Qələbədən sonra Ukraynanı necə qurmaq olar: nümunələr

2023-cü il bizim qələbəmiz ili olmalıdır və biz artıq başa düşürük ki, bu qələbəni möhkəmləndirmək lazım olacaq. Xəyallarımızdakı Ukraynanı qurmaq müharibədən sonrakı Avropa tarixində görünməmiş miqyasda vaxt, resurslar və səy tələb edəcək. Dünyanın bir çox ölkələrinin ötən əsrin dağıdıcı və qanlı müharibələrinin xarabalıqlarından yaranan təcrübəsi bizə hələ getməli olduğumuz yolu dəyərləndirməyə imkan verir.

Biz artıq müharibədən sonrakı Avropa üçün “Marşal planı”nın nə olduğunu yaxşı bilirik və hətta Ukrayna üçün də analoji plandan danışırıq. “Marşal planı”nın konteksti, məzmunu və məqsədləri tamamilə fərqli bir tarixi dövrdə formalaşdırılıb həyata keçirilsə də, ideya eynidir - biz Ukraynanın iqtisadiyyatının, sənaye və sosial infrastrukturunun bərpası və modernləşdirilməsində demokratik cəmiyyətin köməyinə ümid edirik. Bu proses ideal olaraq, siyasi vəzifələrin həllini - Avropa İttifaqı və NATO-ya üzvlük məsələsini də əhatə etməlidir.

“Marşal planı” uğurlu hesab edilir, baxmayaraq ki, bu uğurun bəzi elementləri onilliklər sonra Almaniyanın birləşməsi, SSRİ-nin dağılması və keçmiş sovet bloku ölkələrinin Aİ və NATO-ya daxil olması ilə reallaşdı. Müharibədən sonrakı Avropanın yüksəlişi proseslərinə yaxşı bələd olduğumuz, lakin sonralar müxtəlif “iqtisadi möcüzələr” adlandırılan proseslərin Şərqi Asiyada - Yaponiyada, Koreyada, Vyetnamda baş verdiyini düşünmək adi haldır. On il əvvəl Darom Acemoğlu və Ceyms Robinson tərəfindən yazılan “Millətlər Niyə Uğursuzdur: Gücün, Rifahın və Yoxsulluğun Mənşəyi” kitabında biz bütün dövlətlərin niyə zəngin və uğurlu ola bilmədiyini öyrəndik. Ancaq bu gün başqa bir aspektə diqqət yetirmək olduqca maraqlıdır - millətlərin niyə ev tapşırıqlarını yerinə yetirmədiyinə deyil, necə yenidən doğulduğuna və uzun illər dağıdıcı müharibələrdən sonra ən yoxsullar liqasından keçmiş dövlətlərin uğurunun əsasında nə dayanır? Və artıq bunun bir neçə belə nümunə var.

Şərqi Asiya ölkələrini bir çox tarixi, mədəni, sosial və siyasi amillər ayırır. Yalnız ilk baxışdan belə görünür ki, bu region homogendir və dövlət quruluşuna və ideoloji üstünlüklərinə görə fərqli olsa da, sülhsevər və köklü icmadır, amma yenə də dost dövlətlərdir. Əslində bir yerli müşahidəçinin düzgün qeyd etdiyi kimi, Avropa qitəsinə demək olar ki, bütün dövlətlərinin öz problemləri və iddiaları ilə birlikdə səliqəli şəkildə “qatlanmış” və “uyğunlaşdırıldığı” bir növ “qutu” kimi baxmaq olar. AB və NATO möhürləri ilə möhürlənmişdir. Asiyada belə bir şey görünmür. Hətta bir-biri ilə həmsərhəd olan və min illər ərzində dostluq və ya çox da dost olmayan münasibətlərdə olan dövlətlər öz orijinallığını qoruyub saxlayır (məsələn, Yaponiyada koreyalıları və çinliləri “bir xalq” adlandırmaq və ya Çini müdafiə etmək heç kimin ağlına gəlməzdi). Yaponiya öz dini üstünlüklərinə malikdir və qonşularına qarşı kin saxlayır. Amma onlar birlikdə yaşamağı, əməkdaşlıq yollarını axtarmağı və tapmağı öyrəniblər. Gəlin Seuldan axan “Hanqanq çayı üzərində möcüzə”yə səbəb olan ən mühüm amillərdən bəzilərini, Vyetnamın “domi” strategiyasının uğurunu və Yaponiyanın faciəli hadisələrindən sonra dəfələrlə nümayiş etdirdiyi dirçəliş iradəsini nəzərdən keçirək. Ötən əsrdə Tokioda görünməmiş maqnitudalı zəlzələ (1923) və İkinci Dünya müharibəsində son dərəcə ağrılı məğlubiyyət yaşandı.

