişindən və 2014-cü ildə başlayan Rusiya-Ukrayna müharibəsindən - Krımın qanunsuz işğalından və Rusiyanın Donbasa hərbi təcavüzünə başlayandan sonra daha çox narahat olan Avropadır. Və bizə silah vermək və Rusiyaya qarşı ciddi iqtisadi sanksiyalar tətbiq etmək əvəzinə, Ukraynaya öldürücü silahların verilməsinə veto qoydu. Bunun əvəzinə, bizə ilk öldürücü silahımızı, onsuz da tam miqyaslı işğalın ilk həftələrində çox faydalı olan “Javelin”ləri verən Tramp oldu. Ona görə də bu kurs uzun müddətdir ki, davam edir. Tramp sadəcə olaraq bunu davam etdirir. Və Amerikanın daha çox təcrid olunacağı həqiqətdir.

- Siz qeyd etdiniz ki, Trampın açıqlamalarından sonra Ukraynaya, o cümlədən Almaniyadan yardımlar artır. Bəs ABŞ NATO-nun yaradılması haqqında Vaşinqton Müqaviləsinin 5-ci maddəsi üzrə öhdəliklərini yerinə yetirməkdən imtina edərsə, Aİ müxtəlif silahlı qüvvələrini tez bir zamanda öz müdafiəsi üçün bir növ vahid orduda birləşdirə biləcəkmi?

- Əslində Avropanın vahid ordu yaratmaq cəhdi yeni deyil, əvvəl də var idi. Xüsusilə belə təşəbbüslər Fransa Prezidenti Emmanuel Makron tərəfindən səsləndirilib. Amma Avropa bürokratiyası bu addımları ləngidir. Təbii ki, Tramp Prezident olarsa, bu, prosesi sürətləndirəcək. Və artıq Avropa siyasətçilərinin belə ssenariləri hesablamağa başladığını görürük. Əminəm ki, Rusiyanın Avropa ölkələrindən birinə qarşı mümkün hərbi təcavüzünün qarşısını almaq üçün vahid ordunun yaradılması istiqamətində addımlar atılacaq.

Ardını oxu...
Dia-az.info Kult.az-a istinadla AMEA-nın əməkdaşı, dosent Zaur Əliyevlə müsahibəni təqdim edir.

- İranda bir sıra rəsmi və dini şəxslər, eləcə də tarixçilər Gülüstan və Türkmənçay müqaviləsinin İranı parçaladığını düşünürlər. Bu iddialarda həqiqət payı nə qədərdir?

