Ardını oxu...
Rusiyanın Azərbaycana (həm də Ermənistana) qarşı illərdir işlətdiyi ən böyük “zopanı” – Qarabağ məsələsi və “sülhməramlıların” qalması təhdidini Dövlətimiz aradan qaldırdı. Tarixi hadisələr baş verdi, ən gözəl və pozitiv ssenari ilə münaqişə öz həllini tapdı. Ermənistanla qalıcı sülhə doğru da ciddi addımlar atıldı-atılır, sülh müqaviləsinin “onurğasını” təşkil edəcək sənədlər, prinsiplər razılaşdırılır – ilk imzalar atılandan sonra Kremlin bölgəmizə təsirlərin azalması trendi sürətlənəcək. Amma bu o demək deyil ki, Moskva bölgəmizdən tam və səssiz çəkiləcək, hələ də bölgəyə, o cümlədən Azərbaycana təsir müxanizmləri var, onlardan istifadəı etməyə çalışacaq.
Təsir müxanizmlərindən biri ölkəmizin qeyri-resurs ixracıdır – hökumətin bacarıqsız iqtisadi komandası illərdir bu təhdidi aradan qaldırmaq üçün ciddi bir iş ortalığa qoymadı-qoya bilmədi. Gəlin ən yeni statistik məlumatlara baxaq: Bu ilin 1-ci rübündə, ilk 3 ayında Azərbaycan 5. 984 mln. dollar mal-məhsul ixrac edib, ixracın 88,74%-i, yəni 5.310 mln. dolları neft-qaz sektoruna daxil olan mallar üzrə olub, qeyri-neft ixracımız cəmi 673 mln. dollar təşkil edib – bu ixracın 22%-i, yəni 140 mln. dollara yaxını meyvə-tərəvəzdir. Biz Rusiyaya 3 ayda cəmi 230 mln. dollara yaxın mal ixrac etmişik, yəni, meyvə-tərəvəzin tamamına yaxını Şimal qunşumuza gedib. Bu isə o deməkdir ki, Kremlin kefi istəyəndə yenə pomidorda xəstəlik, almada qurd “taparaq” ixracatımızı kəsə bilər. Aqrar sahədə çalışanların isə başqa bazarlara çıxışı yoxdur ki, Rusiyanı əvəzləyə bilsinlər – deməli, Kremlin əlindən daim istifadə edə biləcəyi bu təzyiq vasitəsini almaq əsas hədəflərdən biri olmalıdır. Bunun üçün ölkəmiz ÜTT-yə üzv olaraq, AB ilə sazişi tezləşdirərək fermerlərimizin daha bahalı və dayanıqla bazarları çıxışı təmin edilməlidir – hökumət isə bu yolda heç bir addım atmır, atmaq istəmir.
Moskvanın əlində olan digər təzyiq vasitəsi orada yaşayan soydaşlarımızdır – zaman-zaman bu məsələni Kremlin rəsmiləri, təbliğat “bülbülləri” dilə gətiriblər. Bu gün taciklərin başına açdıqları oyunu da görürük, bundan başqa Rusiyanın daha çox şovinistləşən siyasi səhnəsi miqrantlarla bağlı qanunları sərtləşdirməyə çağırır və bunun üçün addımlar atılır, deməli günün birində bu dalğa bizə də toxuna bilər. Rusiyada olan soydaşlarımızın dəqiq rəqəmi yoxdur, amma əsas odur ki, bu köçün səbəbləri aradan qaldırılsın və onların dönmə ehtimalı təhdid deyil də, fürsətə çevrilərək məmləkətin gələcəyinə xeyir versin – necə?! Gəlin bu haqda düşünək, bəzi yolları haqqında yazım: Dediyim kimi, orada yaşayanlarla bağlı rəqəmlər müxtəlifdir, amma 2 mln. nəfərə yaxın soydaşımızn Rusiyada yaşadığı deyilir. Bunlardan 800-850 minə yaxını artıq vətəndaşlıq alıblar – onlarla bağlı siyasət fərqli olmalıdır, yəni, seçimlərini ediblər, miqrant deyillər, artıq vətəndaşdılar. Təxminən 1,2-1,3 mln. nəfər soydaşımız isə ya müvəqqəti iş icazələri, ya da elə sənədsiz orada yaşayırlar - ən böyük problem onlar üçün yarana bilər.
İndiki hökumət o miqrantların geri qayıtmasını risk sayır, çünki ölkədə zatən azad bazar, rəqabətli iqtisadiyyat, ədalətli model olmadığını bilirlər, onu da anlayırlar ki, köçənlər öz xoşuna getməyib, “çörək” dalınca qaçıblar, məmləkətdə iş-güc olsaydı zatən getməzdilər. Amma onların dönməsi təhdid olmamalıdır, əksinə, ciddi müsbət fürsətlər yarada bilər – yetər ki, ölkədə iqtisadi sistemi, idarəetmə fəlsəfəsini dəyişə bilək. Ölkəmizin demoqrafik vəziyyəti də getdikcə pisləşir, ona görə də, 1 mln. soyadaşımızın qayıtması üçün fürsətlər yarada bilsək bu ciddi iqtisadi effekt verə bilər. Qarabağ və ətrafını, min şükür, işğaldan azad etdik, 20% torpaq özümüzə qayıtdı, həmin bölgələrdə 1,5-2 mln. vətəndaşımızın yaşaması, qazanması, ölkəmizin gələcəyinə ciddi tövhə vermısi üçün TƏBİİ şərait var, qalır siyasi-iqtisadi şəraitin yaradılması ki, bu da siyasi iradədən və hökumətdən asılıdır. Əgər ciddi düşünülmüş “Vətənə Qayıdış” proqramı hazırlaya bilsək, həmin soydaşlarımızın bir çoxu qürbətdə bir parça çörək qazanmaqdansa Qarabağ və ətrafına köçüb oraları cənnətə çevirə bilərlər. Açığını deyək ki, zatən köç problemə çevrilib-çevriləəck – bu haqda danışmaq lazımdır, Rusiyalı soydaşlarımız bu məsələnin də həllində ciddi açar rolu oynaya bilərlər, çünki bütün xalqımız kimi onlar da çalışqandılar, əməksevərdilər. Aralarında əslən o bölgələrdən olan yüzminlərlə soydaşımız da var, bu da ciddi müsbət resursdur.
Xülasə, Rusiyanın əlindən bütün təzyiq vasitələrini addım-addım almalıyıq ki, Şimaldan gələn təhdidlər minimuma ensin və bu həm də məmləkətin rifahına xidmət etsin. Belə...
Natig Cəfərli
TEREF
 
