Ermənistan öz qoşunlarını Qarabağdan çıxarmasa, Azərbaycan lazımi addımları atacaq. Bunu noyabrın 8-də Şuşada çıxış edən dövlət başçısı İlham Əliyev deyib.

Onun sözlərinə görə, Ermənistanda revanşizm tərəfdarları baş qaldırır, orada müharibənin nəticəsi ilə barışmaq istəməyən qüvvələr var. Ermənistan 2020-ci il 10 noyabr tarixli razılaşmaya tam əməl etmir, silahlı qüvvələrini tam şəkildə Qarabağdan çıxarmayıb, Zəngəzur dəhlizini açmayıb.

Bu səbəbdən də Azərbaycan istənilən vaxt istənilən tapşırığı yerinə yetirməyə hazır olan ordusunu gücləndirir. Son iki ildə silahlı qüvvələrin sayı artırılıb, yeni silah növləri alınıb.

“Azərbaycanın bugünkü ordusu iki il əvvəlkindən daha güclüdür, bunu Ermənistan da, digərləri də başa düşməlidir. “Fərrux”, “Qisas” əməliyyatları, 13-14 sentyabrda Ermənistan-Azərbaycan sərhədində gedən döyüşlər – bütün bunlar Ermənistan üçün dərs olmalıdır. Qarabağı unutsunlar, bura bizim torpağımızdır. Rusiya sülhməramlıları orada müvəqqətidirlər, onların qalma müddəti 10 noyabr tarixli Üçtərəfli Bəyanatda göstərilib”, – Əliyev bildirib.

Ermənistanın silahlı qüvvələrini Qarabağdan çıxarmaq öhdəliyini yerinə yetirmədiyini qeyd edən prezident deyib: “Bizim səbrimiz hüdudsuz deyil və bir daha xəbərdar etmək istəyirəm ki, bu öhdəlik yerinə yetirilməsə, Azərbaycan lazımi addımları atacaq”.

“Ermənistan Zəngəzur dəhlizi ilə bağlı öhdəlik götürüb. İki ildir ki, Laçın yolu ilə Ermənistandan Qarabağa və geriyə gedən maşınlara toxunmuruq. Sərbəst hərəkətə imkan veririk. Ermənistan da Azərbaycanın qərb rayonları ilə Naxçıvan Muxtar Respublikası arasında yol əlaqəsini təmin etmək öhdəliyini öz üzərinə götürdü. İki il keçdi, texniki-iqtisadi əsaslandırma yoxdur, nəqliyyatın hərəkəti yoxdur, dəmir yolu, magistral yoxdur. Nə qədər gözləməliyik?”, – deyə Əliyev davam edib.

Daha sonra o, üzünü Azərbaycan sərhədləri yaxınlığında dost olmayan fəaliyyətə yol verən İrana tutaraq, xəbərdarlıq edib. “Ordumuz qəhrəmanlıq, peşəkarlıq və fədakarlıq nümayiş etdirib və sərhədimiz yaxınlığında Ermənistana dəstək üçün hərbi təlimlər keçirənlər də bunu bilməlidirlər. Bizi heç kim qorxuda bilməz”.

Ermənistan vaxtı uzatmamalı və kiminsə gəlib onun əvəzinə döyüşəcəyi ilə bağlı möcüzə gözləməməlidir. “Biz sülh istəyirik, müharibə istəmirik, şərtlərimiz ədalətlidir və sülh müqaviləsi də bu şərtlərlə imzalanmalıdır. Ermənistan xoş niyyət göstərsə, sülh imzalanacaq, əgər göstərməyəcəksə, yox. Bundan sonra nə olacağını həyat göstərəcək”, – İlham Əliyev sonda bildirib.

Bütövlükdə prezidentin bu çıxışında şübhəsiz ki, Rusiya hərbçilərinin – “sülhməramlıların” (bir sıra ekspertlər onları açıq şəkildə işğalçı adlandırırlar) Qarabağda qalma müddəti, eləcə də Ermənistanın qanunsuz silahlı birləşmələrinin Qarabağdan çıxarılması ilə bağlı söylədikləri ən əsas və vacib məqam hesab edilməlidir. Niyə? Çünki Azərbaycanın aktual siyasi gündəmindəki məhz bu məsələlər onun ərazi bütövlüyünün və suverenliyinin tam şəkildə bərpası ilə birbaşa bağlıdır. Bu, istənilən dövlət üçün dünyada heç kimin onun yaşamaq qabiliyyətinə şübhə etmək əsası olmasını istəmədiyi əsas məsələdir. Prezidentin Şuşada çıxışı zamanı gördüyümüz əhval-ruhiyyəsinə inansaq, o, Rusiya silahlı kontingentinin Azərbaycan ərazisini 2025-ci ildən gec olmayaraq tərk etməsini hədəfləyir. Yəni Bakı onların burada qalma müddətini uzatmaq niyyətində deyil. Silahlı ermənilərin Qarabağdan çıxarılması məsələsinə gəldikdə isə, onlar hətta ruslar gedənə qədər orada otursalar da, onların oradan çıxarılması Azərbaycan Silahlı Qüvvələri üçün çətin olmayacaq.