Vyetnam təxminən yüz il, 1954-cü ilə qədər Fransanın müstəmləkəsi olub. Birinci Hind-Çin müharibəsindən sonra müstəmləkəçilikdən qurtuluş (məhz o vaxt ABŞ-da “Marşal planı” yaradılırdı) Şimal və Cənuba bölünməklə başa çatdı. Onlar arasında müharibə 1965-ci ildə başlayıb və on il davam edib. Sonuncu Amerika əsgəri Cənubi Vyetnamı 30 aprel 1975-ci ildə tərk etdi. Ölkənin infrastrukturu demək olar ki, tamamilə dağıdılmış, torpaqlar zəhərlənmiş və ya napalmla yandırılaraq minalanmış, iki milyon insan, o cümlədən 700 mini dinc sakin həlak olmuşdur. Belə görünürdü ki, onsuz da kasıb bir ölkənin dirçəliş şansı yoxdur. Hələ 1986-cı ildə bu ölkədə inflyasiya 378% təşkil edirdi və əhalinin 70%-i yoxsulluq həddinin altında yaşayırdı. O vaxtdan bəri birbaşa xarici investisiyalar 200 dəfədən çox, adambaşına düşən ÜDM 10 dəfədən çox artmış, yoxsulluğun səviyyəsi 5%-ə enmişdir. “Apple” daxil olmaqla bütün böyük texnologiya şirkətləri üçün ən böyük elektronika istehsalçısı olan “Foxconn” Vyetnamın şimalındakı yeni zavoda 300 milyon dollar sərmayə qoyur və “Google” və “Microsoft” məhsul istehsalının böyük hissəsini Vyetnama köçürməyi planlaşdırır. Koronavirusun tüğyan etdiyi vaxt bu ölkəyə birbaşa investisiyalar artmağa davam etdi və 9% artdı.

Bu proses 1990-cı illərdə Vyetnamda özəl sahibkarlığı təşviq edən strategiyanı qəbul etdikdən sonra başladı. Torpağa xüsusi mülkiyyət tanındı, kolxozçuluq ləğv edildi. Vyetnamda ixracyönümlü sənaye sahələrinin yaradılması üçün lazımi infrastruktur yaradılmış və kifayət qədər ixtisaslı, lakin yenə də ucuz işçi qüvvəsinin hazırlanması təmin edilmişdir. Vyetnam əvvəlcə ASEAN, sonra ABŞ ilə azad ticarət zonaları sisteminə daxil oldu, xarici ticarətin əhəmiyyətli dərəcədə liberallaşmasına nail oldu və biznesin tənzimlənməsini ləğv etdi. Xarici sərmayələri qorumaq üçün qanunlar qəbul edildi, bürokratik təzyiqlər azaldıldı, əhəmiyyətli vəsaitlər təhsil və kadr hazırlığına yönəldildi.

Onu da nəzərə almaq lazımdır ki, Vyetnamın cəlbediciliyi Çinin yaxınlığında olması ilə təmin edilir, buradan son illərdə xarici şirkətlər xaricə axın edir (təkcə 2021-ci ildə Çini 11 min “əcnəbi” tərk edib). Onların əhəmiyyətli bir hissəsi Asiya bazarına diqqətini dəyişmədən istehsalını Vyetnama köçürdü. Hələ 2017-ci ildə Vyetnam regionun ən böyük geyim və elektronika ixracatçısı oldu və bu tendensiya güclənir.