Ardını oxu...
Dünya və regional mətbuatda, “Rusiya Azərbaycandan nədən belə tez, və nisbətən rahat çıxdı”, sualına cavab axtarır. Cavab sadə deyil, hətta bir xətt üzrə də deyil, müxtəlif məsələlərin sintezindən doğub – qlobal trendlərlərlə yanaşı Azərbaycan və Türkiyənin sinxron davranışları, məncə, həlledici olub:
1) Azərbaycan dövlət TV-sı anons yaydı, həbsdə olan terrorçu-separatistlərdən böyük bir müsahibə aldığını dedi, onlar da, çox güman, sandığı açıb pambığı tökdüblər – illərdir Kremlin, Moskvanın Azərbaycana qarşı etdiklərini, separatizmə necə dəstək verdiklərini danışıblar, sənədlərlə sübut olunmuş faktlar ortalığa çıxıb. Sonra müsahibə efirə getmədi - əvəzində “rusməramlılar” ölkədən getdi, əgər bu şahmat gedişi rol oynayıbsa, bu məsələni düşünüb həyata keçirənlərə eşq olsun,
2) Rusiyanın çıxması ilə pararlel olaraq Ağdamda yerləşən Türkiyə-Rusiya birgə monitorinq mərkəzinin də bağlandığı elan olundu. Mənə elə gəlir ki, əgər Rusiya çıxmaq istəməsəydi, Türkiyə ilk olaraq elan edəcəkdi ki, bu missiyaya ehtiyac yoxdur, məsələlər bitib, biz bu müqaviləni, səbəblər aradan qalxdığına görə sonlandırırıq, ona görə də, biz çıxırıqsa, müavilə şərtlərinə görə ruslar da çıxmalıdr (halbuki hamımız bilirik ki, qardaş Türkiyə burdadır, burda da olacaq – söhbət o mərkəzi tərk etməkdən gedir). Bu zaman nə olacaqdı?! Bəli, faktiki olaraq ruslar, ən azı o mərkəzdən Türkiyənin təkidi ilə çıxmağa məcbur olduğu görünəcəkdi.
Əvvəldə də qeyd etdiyim kimi, səbəblər çoxdur, amma düşünürəm ki, bu iki amil Kremlin qərar verməsinə təsir edib...
Natig Cəfərli
TEREF
 

Ardını oxu...
Fransa Azərbaycandakı səfirini “məsləhətləşmələr” üçün geri çağırıb, Azərbaycan isə buna cavab olaraq Fransanı “dağıdıcı fəaliyyətdə” ittiham edib.

BBC xəbər verir ki, bu, Ermənistana Fransa silahlarının tədarükü, Azərbaycanda fransız casusunun tutulması, eləcə də Azərbaycanla Ermənistan arasında yeni müharibə təhlükəsini ehtiva edən qarşıdurmalar siyahısında hələlik sonuncu epizodudur.

Xatırladaq ki, Fransa Xarici İşlər Nazirliyi səfirini məsləhətləşmələr üçün geri çağırdığını elan edib və bunu “Azərbaycanın son aylarda Paris və Bakı arasında ikitərəfli münasibətlərə xələl gətirən hərəkətləri” ilə əlaqələndirib.

Amma bu diplomatik demarşdan əvvəl iki ölkə arasında gərginliyə səbəb olan bir sıra hadisələr baş vermişdi.

Azərbaycan Dövlət Təhlükəsizlik Xidmətinin rəhbəri Əli Nağıyev martın sonunda bildirmişdi ki, Fransa Ermənistanı fəal şəkildə silahlandıraraq onu yeni müharibəyə sövq edir, Azərbaycanda casus şəbəkəsi yaradır.

Hələ ötən ilin sonunda isə Azərbaycan xüsusi xidmət orqanları fransalı iş adamını casusluq ittihamı ilə həbs etmişdilər. Elə o zaman Fransa səfiri Azərbaycan Xarici İşlər Nazirliyinə çağırılmışdı və casusluqda ittiham edilən iki fransız diplomatı ölkədən çıxarılmışdı.

Ermənistan KTMT üzvü, yəni Rusiyanın müttəfiqi olmasına baxmayaraq, keçən ildən etibarən NATO ölkəsi olan Fransadan silah almağa başlayıb. Bu ilin fevralında isə Fransanın müdafiə naziri tarixdə ilk dəfə olaraq İrəvana gəlib və onu Fransanın müdafiə şirkətlərinin nümayəndələri müşayiət edib.

Ermənistan zirehli texnika, radiolokasiya qurğuları, gecəgörmə cihazları, snayper tüfəngləri və daşına bilən zenit-raket kompleksləri almalıdır. Erməni zabitlərinə isə Fransada təlim keçməyə hazırlaşırlar.

Fransa nədənsə Azərbaycanın Ermənistan ərazisində müharibəyə başlayacağından ehtiyat edir və hətta Azərbaycanın ötən ilin payızında Qarabağda xüsusi əməliyyat keçirməsindən sonra Avropa İttifaqını Bakıya qarşı sanksiyalar tətbiq etməyə çağırmışdı.

Fransa Senatı isə hökuməti avropalı tərəfdaşları ilə birlikdə “Ermənistana qarşı təkrar təcavüzkar hərəkətlərinə görə” Azərbaycana münasibətdə mümkün olan bütün diplomatik tədbirləri görməyə çağırıb.

Qətnamədə qeyd olunur ki, Azərbaycan Ermənistanın ərazi bütövlüyünə qəsd edərək, Naxçıvana aparan quru dəhliz yaratmağa cəhd edir.

Prezident Makron da Azərbaycanın Ermənistanın ərazi bütövlüyünü təhdid etdiyini bəyan edib.

Məsələ ondadır ki, Qarabağ Azərbaycanın beynəlxalq səviyyədə tanınmış ərazisidirsə, Zəngəzur da Ermənistan ərazisidir və guya Azərbaycan onun üzərindən öz eksklavına yol açmaq istəyir. Amma İlham Əliyev üç il əvvəl “əgər Ermənistan bundan imtina etsə, biz bunu güc yolu ilə həll edəcəyik” deyirdisə, bu gün əks halda heç bir zaman Ermənistanla quru sərhədi açmayacağını vəd edir.