Hələlik, prezidentin çıxışında bu ssenarilər görünür. Amma ssenari yenə dəyişə bilərmi? Kremlin hələ də Bakıya təsirli təzyiq rıçaqları varmı? Moskva bu rıçaqların vasitəsilə bu mövqeyi “yumşaltmağa”, yəni əslində öz ölkəsinin maraqlarına zidd getməyə məcbur edə bilərmi?

Müstəqil siyasi ekspert Nəsimi Məmmədli bununla bağlı fikirlərini Press Klubla bölüşüb:

– Rusiya silahlı qüvvələrinin “sülhməramlılar” adı altında uzun müddət Qarabağda qalması Azərbaycanın maraqlarına cavab vermir. Noyabrın 10-da imzalanan Atəşkəs Bəyanatının 4-cü bəndinə əsasən, bu missiya 2025-ci ildə başa çatacaq. Prezidentin bəyan etdiyi mövqedən aydın olur ki, o, “sülhməramlıların” Azərbaycan ərazisində qalma müddətini uzatmaq niyyətində deyil.

Təbii ki, Rusiya bu “missiyadan” belə asanlıqla imtina etmək istəmir. Ermənistan və Qarabağın erməni separatçıları da Rusiyanın dəstəyi ilə iddialarının davam etdirməyə ümid bəsləyir və “sülhməramlıların” Azərbaycanda qalmasını istəyirlər.

Rusiya Azərbaycanın bu ərazilərində qalmaq üçün müxtəlif açıq və gizli üsullarla, təxribatlarla təzyiq göstərməyə çalışacaq. Rusiyanın Azərbaycana qarşı hələ də çoxlu siyasi təzyiq alətləri var. Lakin bu təzyiqdən istifadə Rusiyaya xeyirdən çox zərər verə bilər.

Rusiya Ukrayna ilə müharibədə resurslarını sürətlə itirir. İqtisadi və hərbi cəhətdən zəifləyir. O, sərt beynəlxalq sanksiyalarla üzləşib. Cənubi Qafqazda yeni gərginlik onun üçün sərfəli deyil. Bundan əlavə, ABŞ və Avropa İttifaqı da artıq bu məkan üçün açıq rəqabətə girişib. Bundan başqa, Türkiyə ilə Azərbaycan arasında strateji hərbi-siyasi əlaqələr Rusiyanın Azərbaycana təzyiqlərini neytrallaşdırır. Rusiyaya indiki vəziyyətdə Türkiyə ilə daha yaxşı münasibətlər lazımdır.

Rusiya Azərbaycana birbaşa təzyiq göstərə bilməyəndə bunu dolayı yolla İran vasitəsilə etdi. İstisna etmirəm ki, İranın Azərbaycana qarşı həm bugünkü ritorikası, həm də təhdidləri Rusiya ilə razılaşdırılıb.

Əgər Azərbaycan hakimiyyətinin bu təzyiqə müqavimət göstərəcək siyasi iradəsi olsa, 3 ildən sonra ölkədə sülhməramlı kontingent olmayacaq. Azərbaycan diplomatiyası ilk növbədə 10 noyabr Bəyanatının tam icrasına nail olmalıdır. Ermənistanın bütün silahlı qüvvələri ərazilərimizi tərk etməli, kommunikasiyalar bərpa edilməli, məcburi köçkünlər öz evlərinə qayıtmalıdırlar. Rusiyanın təzyiqlərini tamamilə neytrallaşdırmaq və rus hərbçilərini Qarabağdan çıxarmaq üçün, orada yaşayan erməni əhalisinə təhlükəsizliyin aydın və dəqiq konsepsiyasını təqdim etmək lazımdır. Əgər ruslar Qarabağı tərk etsə, onların əvəzinə başqa dövlətlərin əsgərləri sülhməramlı kimi ora daxil olsalar, məsələ həll oluna bilməz. Əksinə, bu, problemin həllini çətinləşdirəcək.

Ermənistanla müqayisədə Azərbaycanın xeyli güclü ordusu və digər resursları var. Əgər hərbi münaqişə olarsa, Azərbaycanın qalib gələcəyi daha realdır. Hazırda sülh sazişi istiqamətində Qərbin vasitəçiliyi ilə aparılan danışıqlar ölkəmizin maraqlarına daha çox uyğundur.