Hanqanq çayında Cənubi Koreya möcüzəsi vyetnamlılardan daha tez baş verdi və daha uzun sürdü. Çox az adam bilir ki, üç illik Koreya müharibəsinin (1950-1953) başa çatmasından sonra səkkiz il ərzində məhz Şimal güclü iqtisadi artım nümayiş etdirdi, Cənubi isə daimi siyasi böhran, iqtisadi durğunluq vəziyyətində idi. Ölkə, demək olar ki, tamamilə ABŞ-ın köməyinə arxalandı və yerliləşdirmə və idxalı əvəzləmə siyasətini həyata keçirdi (bu, daxili bazarın aşağı tutumuna görə uğursuz oldu). 1961-ci il hərbi çevrilişi hər şeyi dəyişdi. Ölkədə ixracın artırılması siyasəti aparılmağa başlandı, torpaqlar onu becərənlərə verildi, keçmiş latifundistlər yığılan vəsaiti təhsilə sərf etməyə başladılar. Məhz hər kəs və hər şey üçün təhsil, şəhərlərdə və kəndlərdə eyni dərəcədə dəstəklənən məktəblərdə yüksək standartlar ölkənin simasını dəyişməyə imkan verən alətə çevrildi. Köhnə sübut edilmiş, lakin korrupsioner kadrların yerinə gənc sahibkarlar və menecerlər gəldilər, ABŞ-da təhsil alıb və Cənubi Koreyanı dünyanın ən kasıb ölkələri arasından böyük liqalara - əvvəlcə regional, sonra isə qlobal miqyasda çıxarmağa həvəsləndilər.

Qeyd etmək vacibdir ki, dövlət institutlarının faydasızlığı ilə bağlı dərin köklü təsəvvürümüzə zidd olaraq, həm Koreyada, həm də Vyetnamda onlar böyük rol oynadılar. Sadəcə onlara həvalə edilmiş funksiyalar - dövlət siyasətinin formalaşdırılması və həyata keçirilməsinə şərait yaradılması, dövlət qulluqçularının ixtisası və dövlətlə sahibkarlar arasında yaranmış etimad digər ölkələrdəki vəziyyətdən fərqlənirdi. Koreya Respublikası 1998-ci ildə maliyyə böhranı nəticəsində BVF-dən yardım istədikdə və sonra borcun ödənilməsinə davam edə bilməyəndə, ölkə vətəndaşlarının 3,5 milyonu (əhalinin dörddə biri) könüllü olaraq ailələrinin qızıllarını qaytarmağa başladılar. İki ayda 2,2 milyard dollar dəyərində 226 ton qızıl toplandı. Məşhurlar və biznes tərəfindən dəstəklənən bu populyar kampaniya Cənubi Koreyaya BVF-yə olan 56 milyard dollarlıq borcunun hamısını üç il vaxtından əvvəl ödəməyə və iqtisadi sabitlik zonasına qayıtmağa imkan verdi.

Vyetnam və Cənubi Koreyanın iqtisadi inkişafının uğurlarından danışarkən, aşkar olanı, daha doğrusu, islahatların demokratiya ideallarından uzaq şəraitdə aparıldığını inkar etmək mümkün deyil. Eyni zamanda, hakimiyyət və cəmiyyət kritik dövrlərdə ümumi məqsədlər naminə qarşılıqlı dəstək haqqında müəyyən sosial müqavilə üzərində razılığa gələ bildilər. Belə görünür ki, toplanmış təcrübə yeni münaqişələrin qarşısını almağa imkan verir. Bununla belə, Şərqi Asiyada vəziyyətin sabit olduğunu və böhranlardan immunitet əldə edildiyini söyləmək mübaliğə olardı. KXDR-dən artan aqressiv ritorika ətrafında vəziyyət, Çin iqtisadiyyatında kəskin yavaşlama və Tayvan ətrafında böhran təhlükəsi, Rusiya Federasiyasının beynəlxalq təhlükəyə çevrilməsi ilə nəticələnən sabitliyin pozulması, sürətlə deqradasiyası fonunda Moskvaya qarşı sanksiyalar fonunda dünya enerji və ərzaq bazarları yalnız başqa bir güclü oyunçu hesabına sabitləşə bilər və görünür, bu güc Yaponiyadır.