Fransa hələ 2020-ci il Qarabağ müharibəsindən əvvəl Ermənistana tərəf meyl edirdi. Məsələ ondadır ki, Avropada ən böyük erməni diasporu Fransada yaşayır, ölkədə erməni köklü 600 mindən çox fransız var.

2020-ci ilin payızında Qarabağ müharibəsi zamanı minlərlə erməni və onlara rəğbət bəsləyən fransız erməni tərəfinin müdafiəsi üçün mitinqlərə çıxmışdı.

Fransadakı erməni diasporu qədim tarixə malikdir və çoxdan fransız cəmiyyətinə inteqrasiya olunub. Elitada, incəsənətdə və mədəniyyətdə çoxlu erməni var.

Hazırda Fransa Senatı Ermənistanın ərazi bütövlüyünə hörmət etməyə çağırsa da, müharibə zamanı hökuməti “Dağlıq Qarabağın müstəqilliyini” tanımağa çağırırdı.

Bu münasibət Azərbaycanda haqlı qıcıq yaradır. Azərbaycan Xarici İşlər Nazirliyi səfirin geri çağırılmasına cavab olaraq yaydığı bəyanatında Fransa Senatının qətnamələrini xatırladıb, Fransanı “dağıdıcı fəaliyyətdə” ittiham edib və Fransada “anti-Azərbaycan ab-havası” hökm sürdüyünü bildirib.

“Azərbaycan tərəfi dəfələrlə Fransaya bildirib ki, bizimlə təhdid və təzyiq dilində danışmaq mənasızdır. Biz bir daha bəyan edirik ki, Azərbaycan öz milli maraqlarını qorumaq üçün bütün lazımi tədbirləri görəcək”, - XİN-in bəyanatında deyilir.

Oksford Universitetinin politoloqu Leyla Əliyeva hesab edir ki, səfirin geri çağırılması kifayət qədər ciddi addım olsa da, bu, ağır nəticələrə gətirib çıxarmayacaq. Çünki tərəflərdən heç birinə ciddi qarşıdurma sərf etmir.

“Azərbaycanda Fransa haqqında deyilən sözlər, yaradılan düşmən obrazı daxili auditoriya üçündür və fransızlar bunu bilirlər” - Qarabağ münaqişəsi üzrə ekspert Arif Yunus deyir. - "Ona görə də, Fransanın diplomatik münasibətləri pozacağını düşünmürəm".

Ekspertin fikrincə, Fransanın mövqeyi həqiqətən ermənipərəst görünsə də, bu gün Paris Ermənistanla münasibətlərdə Avropanın təhlükəsizliyini rəhbər tutur və Ukraynada gedən müharibədən əlavə Cənubi Qafqazda daha bir müharibənin başlaya biləcəyindən ehtiyatlanır.

“Hesab edirəm ki, səfirin geri çağırılması müvəqqətidir, bu, Əliyevi Putindən qoparmaq üçün lazım olan siqnaldır”, - Yunus bildirib. - “Əliyevə qarşı sanksiyaların tətbiqi məsələsi yanvar ayından dolaşır, lakin görünür, Avropa hələ də ümidini itirməyib”.

Burada iqtisadi faktorlardan da bəhs etməyə dəyər. Bu mənada Azərbaycanın Fransa ilə heç də zəif olmayan əlaqələri var. Məsələn, son onilliklərdə Azərbaycanın mülki aviasiya donanmasının yenilənməsi birbaşa Fransa ərazisində fəaliyyət göstərən zavodlardan asılıdır. Müasir “Airbus”lar məhz Fransadan gətirilir. Yaxud təbii enerji ehtiyatlarının hasilatı üzrə dünya liderlərindən olan “Total” fransız şirkətini götürək –çətin ki, Azərbaycanın Xəzər şelfini tərk etmək perspektivinə sevinsin. Onda bütün bunlar nəyə lazımdır? Məqsəd nədir?

Hankuk Xarici Tədqiqatlar Universitetinin (Cənubi Koreya) professoru, politoloq Rövşən İbrahimov məsələ ilə bağlı fikirlərini Pressklub.az-a açıqlayıb.

Onun sözlərinə görə, səfirin məsləhətləşmələrə çağırılması ilə bağlı rəsmi açıqlamadan da göründüyü kimi, Fransa diplomatik münasibətləri kəsmək istəmir. “Bu məsləhətləşmənin səbəbi kimi Azərbaycanın qeyri-dost, pis davranışı göstərilsə də, hesab edirəm ki, bu, diplomatik münasibətlərin kəsilməsinə səbəb olmayacaq. Üstəlik, Azərbaycan Xarici İşlər Nazirliyinin reaksiyası göstərir ki, Bakı qarşılıqlı addım atmaq niyyətində deyil və tamamilə mümkündür ki, Fransa səfiri çox tezliklə geri qayıdacaq. Çünki prinsipcə, onlar Azərbaycanda diplomatik cəhətdən ən yüksək səviyyədə təmsil olunmasalar, bu, faktiki olaraq Fransanın özünə ziyan vuracaq. Boş yerdə belə bir addım atmaq ağıllı hərəkət deyil. Axı istənilən halda bu və ya digər şəkildə Fransa üçün əlaqə kanalları lazımdır. İndi isə onların sayı getdikcə azalır”, - professor deyir.

Ümumiyyətlə isə o düşünür ki, nə qədər prezident Makron hakimiyyətdədir, münasibətlərdə oxşar vəziyyət davam edəcək, çünki Cənubi Qafqazda siyasəti kökündən dəyişmək üçün onun artıq resursları yoxdur. “Və həm də ona görə ki, burada Paşinyanla Makron arasında artıq şəxsi münasibətlər formalaşıb. Düzdür, Fransada prezident dəyişikliyindən sonra Azərbaycanla münasibətlərin yaxşılaşacağına heç bir təminat yoxdur. Münasibətlər daha da pisləşə bilər.