- Bu müqavilələr bağlanan zaman Azərbaycan İranın tərkibində olmayıb. Bunu birdəfəlik bütün dünya qəbul etməlidir. İran adlanan dövlət tarixdə olmayıb. Bugünkü İran deyilən ərazilər Səfəvilər, Əfşarlar və digər dövlətlərimizin əraziləri idi. “İran coğrafiyası” anlayışı yoxdur. Bu konkret türk coğrafiyasıdır və ora Azərbaycan xalqının, dövlətlərinin bazasını təşkil edən 32 türk tayfasının tarixin bütün dövrlərində yaşamış dədə-baba yurdudur. Müqavilələrə gəldikdə isə Azərbaycan ayrı-ayrı xanlıqlardan ibarət ölkə idi və mərkəzləşdirilmiş dövlət strukturu yox idi. Bu iki müqavilə də Qacar dövləti ilə Rusiya arasında Azərbaycanın bölüşdürülməsi xarakteri daşıyır. Sadəcə olaraq, bir xalqın, 32 tayfanın yurdu olan əraziləri iki dövlət - Rusiya İmperiyası və Dövləti-Qacariyyə öz arasında bölüşdürüb. Dövləti-Qacariyyənin də bu addımı atması Britaniyanın təsiri idi. Rusiyanı Hindistandan uzaqlaşdırmaq üçün türk torpaqlarını onlara verməyə razılaşıblar. 1813-cü ilin 12 oktyabrında “Gülüstan” sülh müqaviləsindən əvvəl Azərbaycanın ümumi ərazisi 480 min kvadrat kilometr olub. Müqaviləni Dövləti-Qacariyyə tərəfdən şahın vəkili Mirzə Əbdül Həsən xan, Rusiya tərəfdən isə Ratişev imzalayıb. 11 maddədən ibarət müqavilə ilə yurdumuz amansızcasına bölüşdürüldü, düşmənçiliyə son qoymaq üçün iki istilaçı ölkə bundan sonra “əbədi dostluq şəraitində yaşayacaqlarına” söz verdilər. 32 tayfanın bir hissəsi Arazın bir tərəfində, digəri isə o tərəfdə qaldı. Qacar şahı özünün və taxt-tac varisləri adından Qarabağ, Gəncə, Şəki, Şirvan, Dərbənd, Quba, Bakı xanlıqlarını və Talış xanlığının rus imperiyasının hakimiyyəti altında olan ərazilərini, həmçinin bütün Dağıstan, Gürcüstan (Şuragel vilayətiylə birgə), İmeretiya, Quriya, Minqreliya və Abxaziyaya çəkilmiş sərhəd və Qafqaz sərhəd xətti arasında yerləşən bütün ərazilərin və orada yaşayan millətlərin Xəzər dənizinə qədər rus imperiyasına məxsus olmasına razılığını bildirdi. Lakin bu, Rusiyanın işğalçılıq planlarının birinci hissəsi idi. 1828-ci il fevralın 9-da Təbriz yolunun üç verstliyində yerləşən kiçik Türkmənçay kəndində ikinci sülh sazişinin sonuncu iclası keçirildi. Fevral ayının 10-da “İsanın anadan olmasının 1828-ci ilində” gecə, münəccimin təyin etdiyi vaxtda, saat 12:00-da barışıq paktı imzalandı. Müqaviləni Rusiya tərəfindən İvan Paskeviç, İran tərəfindən isə Mirzə Əbdül Həsən xan imzaladılar. Müqaviləyə görə, İrəvan və Naxçıvan Rusiyaya verildi, Xəzər dənizi Rusiyanın daxili dənizi hesab edildi. Bundan sonra ermənilərin kütləvi surətdə Azərbaycan ərazilərinə köçürülməsi başladı və xüsusi köçürülmə komitəsi yaradıldı. 1828-1829-cu illərdə İrandan 40-50 min, Türkiyədən 90 min erməni Azərbaycana köçürüldü. Tanınmış rus tədqiqatçısı Şavrov ermənilərin Cənubi Qafqaza köçürülməsi prosesini araşdırdıqdan sonra 1911-ci ildə yazırdı: “Hazırda Cənubi Qafqazda yaşayan 1 milyon 300 min erməninin 1 milyondan çoxu bu diyarın yerli əhalisi deyil. Onları bura biz köçürüb gətirmişik”.

- “Əgər Gülüstan və Türkmənçay müqaviləsi olmasaydı, hazırki Azərbaycan əraziləri İranın tərkibində qalacaqdı” deyə bir fikir var.

- Nadir şahdan sonra İranda başıpozuqluq yenidən baş qaldırdı və Ağa Məhəmməd Şah Qacarın hakimiyyətə gəlməsinədək davam etdi. Şübhəsiz ki, yeni şah böyük sərkərdə və ziyalı idi. Üstəlik, Ağa Məhəmməd Şah Qacarın yeni dövlət yaratmaq məqsədinin “Fars-İran hökmranlığı”na heç bir aidiyyəti ola bilməz. Buna ən bariz nümunə Qacarın vahid dövlət ətrafında birləşmək naminə Urmiya Xanlığının xanı Əli xan Əfşara yazdığı məktubdur. Həmin məktubda Qacarlar dövlətinin qurucusu yazırdı: “Türk tayfaları Əfşarlar və Qacarlar bir-birilə müharibə aparmaqla ümumu düşmənin qələbəsi üçün imkan yaradırlar. Qacar tayfaları ilə ittifaq bağlamaqla Əfşar tayfaları öz vilayətlərinin müstəqilliyini qoruya bilərlər və heç kimin onların torpaqlarına hücum etməyə cəsarəti çatmaz”. Ona görə də hesab edirik ki, Ağa Məhəmməd Şah Qacar Əfşarların süqutundan sonra ortaya çıxan bütün xanlıqları, o cümlədən Cənubi Azərbaycan xanlıqlarını yeni dövlətın ətrafında birləşdirdiyi kimi, çox haqlı və təbii olaraq Şimali Azərbaycan da daxil olmaqla, Cənubi Qafqazı da bu birliyin, vahidliyin içində görmüşdü. Rusiyanı özünə düşmən bilməsi onun Şuşada rus agentləri tərəfindən qətl edilməsi ilə nəticələndi. Ondan sonra hakimiyyətə gələn şəxslər Əfşarlar kimi türk olsalar da, onlar Səfəvilər dövründə mövcud olmuş türklük əhval-ruhiyyəsini saxlamadılar, dövlətin xarakterini dəyişdirib Şah Abbasın dövründə başlanan fars ənənələrini davam etdirdilər. Dövlətin ideologiyası özünün türk-Azərbaycan mahiyyətindən uzaqlaşıb farsçılıq rəngini aldı. Ona görə də bu gün istər İran, istərsə də Avropa tarixçiləri Əfşarların hökmranlığını bir türk dövlətinin mövcudluğu kimi deyil, fars dövlətçiliyinin nümunəsi sayırlar. Doğrudur, Qacarların bir türk sülaləsi olmasını əsasən nə dünya tarixşünaslığı, nə də bölgənin türk, fars, ərəb və başqa tarixçiləri inkar etmirlər. Öncə, türk-moğol haklimiyyəti, ancaq əsasən Səfəvilər dönəmindən başlayaraq Qarabağın, Gəncənin, Şirvanın, Şəkinin, İrəvanın və onlara yaxın ərazilərin hakimləri Qacarlar olmuşlar. Buna görə bu müqavilələr olmasaydı, regionda Qacar dövləti qalacaqdı və nə Rusiya, nə Amerika, nə Britaniya, nə də Fransa kimi dövlətlər burada Rza şah kimi, Xomeyni kimi satqınların rəhbərlik etdiyi İran adlı dövləti yarada biləcəkdi.