Ötən əsrdə Yaponiya dağıdıcı təbii və qeyri-təbii hadisələrdən sonra bir neçə dəfə xarabalıqlardan qalxıb. 1923-cü ildə Tokio və Yokohama bölgəsində baş verən zəlzələ 100 mindən çox insanın həyatına son qoydu, 370 min ev dağıldı, yanğınlar ölkənin ən inkişaf etmiş bölgəsinin infrastrukturunu məhv etdi. Yaponlar dağılanları bərpa etməyə başlamadılar. Onlar sadəcə olaraq öz şəhərlərini bərpa etdilər. Eyni zamanda, xüsusi mülkiyyətdə olan torpaqların bütün şəhər icmasının maraqları naminə yenidən bölüşdürülməsinə imkan verən qanunlar və hökumət qərarları qəbul edildi. Yeni yollar, parklar, sosial infrastruktur belə layihələndirildi. Şəhərin hər bir rayonunda, indi deyəcəkləri kimi, ictimai-dövlət pariteti əsasında yaradılmış xüsusi komitələr torpaq mülkiyyətçiləri ilə mübahisələrin diqqətlə planlaşdırılması və həlli ilə məşğul olan tərəfdaşlıqlar yaradıldı. Hökumət yerli hakimiyyət orqanlarının mərkəzi büdcədən tələb etdiyi vəsaiti ayırmaqdan imtina etdiyi üçün onlar yaradıcılıqla məşğul olmalı oldular.

İkinci Dünya Müharibəsindən sonra Tokio, Xirosima, Naqasaki, Okinava və bombardmanlar nəticəsində tamamilə dağıdılmış, praktiki olaraq yer üzündən silinmiş bir çox yerləri bərpa etmək işi xeyli çətinləşdi. Yaponiya 2,5 milyondan çox insanı itirdi, müharibədə təslim oldu, ÜDM demək olar ki, yarıya qədər azaldı. Eyni zamanda, ölkəni yenidən qurmaq, məğlubiyyətin və Amerika işğalının nəticələrini aradan qaldırmaq arzusunda olan yüz minlərlə əsgər müharibədən qayıtdı. Yaponiya San Fransisko müqaviləsinin şərtlərini qəbul etdi və iqtisadiyyatı modernləşdirməyə başladı.

ABŞ təzminat tələb etməkdən imtina edərək hökuməti enerji obyektlərinin tikintisinə, gübrələrin və polad istehsalına əhəmiyyətli resursları (bunların bəziləri ABŞ yardımı vasitəsilə) investisiya etməkdə sərbəst buraxdı. Əsas ideya ondan ibarət idi ki, yeni sənaye bazasının yaradılması ən müasir texnologiyalar və avadanlıqlar əsasında aparılmalıdır. Zamanla ağır mühəndislik və elektronika inkişaf etməyə başladı. Müasirləşmə təhsil sisteminin inkişafı, kadrların hazırlanması və yenidən hazırlanması ilə müşayiət olundu. Mühüm amil hərbi-sənaye kompleksinin iqtisadiyyata təzyiqinin aradan qaldırılması idi - demək olar ki, bütün sənaye bazası mülki ehtiyaclara yönəldilmişdir. Nəticədə 1953-1965-ci illər arasında Yaponiyanın ÜDM-i ildə orta hesabla 9% artdı. 1965-ci ildə əhalinin 40%-dən çoxu sənayedə işləyirdi ki, bu da ənənəvi aqrar strukturla müqayisədə iqtisadiyyatın yeni strukturunun - sənayenin formalaşması demək idi.