Amma fakt odur ki, hazırkı vəziyyət Fransanın milli maraqlarına qətiyyən cavab vermir. Əgər Cənubi Qafqazda olmaq istəyirsənsə, o zaman Azərbaycanın formalaşdırdığı fikirləri və reallıqları mütləq nəzərə almalısan. Azərbaycansız Cənubi Qafqazda heç bir iş görə bilmərsən. Fransanın problemi ondan ibarətdir ki, o, Cənubi Qafqazı və ilk növbədə Ermənistanı Yaxın Şərq nöqteyi-nəzərindən qəbul edir, çünki Fransa ənənəvi olaraq heç vaxt Cənubi Qafqazda olmayıb. Onun üçün daha “doğma” bölgə Yaxın Şərqdir - Suriya, Livan. Ermənilərlə ilk dəfə orada qarşılaşıb və onlarla orada tanış olub. Və nəticədə fransızlar Cənubi Qafqazı Yaxın Şərqin davamı kimi qəbul edir və düşünürlər ki, orada da eyni siyasət aparılmalıdır. Onlar üçün Fransada yaşayan ermənilər daha çox Yaxın Şərqdən gələnlərdir. Onlar hələ də “sovet” ermənisi ilə Yaxın Şərq ermənisinin eyni olmadığı reallığını dərk etmirlər”, - deyə İbrahimov yekunlaşdırıb.
Ardını oxu...
Həm Rusiya, həm də Azərbaycan rəsmən təsdiqlədi: Rusiya sülhməramlılarının Qarabağdan çıxarılması prosesinə start verilib. Artıq media və sosdial şəbəklərdə Azərbaycan ərazisini tərk edən rus hərbçilərinin videoları yayılır. Onlar Xankəndi - Tərtər - Goran dəmiryol stansiyası marşrutu üzrə hərəkət edir və oradan çox güman, Şimali Qafqazdakı dislokasiya yerlərinə qayıdırlar.

Kremlin sözçüsü Dmitri Peskov bu barədə mətbuata təsdiq açıqlamasından sonra Azərbaycan Prezidentinin köməkçisi Hikmət Hacıyev məsələyə ətraflı aydınlıq gətirdi: "2020-ci il noyabrın 10-da imzalanmış üçtərəfli Bəyanata əsasən, Azərbaycan ərazisində müvəqqəti olaraq yerləşdirilmiş Rusiya Federasiyası sülhməramlılarının ölkəmizin ərazisindən vaxtından əvvəl çıxarılması barədə hər iki ölkənin ali rəhbərliyi tərəfindən qərar qəbul edilib. Artıq proses başlanılıb, Azərbaycan və Rusiya Müdafiə nazirlikləri həmin qərarın icrası ilə bağlı müvafiq tədbirləri həyata keçirirlər".

Xatırladaq ki, 2 gün əvvəl Rusiya Dövlət Dumasının Müstəqil Dövlətlər Birliyi (MDB) işləri üzrə komitəsinin sədrinin birinci müavini, deputat Konstantin Zatulin də sülhməramlıların Qarabağ ərazisində qalması üçün əsaslar olmadığını bildirmişdi. “Bəzi ermənilərin Qarabağa qayıdacağı ilə bağlı müəyyən ümidlər var. Lakin Azərbaycanın ermənilərin geri qayıtması üçün rəsmən irəli sürdüyü şərtlər çətin ki, onların qayıtmasını asanlaşdırsın. Ona görə də burada Rusiya sülhməramlılarının olması çox çətindir. Yerli əhalinin Qarabağdan köçməsi onların orada olma səbəbini sarsıtdı", - Zatulin vurğulayıb.

Azərbaycan cəmiyyəti üçün sürpriz qərardır, reaksiyalardan görünür ki, Ermənistanda və Qərbdə də Rusiya hərbçilərinin vaxtında il yarım əvvəl Azərbaycanı tərk etməsi gözlənilməz olub. İndi əsas sual budur: Bakı və Moskva hansı səbəblərdən bu erkən qərarı qəbul ediblər?

Əvvəla, Prezidentin köməkçisi H.Hacıyevin bəyanatından məlum olur ki, bu, ikitərəfli prosesdir, yəni tərəflər fərdi şəkildə deyil, ikitərəfli qaydada Rusiya sülhməramlılarının Qarabağdan çıxarılmasının zəruri olduğu qənaətinə gəliblər. Bu isə bölgədə gedən proseslərlə bağlıdır.

Ötən ilin 19-20 sentyabrında Qarabağda keçirilən antiterror əməliyyatından sonra erməni əhali kütləvi şəkildə bölgəni tərk etdi. Rusiya sülhnəramlılarının bu gün ölkədən çıxmasının əsas səbəbini də məhz Azərbaycan dövlətinin bütün təzyiqlərə baxmayaraq belə bir əməliyyatı keçirməsi ilə bağlamaq olar. Separtçıların məhv edilməsi və ya ölkədən qaçması Qarabağın erməni sakinlərinin də Azərbaycanı kütləvi şəkildə tərk etməsinə səbəb oldu.

İrəvan da bu prosesin qarşısını ala bilmədi. Rusiya da müəyyən maraqlara görə onların gedişini əngəllməyə cəhd göstərmədi. Sonralar Ermənistanın Baş naziri N.Paşinyan bildirdi ki, Rusiyanın Qarabağdan gedən ermənilərdən onun devrilməsində istifadə etmək niyyəti olub. Onun dedikləri həqiqətdir, yoxsa antirusiya propoqandasının tərkib hissəsidir, bu məlum deyil. Amma fakt budur ki, hakimiyyət ermənilərin İrəvanda kompakt şəkildə məskunlaşmasına imkan vermədi və onları ölkənin əyalətlərinə dağıtdı. Sonrakı aylarda Qarabağdan getmiş 10 mindən artıq erməni Ermənistanı da tərk edərək Rusiya və Avropa ölkələrinə üz tutdu.

Beləliklə, proseslər Rusiyanın gözlədiyi kimi inkişaf etmədi. Ola bilsin, Moskvada 44 günlük müharibədən sonrakı vəziyyətin təkrarlanacağına ümidlər vardı. Həmin dövrdə qısa müddətdə Rusiyanın təşkilatçılığı ilə 30-40 min erməni Xankəndi və ətraf kəndlərə qaytarılmışdı. Azərbaycan ermənilərin gedişinə mane olmadı, amma qayıtmaları üçün şərtlər qoydu. Söhbət, aşağıdakı şərtlərdən gedir:

- Ermənistandan qovulmuş azərbaycanlılar da geri qaytarılmalıdır;

- Qarabağda yaşamaq istəyənlər Azərbaycan vətəndaşlığını qəbul edib, Konstitusiyasına əməl etməlidir;

- Qarabağ ermənilərinə hər hansı status verilməyəcək.