- İran tez-tez Naxçıvana ərazi iddiası edir. Bu iddianın hansısa əsasları varmı və burada hər hansısa bir təhlükə törədilə bilərmi?

- Gəlin bu məsələyə qısa cavab verim. İran iqtisadi, siyasi və istənilən cəhətdən kiçik ölkələrə təsir edə bilər, amma Azərbaycana deyil, bunun üçün kifayət edən resurs və iradə yoxdur, çünki çoxlu daxili problemlər var və bu daxili problemlərdən də ən böyüyü 35 milyon azərbaycanlı və 10 milyona yaxın tarixən bizə bağlı türk xalqlarıdır. İran hansı səviyyədə nə danışır-danışsın, bu, sadəcə sözdür - öz daxili auditoriyasına hesablanmış sözlər.

Naxçıvan məsələsinə gəldikdə, bütün dünyada nüfuzlu alimlər təsdiq edirlər ki, buranın ən azı 7.500 il yaşı var və bu torpaqlarda türklər yaşayanda fars adlanan millətin adı heç bir qaynaqda, abidədə və yazılı mənbələrdə yox idi. Naxçıvanın nəinki əhalisi, daşı, torpağı belə türk qoxuyur. İranın bura iddia etməsi sadəcə mənasız söz yığnağıdır. Bu iddianı irəli sürənlər Xiyabanini, Səttərxanı, Pişəvərini yada salsın, bu, səslərini kəsməyə kifayət edər.

- Əli Xamenei tez-tez Gülüstan və Türkmənçaydan danışarkən, Qafqazın 17 şəhəri iddiasını ortaya atır, deyir ki, bu şəhərlər İrandan alınıb. Bu şəhərlər hansılardır?