Və Yaponiya təkcə müharibədən qalxmadı, o, digər ölkələrə, o cümlədən Vyetnam və Koreya Respublikasına kömək etməkdə böyük rol oynadı. Təsadüfi deyil ki, artıq bu il Vyetnam Yaponiyaya yüksəksürətli dəmir yolu sisteminin - 65 milyard dollarlıq layihənin tikintisi xahişi ilə müraciət edib. Yaponiya bunu necə edəcəyini bilir. 2022-ci ilin mart ayına qədər Yaponiya Çinə yardımı dayandırdı. Yaponiya 42 il ərzində ÇXR-ə 3 trilyon 660 milyard yen məbləğində yardım edib ki, bu da ən mühafizəkar hesablamalara görə, təxminən 30 milyard dollar təşkil edir.

Şərqi Asiya ölkələrinin dirçəliş təcrübəsi bizə müəyyən nəticələr çıxarmağa imkan verir. Bütün hallarda bütün cəmiyyətin mənafeyinə uyğun müxtəlif proqramları əlaqələndirən, ixracyönümlü biznes üçün əlverişli iqtisadi və təşkilati şərait yaradan dövlət institutlarının rolu son dərəcə mühümdür. Xalqla hökumət arasında qarşılıqlı etimad, insan kapitalına sərmayə qoyulması, sosial nemətlərin cəmiyyət üzvləri arasında ədalətli bölüşdürülməsi olmadan islahatların həyata keçirilməsi qeyri-mümkün olardı. Məlum olduğu kimi, uğur qazanmaq üçün təkcə strateji hədəflərə malik olmaq deyil, həm də onları ifadə etməyi bacarmaq, əsl vətənpərvərlik və onlara nail olmaq iradəsi nümayiş etdirmək vacibdir.

Heç bir ölkə yalnız öz gücünə arxalanaraq təkbaşına ayağa qalxmadı. Etibarlı müttəfiqlərin kritik kütləsinə malik olmaq, əlverişli xarici şərait yaratmaq, beynəlxalq bazarlarda müsbət mövqe tutmaq üçün regional və sənaye şəraitindən istifadə etmək son dərəcə vacibdir. Nəhayət, cəmiyyətdə məsuliyyət daşımağa, həm cəmiyyətin müxtəlif təbəqələri arasında, həm də xarici tərəfdaşlarla səmərəli qarşılıqlı əlaqə qurmağa, yüksək sosial məsuliyyət standartına malik olmağa hazır olan kritik lider kütləsi olmalıdır. Bizdən əvvəl bu yolu ən yaxşı başlanğıc şəraitindən uzaq olan ölkələr keçib. Onlar bunu etdilər, biz də edə bilərik. Əsas odur ki, məqsədi gör, özünə inan və nəhayət, əlavə maneələr yaratmamağı öyrən.

Müəllif: Sergey Korsunski - Ukraynanın Yaponiyadakı fövqəladə və səlahiyyətli səfiri.

Mənbə: ZN.UA

Qeyd: tərcümə AYNA-ya məxsusdur.

“Rusiyanın Ukraynanı işğal planı baş tutmadıqca, Putin aqressiyasını daha da artırmağa başlayıb.
Ancaq Qərb dayanmadan Ukraynaya hücum silahları göndərir”.
Bunu Gununsesi.info-ya siyasi şərhçi Elçin Rüstəmli deyib.
Onun sözlərinə görə, Rusiyanı darmadağın etməklə bağlı qəti qərar var: “2023-cü ilin ilk aylarında böyük qırğınlar olacaq, cəbhədə daha yüz minlər öləcək. Putin avantürası Rusiyanı çox pis ilişdirib, ağılasığmaz addımlar atıb özlərini xilas etməyə cəhd edə bilərlər”.