Bakının bu şərtləri Rusiyanın bölgədə uzunmüddətli qalmaq planlarına ciddi zərbə oldu, bölgədəki sülhməramlı kontingent faktiki istifadəsiz qaldı. Moskva onların fərqli statusla Azərbaycanda qalması üçün Bakı ilə danışıqlara cəhd etdi, xarici işlər nazirinin müavini Mixail Qaluzin bununla bağlı bir neçə bəyanatla çıxış etdi. Amma Azərbaycan rəhbərliyi dialoqdan yayındı və 2025-ci ili nişan verdi.

İkinci mühüm səbəb Türkiyənin mövqeyidir. Hələ ötən il Naxçıvanda TDT-nin zirvə görüşündə iştirak edən Prezident Rəcəb Tayyib Ərdoğan Rusiya hərbçilərinin müqavilədə göstərilən müddətdə Azərbaycanı tərk etməli olduğunu bəyan etmişdi. Rusiya Ukrayna müharibəsindən dolayı düşdüyü çətin durumda Türkiyəni eşitməyə məcburdu və beləliklə, bu qərarın qəbul olunmasında Azərbaycanın strateji müttəfiqinin də rolu danılmazıdır.

Üçüncü mühüm səbəb Rusiya və Ermənistan arasında artan gərginliklə bağlıdır. Kreml çox ümid edirdi ki, sülhməramlıları Ermənistan-Azərbaycan sərhədinə, daha sonra Zəngəzur dəhlizinə yerləşdirəcək və bölgədə hərbi iştirakını möhkəmləndirəcək. Azərbaycan bu barədə Rusiyanın gündəliyini qəbul edərək FTX-nın nəzarəti altında Zəngəzur dəhlzinin açılmasına razı olduğunu bildirdi. Amma İrəvan KTMT-də fəaliyyətini dondurdu, bu təşkilatın missiyasını sərhədlərinə buraxmadı, əvəzində Avropa İttifaqının yarımhərbi missiyasını ölkəyə dəvət etdi. Zəngəzur dəhlizi ilə bağlı da üçtərəfli müqavilənin şərtləri Ermənistan tərəfindən yerinə yetirilmədi. Beləliklə, Moskva Qarabağdakı hərbçilərindən istifadə edə bilmədi və onları ehtiyac duyduğu bölgələrə (Ukraynaya) yönəltməyə qərar verdi.

Daha mühüm səbəblər sırasında Qərbin Qarabağdan getmiş ermənilərin geri qaytarılmasında maraqlı olmaması da var. Aprelin 5-də Brüsseldə keçirilən ABŞ - Avropa İttifaqı - Ermənistan liderlərinin zirvə görüşündə Qarabağ ermənilərinin Ermənistan cəmiyyətinə inteqrasiyası üçün vəsait ayrıldığı elan edildi. Qərb “insan yoxdursa, problem də yoxdur” prinsipinə üstünlük verdi və bu da Rusiyada növbəti məyusluq yaratdı.

Beləliklə, Qarabağ münaqişəsindən qalan sonuncu qalıq da Azərbaycan ərazisindən təmizlənir və ölkənin milli təhlükəsizliyinin təmin olunmasında strateji nailiyyətə imza atılır.

Azərbaycan Rusiyanın əlində əsir-yesir qalan Ermənistana və başqa postsovet ölkələrinə, eləcə də Qərb liderlərinə yaxşı örnək göstərdi. Rusiyadan qopmaq, onun zəhərli təsirindən uzaqlaşmaq üçün heç də onunla münaqişəyə girmək şərt deyil...

E.Rüstəmli

“AzPolitika.info”
 

Ardını oxu...
Rusiya sülhməramlıları Qarabağa gələndə etirazlar iki istiqamətdə səslənirdi. Biri “Rusiya ordusu girdiyi yerdən çıxmır” deyənlər idi. Onların hamısı olmasa da, çoxu səmimi şəkildə ölkəni düşünənlər idi. Digəri “Əliyev Qarabağı ruslara satdı” deyənlər idi. Onlar 44 günlük müharibədən öncə “Qarabağı heç vaxt almayacağıq” deyirdilər və müharibənin olması ilə səhv çıxmalarını Xankəndinin alınmaması və rusların gəlişi ilə kompensasiya etməyə çalışırdılar. İndi əllərindəki bütün kartlar çıxdı: Xankəndi alındı, separatizm ləğv olundu, ermənilər getdi, ruslar tərk edir.
Etiraf etmək lazımdır: Əliyev daxildə siyasi opponentlərinin də, bu bölgədə maraqları olan və ermənilər üzərindən oyun quran güclərin də bütün “proqnozlarını”, gözləntilərini alt-üst etdi.