- Qumdan və Tehrandan istiqamətləndirilən hədəflərə hesablanmış İrəvan (Ermənistan), Tiflis, Batumi, Sarvan (Marneuli), Rustavi (Gürcüstan), Dərbənd (Dağıstan), Beyləqan, Bakı, Bərdə, Gəncə, Quba, Şəki, Lənkəran, Salyan, Mingəçevir, Sumqayıt və Şuşa (Azərbaycan) şəhərləri daxil olmaqla, “Qafqazın 17 şəhəri” strategiyası İranın “Qafqaz siyasəti”nin əsas tərkib hissəsidir. Bütün bunları uzlaşdırmaq üçün “Aran” Mədəni Müəssisəsi adlı mərkəzi yaradaraq, həmin şəbəkələrin koordinasiya şəklində fəaliyyətini nizamlanır. İranın Tehran, İsfahan, Yəzd, Qəzvin, Qum, Ərdəbil, Məşhəd, Kirman, Mazandaran, Rəşt, Lahican, Şiraz və digər universitetlərində çalışan mütəxəssislər tərəfindən hazırlanan layihələr öncə XİN-ə və buradan isə “Aran” Mədəni Müəssisəsinə təqdim olunur. Bu proyektlərdə “Qafqazda iri şəhərlərin və onların çevrəsindəki coğrafi ərazilərin qədim İran torpaqları” mövzusu İranın televiziya və radio kanallarında, qəzet və jurnallarında uzun müddətdir ki, geniş şəkildə təbliğ olunur. Digər tərəfdən isə bu strategiya bütün orta məktəb və universitetlərin dərsliklərinə daxil edilibdir. Bununla da hər bir İran vətəndaşının beynində “Güney Qafqaz İranın tarixi coğrafi ərazisidir” fikri yaradıblar. Bunu illərdir edirlər, lakin 44 günlük müharibə və 24 saatlıq anti-terror əməliyyatı İran adlanan dövlətin gələcəyini şübhə altına alıb. Çox az adam bilir ki, Qarabağın 30 il işğalda qalması, Qərbin Azərbaycana kömək etməməsinin bir səbəbi də İranla NATO arasında olan gizli müqavilədir. İran NATO ilə münasibətlərdə güzəştlərə sadəcə bir səbəbə görə gedirdi: Qarabağın Azərbaycanın tərkibinə qatılmasına imkan verməməlidir. Çünki Azərbaycan öz ərazilərinə tam sahib olandan sonra İrandakı teokratik rejim üçün böyük təhlükələr ortaya çıxa bilərdi. Buna görə də İranda təhsil almış kadrların sayəsində Azərbaycan əhalisinin diqqəti Qarabağa deyil, daha çox “Fələstin məsələsi”nə yönəldilməli idi, “islam” və “Əhli-Beyt” pərdəsi altında xomeyniçilik Azərbaycan gəncləri arasında yayılmalı idi və s. Lakin onlar bu məsələdə ciddi uduzdular və bu gün Qarabağ qələbəsi şimallı-cənublu azərbaycanlıların qüruruna çevrildi. İranda dini hakimiyyət anlayır ki, onların sonuna az qalıb.

Artıq çox adam bilir və görür ki, islam dini adı altında İran mollakratiya rejiminin çoxsaylı ”mərasimləri” mövcuddur. Faktiki olaraq hər ay islamın ilkin çağında yüksək imtiyazları olan bir sıra xadimləri bəhanə edərək, məscidlərdə, mədrəsələrdə, bir sıra cəmiyyətlərdə mərasimlər keçirilir. Demək olar ki, Azərbaycanın hər yerində, hətta qədim torpağımız olan Borçalıda İran mollakratiya rejiminin dini təlim mərkəzlərində təhsil almış kadrlar “rövzəxanlıq” adı altında moizələr oxumaqla soydaşlarımızın cibini soyurlar. İslam dininə heç bir aidiyyəti olmayan mövhumatçı uydurma rəvayətlər söyləməklə, yalandan göz yaşları tökməklə və “dindoş”luq edərək ciblərini doldurur, insanların humanizmindən, dinə olan sevgisindən sui-istifadə edərək, onları iranyönlü zümrəyə çevirirlər. Soyğunçuluqla yanaşı, “şiə təriqəti” adı ilə soydaşlarımızı digər müsəlman əhalisinə qarşı yönəltməyi də hədəfləyiblər. Belə bir durum bəşəri faciənin dəhşətlərindən biridir. Bir yandan bilgisiz soydaşlarımızın cibini soy, digər yandan isə soydaş toplumlar arasında düşmənçilik yay. Elə Ermənistanın, Rusiyanın, Amerikanın, Birtaniyanın, Fransanın strateji hədəflərindən biri də budur. Lakin daha bunlar keçmir.

Ardını oxu...
Bu günlərdə 33 ildən sonra ilk dəfə doğma Xankəndini ziyaröt etmiş şəhid Milli Qəhrəman Şirin Mirzəyevin xanımı, 122 saylı Xankəndi seçki dairəsindən sabiq deputat Flora xanım Qasımova Moderator.az əməkdaşıyla söhbətində sevinc və kədər hisslərinin qovuşduğu bir əhval-ruhiyyə ilə uşaqlıq, gənclik xatirələrini aradığı ata ocağının indiki durumunu anlatmağa çalışıb...

-Flora xanım, bilirik, 33 ildən sonra doğma Xankəndini ilk ziyarətiniz zamanı yaşadığınız hiss və duyğuları izah etmək, anlatmaq çox çətindir...