Rusiya prezidenti Vladimir Putin 10 il əvvəl xarici jurnalistlərdən birinin “Ukraynanın NATO-ya inteqrasiyasına necə baxırsınız” sualına belə cavab vermişdi ki, bu onu narahat etmir, “Ukrayna müstəqil dövlətdir, istənilən qurumla əməkdaşlıq seçimində sərbəstdir” demişdi. 2014-cü ildə bu sözlərin həqiqəti əks etdirmədiyini gördük, dəyişən Putin məhz “NATO təhlükəsinə” görə Krımı ilhaq etdiyini açıqladı, 8 il sonra isə eyni “arqumentə” görə Ukraynaya qarşı işğalçı müharibə başladı.
Putinin hakimiyyətdə olduğu illərdə dəyişdiyinə dair başqa bir nümunə də var. Deməli, həmin Putin 2009-cu ildə Rusiyanın məktəb dərsliklərinə yazıçı Aleksandr Soljenitsının “Arxipelaq QULAQ” əsərinin daxil edilməsini lazım bilib. Bu əsər ilk dəfə 1973-cü ildə Qərb ölkələrində nəşr olunub. Əsər yazıçının özünün də keçdiyi məşəqqətli yoldan, o cümlədən 1918-1956-cı illər arasında düşərgələrdə incidilən və ölən milyonlarla SSRİ vətəndaşının represiyasından bəhs edir. Əsər SSRİ-də ilk dəfə 1989-cu ildə “yenidənqurma” illərində dərc olunub. Aleksandr Soljenitsının özünə də siyasi sığınacaq tapdığı ABŞ-dan geri qayıtmasına icazə verilib. Vaxtilə Soljenitsını dahi rus yazıçısı hesab edən Putin artıq fikrini dəyişib. Hazırda Kreml sahibini repressiya qurbanlarının acı taleyinin öyrənilməsi deyil, “imperiya sərhədlərinin genişləndirilməsi” düşündürür. Bu səbəbdən Putinin arxasınca gedənlərin qəddar Stalinə rəğbət artıb. Bu “məntiqə” görə faşist Almaniyası üzərində qələbə qazanan Stalin öz vətəndaşlarını öldürməyib, guya hamı hüzur içində yaşayırmış. Təsadüfi deyil ki, Rusiya Dövlət Dumasında hakim partiyanın deputatları Aleksandr Soljenitsının əsərinin məktəb dərsliklərindən çıxarılmasını təklif ediblər. Deputatlar əsərdəki faktların həqiqəti əks etdirmədiyini iddia ediblər. Guya bu əsər yazılmasaydı və tarix kitablarına salınmasaydı, SSRİ-də milyonlarla insanın repressiya qurbanı olduğunu gizlətməkmi mümkündür? Dövlət Duması Ukrayna müharibəsi fonunda tarixi həqiqətləri gənc nəsildən gizlətməyə çalışır. Aydındır ki, sifariş Kremldən – birinci şəxsdən gəlib.
Elxan Şahinoğlu

Avropa Parlamentində bir qrup deputatın təşəbbüsü ilə Azərbaycan əleyhinə sənəd qəbul olunub. Erməni separatçılarının mövqeyini müdafiə edən həmin sənəddə Azərbaycandan Laçın yolunu açmaq tələb olunub. Sənəddə Rusiya hərbi kontingentinin bölgədəki fəaliyyəti tənqid olunaraq onun ATƏT-in sülhməramlı qüvvələrlə əvəz edilməsi gərəkliyi bildirilib. Məgər ATƏT-in sülhməramlı qüvvələri mövcuddur? Sənəddə başqa ziddiyyət də var, Azərbaycan Ermənistanın Qarabağdakı ermənilərlə “nəqliyyat, energetika və kommunikasiya əlaqələrini pozmamağa” çağırılıb.
Bu Avropanın özünün qəbul etdiyi prinsiplərə ziddir. Çünki Avropa Parlamentinin haqqında danışdığı kommunikasiya xətləri Azərbaycanın ərazi bütövlüyü və qanunları pozularaq çəkilib. Bu kommunikasiya xətləri Azərbaycan qanunlarına uyğunlaşdırılmalıdır. Bu ona bənzəyər ki, Fransanın hansısa əyaləti Parisin icazəsi olmadan Almaniyadan qaz və elektrik nəql edir.