Azər Fikrətoğlu - dia-az.info
Ardını oxu...
Ermənistanda “erməni soyqırımı” ilə başlayan müzakirələr Türkiyənin əlini gücləndirə bilər. Ermənistan parlamentinin komitə sədri və hakim partiyanın üzvü Andranik Koçaryan “soyqırıma məruz qalan 1.5 milyon erməninin ad və soyadlarının müəyyənləşdirməliyik” deyib. Bu yeni mövzudur. Necə ki, Rusiyada Vladimir Jirinovsi Kreml sahibi Vladimir Putinin danışan dili idi, eləcə də, Andranik Koçaryan baş nazir Nikol Paşinyanın danışan dilidir, ya onun düşüncələrini erməni cəmiyyətinə ilk söyləyənlərdəndir, ya da liderinin söylədiklərini əsaslandırır. Andranik Koçaryan “soyqırıma” məruz qalanların siyahısını hazırlamadıqları halda Türkiyənin “soyqırım olmayıb” arqumentindən heç zaman xilas olmayacaqlarını bildirib. Andranik Koçaryan bu mövzu haqda danışarkən, İsraili misal çəkib. İsrail İkinci Dünya Müharibəsində soyqırıma məruz qalan yəhudilərin siyahısını tərtib etməyə müvəffəq olub. Bunun sadə izahı var, yəhudi soyqırımı məlum fakt olduğundan öldürülən şəxslərin müəyyənləşdirilməsi mümkün olub. “Erməni soyqırımında” istifadə edilən rəqəmlər isə şişirtmədir, əks halda ermənilər də yəhudilər kimi siyahı tərtib edə bilərdilər.
Bütün hallarda Paşinyan komandasının “soyqırım siyahısı” barədə yanaşması erməni cəmiyyətində və erməni diasporunda ikitirəlik yaradacaq. Çünki, ermənilər siyahı tərtib edə bilməyəcəklərini yaxşı anlayırlar, buna rəğmən, onların bir hissəsi “soyqırım” təbliğatı kampaniyasından əl çəkmək istəmir. Türkiyə ilə münasibətləri normallaşdırmaq istəyən Nikol Paşinyan isə “soyqırım” mövzusunun onun Ankara ilə danışıqlarda manevr imkanlarını məhdudlaşdırdığını anlayır. Çünki, Ankara İrəvanla danışıqların sonrakı mərhələsində onunla münasibətləri normallaşdırmaq istəyən Paşinyan hökumətindən “soyqırım” təbliğatından imtinanı da tələb edəcək. Ermənistandakı radikal qüvvələr üçün isə Türkiyə əbədi düşməndir. Bir müddət əvvəl Ermənistan Xarici İşlər Nazirliyindəki vəzifəsindən istefa verən Edmon Marukyan “soyqırıım” təbliğatından imtinanın Türkiyənin işinə yarayacağını bildirib. Marukyan “siyahı” mövzusunun müzakirəsinin ermənilər üçün zərərli olduğunu vurğulayıb. “Bu mövzunun müzakirəsini dayandırmaq lazımdır” deyən Marukyan Türkiyənin tələsinə düşəcəkləri barədə xəbərdarlıq edib. Marukyan bu mövzunun müzakirəsinin həm də ona görə əleyhinədir ki, 30-a yaxın dövlət “erməni soyqırımını” tanıyıb. Yəni Marukyan demək istəyib ki, “soyqırımla” bağlı müzakirələr Ermənistanda genişlənərsə, bu “erməni soyqırımını” tanıyan dövlətləri də pis vəziyyətə salacaq. Türkiyənin yeni arqumenti bu ola bilər: “Ermənistanda son müzakirələr də göstərir ki, soyqırımla bağlı heç erməni cəmiyyətində yekdil fikir yoxdur, öldürüldükləri iddia etdikləri barədə məlumatları yoxdur, çünki olmayan hadisəni reallıq kimi qələmə verməyə çalışırlar”.
Elxan Şahinoğlu
TEREF
 
Ardını oxu...
İrəvana səfər edən Qazaxıstan Prezidenti Kasım-Jomart Tokayev Ermənistanın baş naziri Nikol Paşinyanla mətbuat konfransında yeni ideya ilə çıxış edib.
Tokayevin ideyası Azərbaycan və Ermənistan arasında açıq qalan məsələlərin həlli üçün Qazaxıstanın vasitəçilik platformasını təqdim edir.
İdeyanın pərdəarxası ilə bağlı məqamları istər-istəməz üç sualı aktuallaşdırır:
1. Tokayev sırf Astananın öz təşəbbüsünü irəli sürürmü?
2. Qazaxıstan liderinin bəyanatı Türk Dövlətləri Təşkilatının Azərbaycan-Ermənistan normallaşma prosesində daşları yerinə qoymaq iddiasını əks etdirir?
3. Rusiya, Qərb və Çin kimi güc mərkəzləri ilə məharətli balans yaradan Qazaxıstan bu tərəflərdən birinin manevri üçün yeni təkliflə çıxış edir?
Tokayev Rusiyaya qarşı zahirən istehzalı mövqeyi ilə gündəmə gəlir, lakin onun Qərb və Çinlə əlaqədar yanaşmalarında daha ehtiyatlı gündəlik görünür.
Bununla belə, Qazaxıstan güc mərkəzləri arasında diqqətli və həssas nüansları itirmir.
Tokayev bilir ki, tarazlığı diqqətlə idarə etməsə, Qazaxıstanın daxili və xarici siyasətindəki müstəqillik riskə girər.
Qazaxıstan hazırda Çindən Avropaya uzanan Transxəzər Beynəlxalq Nəqliyyat Dəhlizinin (Orta Dəhliz) ən önəmli açar ölkəsidir.
Amma nəzərə almaq lazımdır ki, Astana Rusiya-Ukrayna müharibəsində rəsmi neytral mövqeyini qoruyub. Bununla belə, Qazaxıstan Moskvanı bir vaxtlar olduğu kimi öz təhlükəsizliyinin təminatçısı qismində görmür.
Ancaq Tokayev 2022-ci ilin başlanğıcında ölkədə tüğyan edən iğtişaşların yatırılmasında Rusiyanın rolunu yaddan çıxarmır.
Qazaxıstanın təhlükəsizlik narahatlıqları onun Rusiyaya qarşı beynəlxalq sanksiyalara qoşulmamasında da özünü göstərir.
Məsələnin iqtisadi-ticari aspektləri də var, belə ki, Ukraynada müharibə başlayandan bəri Rusiya ilə Qazaxıstan arasında ticarət həcmi artır. 2022 və 2023-cü illər Rusiya-Qazaxıstan iqtisadi əməkdaşlığı üçün rekord illər olub, ticarət dövriyyəsi müvafiq olaraq 26 və 27 milyard dollar həcmində qərarlaşıb.
Bundan əlavə, Qazaxıstan biznes elitasının Rusiya ilə davamlı və gəlirli əlaqələri var və Moskvanın cənub qonşusu üzərində başqa mühüm iqtisadi təsir imkanları mövcuddur.
Lakin bu, Rusiya üçün kifayət deyil, çünki Qazaxıstan Rusiyadan yan keçən Orta Dəhlizdə imkanlarını artıraraq Qərblə Çin arasında böyük tarazlaşdırma sahəsi qazanır.
Qazaxıstanla Çinin 2023-cü ildə ticarət dövriyyəsi 2022-ci ilə nisbətən 30 faiz artaraq 31,5 milyard dollar təşkil edib. Çin faktoru bu sahədə Qazaxıstanın əsas ticarət tərəfdaşı kimi Rusiyanı geridə qoyub.
Avropa İttifaqı və ABŞ Qazaxıstanda ən böyük sərmayədarlardır, lakin Tokayev digər tərəfdaşlara baxdıqca Qərbin təsirinin getdikcə azaldığını görmək mümkündür.
Belə təzadlı və mürəkkəb situasiyada Tokayevin Azərbaycan və Ermənistan arasındakı moderatorluq səylərində konkret hansı güc ünvanının maraqlarını təmsil etdiyini anlamaq bir qədər çətinləşir.
Bununla belə, hazırda ən çox Çindən Avropa xəttinə qədər uzanan nəqliyyat dəhlizi Pekinlə yanaşı, Avropa İttifaqının da ortaq maraq dairəsindədir. Üstəlik, Türk Dövlətləri Təşkilatı mühüm iqtisadi güc mərkəzinə çevrilməyi qarşıya hədəf qoyur.
Bu, Bakı-İrəvan danışıqlarında və regional proseslərdə TDT-nin alternativləşən mərkəz kimi potensialını da ortaya çıxarır.
TDT isə ümumilikdə geosiyasi nəhənglər arasındakı qarşıdurma xətlərini balanslaşdıran platformaya çevrilir. Bu mənada təşkilatın Azərbaycan-Ermənistan sülh danışıqlarındakı yeri parlaqlaşa bilər.
Ümumilikdə Tokayevin bəyanatı daha çox Çin və Qərb platformasının maraqları fonunda Qazaxıstanın artan nüfuzunun vasitəçilik platformalarına sirayətini əks etdirə bilər.
Aqşin Kərimov,
Siyasi təhlilçi
TEREF
Ardını oxu...
Qazaxıstan prezidenti Kasım-Jomart Tokayevin Ermənistana səfərinin Azərbaycan üçün zərəri yoxdur. Əksinə, Tokayev Ermənistanın baş naziri Nikol Paşinyanı inandırmağa çalışıb ki, iki bölgənin – Mərkəzi Asiyanın və Cənubi Qafqazın inkişafı və bir-birinə daha sıx bağlılığı nəqliyyat və enerji layihələrinin reallaşmasıyla bağlıdır və Orta dəhliz layihəsinin potensialı böyükdür. Bu layihənin əsas iştirakçılarından biri Azərbaycandır. Ermənistan da bu layihənin bir hissəsi olaraq gəlir qazana bilər, bir şərtlə ki, Azərbaycanla sülh sazişi imzalasın və Zəngəzur dəhlizinin işə düşməsinə şərait yaratsın. Tokayev Paşinyana bunları anlatmağa çalışıb. Tokayevin Azərbaycanla Ermənistan arasında danışıqlarda Qazaxıstanın platforma kimi istifadəsi təklifi də müsbət dəyərləndirilməlidir. Qazaxıstan Azərbaycanın strateji tərəfdaşıdır, bir-birimizi tarixi köklər bağlayır, türk dünyasının inteqrasiyasında maraqlar üst-üstə düşür. Qazaxıstan eyni zamanda Kollektiv Təhlükəsizlik Müqaviləsi Təşkilatı və Avrasiya İqtisadi Birliyində Ermənistanla tərəfdaşdır. Bunları nəzərə alaraq Qazaxıstanın görüşlər üçün məkan yeri seçilməsi tərəflər üçün məqbuldur.
Elxan Şahinoğlu
TEREF
 