-Elədir... Çox çətindir... İnanırsız, öncədən müəyyən edilmiş tarixdə Xankəndinə gedəcəyimiz mənə xəbər ediləndən sonra həyəcandan iki gecə yata bilmədim. Doğma şəhərimizdən ayrılıb Bakıya döndükdən sonra isə üç gecə yuxusuz qaldım. İnsan öz doğulduğu, amma artıq üç onillikdən çox bir müddətdə görmədiyi məkana dönəndə həm sevinc, həm kədər hisslərindən yoğrulmuş çox qarışıq və izaholunmaz hisslər yaşayır...

... Xankəndinə Bərdə-Ağdam-Xocalı-Şuşa yolu ilə gəlib Xan bağı deyilən gözəl tarixi məkanın yanından daxil olduq. Hələlik, işğalçı xislətli yadların yenicə tərk etdiyi özünün əsil sakinləri – Azərbaycan vətəndaşlarıyla məskunlaşdırılmamış Xankəndinə girişdə ölü, nimdaş bir şəhər ab-havası duyursan...

Şəhərə girən əsas yolun asfaltı çat-çatdır... Orada bizsiz yaşadıqları 34-35 illik müddətdə, sovet dövründən bəri tikilmiş köhnə binaların əksəriyyəti təmir edilməyib, üzlüklər, suvaqlar qopub tökülür. Demək olar ki, həm həyət evlərinin, həm də binaların həyətlərində doğranmış odunlar yığılıb. Görünür, ötən qış Ermənistandan gələn xəttdə qəza baş verməsi səbəbindən Yuxarı Qarabağa təbii qaz verilişi dayandığı zaman ermənilərin gördüyü odun tədarükünün nəticələridir... Öyrəndik ki, işğaldan öncə işləyən iri müəssisələrin çoxu dayanıbmış: ipək kombinatı, mebel fabriki, ayaqqabı fabriki... Deyəsən, ipək kombinatını söküb yerində bina tikiblər...

Amma işğal dövründə Xankəndi pərakəndə, plansız şəkildə olsa da, genişlənib. Şəhərin mərkəzində bir neçə “rəsmi” bina tikilib: qondarma “parlament”lərinin binası, “veteranlar binası”, orta məktəb binası və s. Bir neçə yerdə 4-5 mərtəbəli yaşayış evləri tikilib. Ancaq ən çox tikilən dəbdəbəli həyət evləri villalardır. Bizi müşayiət edən ANAMA əməkdaşı Kərkicahandan qayıdarkən keçmiş yay kinoteatrı və hərbi hissə yaxınlığında belə villardan birini göstərib hazırda Bakıda həbsdə olan keçmiş separatçıbaşı Bako Saakyanın villasıdır”- dedi...

-Nəhayət, 33 il sonra Xankəndindəki ata yurdunuzu görmək nəsib oldu. Nə qədər ağır olsa da, uşaqlıq, gənclik xatirələrinizin yaşadığı bu məkanın hazırkı durumu haqda danışmağınızı istərdik...

-Doğrudur.. Ata yurdumuzu 33 ildən sonra görmək mənim üçün çox ağır oldu... Sovet dövründə Spandaryan adlanan, sonradan isə Azərbaycan dövlətinə, xalqına qarşı döyüşlərdə ölmüş işğalçı hərbçilərdən biri olan Xaçaturyanın adı verilmiş küçədəki evimiz çox dəyişilib. İşğalçılar evdə yaşayıblar. Otaqlarımız yaşayış üçün bərbad vəziyyətə düşsə də, yerindədir... Ermənilər həyətimizdə əlavə olaraq bir talvar da tikiblər. Həyətin digər başında isə başqa biri əlavə ev tikib...

Bizi müşayiət edən ANAMA əməkdaşı dedi ki, Xankəndində, demək olar ki, bütün evlərdən silah-sursat tapılıb. Gözümüzün qabağında bizim otaqlardan birindən də xeyli atıcı silah gülləsi aşkar edildi...

-Həyətinizdəki ağaclardan xatırladınız, salamat qalanı var?

-Bəli. Bəzi ağaclar qalıb. Bir böyük tut ağacımız var idi – o, daha da böyüyüb. Həyətdə də bir neçə iri çəlləklər var idi. Görünür, onlara tut yığıb tut arağı düzəldirmişlər işğalçılar... Bir sözlə, son 30-35 ildə uşaqlığımızın, gəncliyimizin keçdiyi bu ocağa yad, murdar bir ruh, ab-hava qatılıb...

Allah bir daha xalqımızın heç bir nümayəndəsinə doğma yurd, ocaq itkisi yaşatmasın...

Ardını oxu...
Ardını oxu...
 

Dünyapress TV

Xəbər lenti