Maraqlıdır ki, Avropa Parlamenti öz qərarlarına hörmət etmir. Avropa Parlamenti təxminən 4 il əvvəl, 2018-ci ilin dekabr ayında “Avropa İttifaqının xarici siyasət və təhlükəsizlik sahəsində ümumi siyasəti barədə” qətnamə qəbul edib. Sənəddə tərəfdaş ölkələrin ərazisində dondurulmuş münaqişələrin, beynəlxalq hüququn norma və prinsiplərinə uyğun olaraq nizamlanmasının zəruriliyi vurğulanıb. Bundan başqa, qətnamə münaqişə nəticəsində doğma yurdlarından didərgin düşmüş şəxslərə dəstəyi gücləndirməyə, tərəfdaş ölkələrin ərazisində vəziyyətin destabilizasiyası məqsədilə üçüncü tərəflərin müdaxilə cəhdlərinin qarşısını almağa çağırıb. Yəni həmin qətnamə faktiki Qarabağ məsələsinin Azərbaycanın ərazi bütövlüyü çərçivəsində həllini dəstəkləyib. Yeni sənədin heç bir bəndində isə yazılmayıb ki, Qarabağda yaşayan ermənilər Azərbaycan qanunlarına tabe olmalı və Azərbaycanın ərazi bütövlüyü əleyhinə təxribatlara yol verməməlidirlər.

Diplomatlarımız Avropa Parlamentinin iki qətnaməsi arasındakı ziddiyyəti avropalı deputatların diqqətinə çatdırmalıdırlar. Birində münaqişənin Azərbaycanın ərazi bütövlüyü çərçivəsində həlli vacibliyi vurğulanıb, digərində separatizmə dəstək ifadə olunub. Qoy izah etsinlər ki, eyni qurum bir-birinə zidd iki sənədi necə qəbul edə bilər? Avropa Parlamenti bir neçə il əvvəl müstəqil olmaq istəyən katalonlara yox dedi, İspaniyanın ərazi bütövlüyünü dəstəklədi, tərəfdaşları Ukraynanın, Gürcüstanın və Moldovanın da ərazi bütövlüyünü dəstəkləyir, Azərbaycana gəldikdə isə sanksiya qəbul etdikləri Rusiyaya bağlı olan erməni separatçılarına dəstək verirlər. Diplomatlarımız Avropa Parlamentində Azərbaycan əleyhinə sənəd qəbul edənlərdən bunun izahını tələb etməlidirlər.