 

 


Ardını oxu...
Ölkədə hökumətin iqtisadi komandasının bərbad işləməsi haqqında illərdir ki, yazırıq, danışırıq – amma qarşı tərəf normal izah, açıqlamalar vermir, rəqəmlərlə “rəqs” edir, özünə nə sərf edirsə, o məsələləri vurğulayır. Son illər, “Azərbaycanda qeyri-neft sektoru sürətlə inkişaf edir”, tezisini bizə sırımağa çalışırlar. Amma elə özlərinin rəsmi rəqəmləri mənzərinə açıq göstətrir, sitat: “Dövlət Statistika Komitəsinin rəsmi məlumatına görə 2024-cü ilin yanvar-fevral aylarında qeyri neft-qaz məhsullarının ixracı əvvəlki ilin eyni dövrü ilə müqayisədə faktiki qiymətlərlə 30,1%, real ifadədə 36,9% azalaraq cəmi 455,0 milyon dollar təşkil etmişdir”.
Yaxşı, bəs hanı bu qeyri-neft sektoru, necə inkişaf edir ki, ixracı keçən ilin ilk 2 ayına nisbətən 37% azalıb?! Bacarıqsız iqtisadi komanda bunu necə izah edəcək?! Hələ mən keçən il Azərbaycanın MDB ölkələri arasında ÜDM artımına görə sonuncu yer tutmasını demirəm – bu məsələyə görə də cavabdehlik daşıyanlar susdular, normal izah verə bilmədilər. Göz görə-görə ölkə iqtisadiyyatını tənəzzülə aparırlar – təşəbbüskarlıq, yeni ideyalar yox, vergi-gömrük siyasəti bərbad. Nə isə...
Natig Cəfərli
TEREF
 
Ardını oxu...
Həyatda da belədir: xaosdan, dava-dalaşdan, hətta qandan bəslənənlər var. Hamısından eyni vaxtda bəhrələnənlər də bir ayrı tip!
Bizim ölkənin bir bölgəsi 30 ildən çox işğala, dağıntılara məruz qalmışdı. Qarabağa erməni iddiası felən hələ 1987-ci ildə başlasa da, Ermənistanın Azərbaycana qarşı isti müharibənin əvvəli 1991-ci ildən hesablanır. Hər iki respublikanın müstəqilliyini elan edəndən sonra. Ancaq Azərbaycan 1992-ci ilin martından danışıqlara razılıq verdi və bu danışıqlar beynəlxalq vasitəçilərin moderatorluğu ilə başladı. 1994-cü ilin mayından - atəşkəs sazişindən düz 26 il Azərbaycan sülh axtarışına zaman verdi, atəş açmadı. Ancaq bütün dinc vasitələr tükənəndən sonra Azərbaycan dövlət başçısı döyüş əmrini verdi. Hərçənd bunu öz cəmiyyəti ondan hər gün gözləyirdi. Prezident İlham Əliyev problemi müharibəsiz, qansız həll etmək üçün səbrlə davrandı. Ancaq artıq yol qalmamışdı; 2020-ci ildə cəmi 44 günə düşməni torpağından qovdu.