“Atlas” Araşdırmalar Mərkəzi

“Financial Times” dərgisində yayımlanan məqaləyə görə, Rusiya prezidenti Vladimir Putin Ukraynaya qarşı işğalçı müharibə barədə vaxtilə dostu Çin lideri Si Tsinpinin əvvəlcədən məlumatlandırmayıb. Dərgiyə bu haqda məlumatı Pekindəki rəsmi mənbələr veriblər. Rusiya və Çin liderləri müharibədən 20 gün əvvəl 2022-ci ilin fevralın 4-də bir araya gəliblər. Bundan sonra Moskvadan Pekinə mesajlar göndərilib ki, Ukrayna hakimiyyətini cəzalandırmaq istəyirlər. Pekində düşünüblər ki, Rusiya müharibəyə başlayarsa bu qısamüddətli və məhdud miqyaslı qarşıdurma olacaq. Dərginin yazdığına görə, Pekin ilkin ehtimalının yanlış olduğunu anlayıb.
Pekin işğalçı müharibə dövründə Moskva ilə ittifaqı daha da gücləndirib, iki dövlət arasında ticarət mübadiləsi əvvəlki illərlə müqayisədə artıb. Bu o deməkdirmi ki, Rusiyanın Ukraynaya qarşı işğalçı müharibəsi Pekinə mane olmur? Pekin ərazi bütövlüyü məsələsinə həssas yanaşmalıdır. Çünki özünün də oxşar problemləri var. Digər tərəfdən Rusiyanın Ukraynaya qarşı işğalçı müharibəi davam etdirməsi Pekinin Qərlə münasibətlərinin normallaşmasına əngəldir.
Müharibənin uzanması Pekinə Avropa ölkələri ilə münasibətlərdə əlavə problemlər yaradıb. Pekinin Kremli dəstəkləməsi Qərb ölkələrində neqativ qarşılanıb və bu amil Çinin bu ölkələrlə iqtisadi münasibətlərinə və yeni layihələrin reallaşmasına maneə yaradır. Pekin Kremlin siyasətinin qurbanı olmaq istəmir. “Financial Times” dərgisində yayımlanan məqalədə bir qrup çinli rəsminin Rusiya prezidenti Vladimir Putinin siyasətindən narazı qaldığı göstərilib. Misal üçün Çinin xarici işlər naziri vəzifəsinə bu ölkənin ABŞ-dakı səfiri təyin olunub. Halbuki, nazir vəzifəsinə Rusiya ilə əlaqələrə cavabdeh olan bir başqa diplomatın təyinatı gözlənilirdi. Nazir vəzifəsinə elə bir diplomat təyin edilib ki, o Qərblə münasibətləri yenidən normmalşdırmağa çalışmalıdır.
Pekin iki istiqamətdə xarici siyasət fəaliyyətini genişləndirməlidir. Birinci istiqamət Vaşinqtonla münasibətlərin normallaşdırılmasıdır. Bu çətin vəzifədir. Çünki iki ölkə arasındakı münasibətlər yalnız Çin-Rusiya ittifaqına görə mürəkkəbləşməyib. Çinin Tayvan adasıyla bağlı siyasəti Vaşinqtonun narazılığına səbəb olub. Ona görə də münasibətlərin normallaşması üçün Pekin ilk növbədə Tayvan siyasətinə yenidən baxmalıdır. İkinci istiqamət Avropadır. Pekin Avropa dövlətləri ilə ortaq iqtisadi layihələr reallaşdırmaq istəyir. Pekindən Brüsselə belə bir messj göndərilib ki, Çin hakimiyyəti Rusiya-Ukrayna müharibəsinin əleyhinədir. Ancaq bu azdır. Brüsselin Pekindən əsas istəyi Çin hakimiyyətinin Kremlin siyasətinə təsis etməsidir. Bu baş verməyincə, Pekinin Brüssellə münasibətlərini normallaşdırmaq çətin olacaq.
“Atlas” Araşdırmalar Mərkəzi

Zakir Həsənovun “Hazır ol” əmri ordunun daim tətikdə dayanması baxımından təbiidir, lakin indi sərhəddə və Qarabağda mümkün təxribatların olması fonunda daha çox aktuallıq qazanır:
- Ermənistan sərhəddə eskalasiya ilə razılaşmaları sıfırlamaqda, danışıqların yeni şərtlərini formalaşdırmaqda maraqlı tərəfdir: istisna deyil ki, İrəvan sərhəddə “itirdiyini” hesab etdiyi hansısa mövqeyi ələ keçirmək, bununla delimitasiya məsələsində əlini gücləndirmək istəyə bilər;
- Laçın yolundakı aksiyanın davam etməsi fonunda erməni əhalisinin Azərbaycan cəmiyyətinə inteqrasiyası məsələsi daha da aktuallaşır və separatçılar da, ruslar da, erməni diasporu/lobbisi və onların müdafiəçisi olan ölkələr də belə bir perspektivdə maraqlı deyil:
erməni əhalisinin Bakıya düşmənçiliyinin körüklənməsi və mümkün təmasların sıradan çıxarılması məqsədilə Qarabağda təxribatlar törədə bilərlər;
Azərbaycan hər iki istiqamətdə mümkün ssenariyə hazır olmalıdır. Belə hazırlıq təkcə hərbi yox, diplomatik və informasiya müstəvisində də nəzərə alınmalıdır.
Asif Nərimanlı
Teref.az