Biz savaşa haqqımız ola-ola, qansız, savaşsız həll yolu axtardığımız yerdə, başqa regional və beynəlxalq aktorlar qaşınmayan yerdən qan çıxarır. Müharibədən imtina etmək yerinə, sülhdən qaçmağa çalışır, dartınır. Bu pis nümunələrdən biri də Ermənistandır; Rusiyadan "anlaşmalı boşanmaq" mümkün olmur deyə, özünə Qərbdə yeni "boyfriend"lər axtarır. Tapır da. Nədənsə bəzi dövlətlərə elə gəlir ki, mütləq kimdənsə ayrılıb, kiminləsə yeni siyasi nikaha girmək qaçılmazdır. Axı anlamaq çətin deyil ki, coğrafiya - qədərindir. Həm də siyasi coğrafiya.

Budur, Yaxın Şərqdə yenidən müharibə ocaqları alovlandırılıb. İndi isə İranla İsrail arasında açıq toqquşmalar başlanıb; artıq Yaxın Şərqdəki qanlı xaosu Orta Şərqə daşımağa çalışanlar var. Daha iki potensial müharibə isə Uzaq Şərqdə növbə gözləyir. Bunlardan biri Kuril üstündə Yaponiya-Rusiya gərginliyidir, o birisi isə ABŞ dəstəkli Çin-Tayvan münaqişəsidir. Hətta Avropa müharibədən kənarda qala bilməyib; 2014-cü ildən bəri Şərqi Avropada - Rusiya ilə Ukrayna arasında müharibə gedir. Ukrayna ABŞ, Böyük Britaniya ağırlıqlı Qərb dəstəyi ilə Rusiya qarşısında müdafiə olunur. Bu savaş Avropa Birliyinə də çox təsir edir. Bunlar da azmış kimi, İranla İsrail açıq savaşa başlamışlar sanki. Beləliklə, Azərbaycanın şimal və cənub qonşuları olan Rusiya və İran faktik müharibə vəziyyətindədir. Üstəlik qonşu və hələlik düşmən Ermənistan yeni Dünya Müharibəsinin bir qolunu da Cənubi Qafqaza gətirmək istəyir. Aprelin 5-də keçirilmiş Brüssel görüşü, orda ABŞ və Avropa Birliyi rəsmiləri ilə qapalı sövdələşmələr bu məqsədə doğru daha bir addım idi. Ayrıca Fransa, Yunanıstan, eləcə də, Hindistan Ermənistanı silahlandırmaqla Cənubi Qafqazda güc balansını dəyişməyə çalışırlar.

Azərbaycan bu prosesi əvvəldən görürdü və öz mövqeyini də dəfələrlə açıq bildirib. Həmin xarici güclərə: "Bizim bölgədən uzaq durun, imkan verin, region rahat nəfəs alsın" deyə etirazını da bildirmişdi.

Prezident İlham Əliyev bu il fevralın 14-də Milli Məclisdə inaqurasiya nitqində üçüncü dünya müharibəsi təhlükəsi ilə bağlı fikirlərini və proqnozlarını açıqlamışdı.

Prezident belə demişdi: "Bu gün dünyada gedən prosesləri hər kəs görür. Dünya faktiki olaraq Üçüncü Dünya müharibəsinə çox yaxındır. Bəziləri hesab edir ki, artıq bu Üçüncü Dünya müharibəsi başlamışdır".

Bu müharibənin Azərbaycanı da öz içinə çəkməməsi üçün ölkə rəhbərliyi aktiv və düşünülmüş siyasi xətt yürüdür. Bunun nəticəsində Azərbaycan yaxınlığında, hətta sərhəd qonşuluğunda gedən müharibələrə rəğmən hələ də sabitlik və təhlükəsizlik adasını xatırladır.

Bəli, heç bir regional, yaxud dünya çapında savaşları önləmək, mane olmaq Azərbaycan kimi dövlətlərin iradəsi daxilində deyil. Ancaq bu dövləti ayaqda saxlamaq və ətrafdakı müharibələrdən kənarda tutmaq həm böyük siyasi məharət və cəsarət tələb edir. Azərbaycan buna nail olur. Faktik çoxdan başlamış və davam edən Üçüncü Dünya müharibəsi fonunda Azərbaycanın hazırkı mövqeyini İkinci Dünya müharibəsində İsveçrənin neytral statusuna bənzətmək olar. Ancaq bu, biganəlik anlamına da gəlməməlidir. Çünki Brüsseldə Ermənistan vasitəsilə Cənubi Qafqaza müharibə ixrac qərarı verilərkən (daha doğrusu, rəsmən prezentasiya edilərkən), Qafqaz regionunun əsas dövlətləri olan Azərbaycan, Türkiyə, Rusiya buna etirazını bildirdi. İran isə bir həftə susdu. Ancaq Brüssel sövdələşməsinə o zaman reaksiya verdi ki, artıq İsrail Suriyada İran maraqlarını və obyektlərini bombalayırdı. Azərbaycan və Türkiyə, faktik olaraq, regionda sabitləşdirici rol almışlar. Bakı və Ankara region dövlətləri arasında birləşdirici nöqtələri axtararkən, Paris, Brüssel, Vaşinqton Tehranın susqun razılığı və İrəvandakı qrant hökuməti vasitəsilə bölgədə ayırıcı xətlər çəkməyə çalışır. Rəsmi Bakı Cənubi Qafqazı sülh və tərəfdaşlıq bölgəsinə çevirmək təşəbbüsləri ilə çıxış edərkən, rəsmi İrəvan bölgəni yeni silahlanmaya və qanlı toqquşmalara, dağıntılara sürükləmək istəyir. Azərbaycan şərqlə qərbin geostrateji maraqlarını uzlaşdırmaq üçün üzərinə məsuliyyət götürərkən, Ermənistan Qərblə Şərqin siyasi və silahlı toqquşmalarında poliqona çevrilməyi seçib.

Bütün bu və başqa paralellər Azərbaycanın nəinki öz daxilində sabit və təhlükəsiz bir ölkə ola bildiyini göstərir, həm də bölgədə və daha da geniş geosiyasi məkanda sabitliyə və təhlükəsizliyə ciddi töhfələr verdiyini göstərir. Öz modelini nəinki Cənubi Qafqaz subregionuna, bütövlükdə Qafqaza, bütövlükdə Orta Şərqə, Avrasiyaya və bütün dünyaya təklif, təlqin edir. Çox mürəkkəb regional və beynəlxalq situasiyada bu mövqeni seçə bilmək və saxlamaq mühüm nəticə və dediyim kimi, başqa aktorlara da pozitiv nümunədir.
Bahəddin Həzi,
Bizimyol.info
 

Dünyapress TV

Xəbər lenti