Rauf Orucov

Ukraynalı tarixçi: “Ruslar və Putin eynidir, ona görə də Rusiyada kiməsə mövqeyimizi sübut etmək işə yaramayacaq”

“Geosiyasi oyunçuların əksəriyyəti Rusiyanın dağılmasında maraqlı deyil. Onlar SSRİ-nin dağılmasını istəmirdilər, 1990-cı illərdə də Rusiyanın parçalanmasına imkan vermədilər, indi də imkan verməyəcəklər

Rusiyanın Ukraynaya qarşı hərbi təcavüzkar müharibəsində ukraynalı tanınmış insanlar, alimlər, ziyalılar da döyüşlərdə iştirak edirlər. Onlardan biri də tarix elmləri doktoru, Nijin Milli Universitetinin professoru Sergey Lepyavkodur. Alim UNİAN-a müsahibəsində iki oğlu ilə birlikdə Çerniqovu necə müdafiə etdiyini, Rusiyada dövlət siyasəti səviyyəsində Ukraynaofobiyanın necə formalaşdığını və Ukraynanın bu müharibədə necə qalib gələcəyindən danışıb. AYNA həmin müsahibəni istinadla təqdim edir:

- Sergey Anatolieviç, genişmiqyaslı müharibənin başladığını necə, harada eşitdiniz? Ümumiyyətlə, belə bir işğalın mümkün olduğuna inanırdınızmı?

- Müharibə başlayanda Lvovda idim. Müharibədən əvvəl elə bir hiss var idi ki, qaçılmaz nəsə yaxınlaşır, amma bunun belə bir miqyasda olacağını ağlıma gətirmirdim. Çünki mən müharibə üçün heç bir obyektiv səbəb görmədim. Təbii ki, həmişə Ukraynanı məhv etməyə çalışan çoxəsrlik rus imperializmindən başqa. Bəli, Putinin xəstə təxəyyülünün müalicəyə ehtiyacı olduğunu düşünsəm də, müharibənin olmayacağına ümid edirdim. Putin dəfələrlə bəyan edib ki, Ukrayna istənilən formada Rusiya üçün təhlükə yaradır. Məsələ burasındadır ki, Ukraynanın resursları olmadan Rusiyanın imperiya olması mümkün deyil.

Müstəqil dövlətimizin, nisbətən demokratik quruluşumuzun mövcudluğu faktının özü rus imperializminin əsaslarını sarsıdır. Axı qonşular fərqli yaşasalar, daha yaxşı yaşasalar, rus seçicisi öz dövlət quruluşunun əsaslarına şübhə edə bilər. Və buna görə də Rusiyanın hakim elitası Ukraynanı Rusiya üçün ekzistensial təhlükə adlandırır.

- Fevralın sonunda bir çox insan ölkənin qərbinə gedəndə Lvovdan Çerniqova qayıtmağa necə qərar verdiniz?

- Bilet alıb Çerniqova getdim. Demək lazımdır ki, hamı qərbə getməyib, bəziləri mənim kimi şərqə və ya cənuba qayıdıb. Hardasa rəsmi rəqəmə rast gəldim ki, fevralın 24-dən sonra xaricdən Ukraynaya 200 minə qədər kişi qayıdıb. Onlar döyüşmək və ya ailələrini xilas etmək üçün qayıtdılar. Bizim bölükdəki nümunə tək mən deyiləm, bir çox döyüş yoldaşlarım müxtəlif yerlərdən öz doğma şəhərlərini müdafiə etmək üçün qayıdıblar.

- Ömrünüz boyu dərs demisiniz. Belə olan halda, döyüş təcrübəniz necədir?

- Mən orduda xidmət etməmişəm, amma universitetdə hərbi kafedra var idi. Mən ehtiyatda olan zabitəm, ixtisasca motoatıcı tağım komandiriyəm. Baxmayaraq ki, əslində mənim bu təcrübəm yox idi.

Fevral-mart aylarında Çerniqovun müdafiəsi zamanı müvafiq bölmədə - Ukrayna Silahlı Qüvvələrinin piyada batalyonunun tərkibində döyüşmüşəm. Bizim bölmə ilə Teroborona arasında çox az fərq var, çünki onlar əsasən döyüş təcrübəsi olmayan könüllülərdən yaradılıblar. Müharibədən əvvəl şəxsi heyətin üçüncü, hətta 40 faizi əllərində silah belə saxlaya bilmirdi.

Yeri gəlmişkən, mənim işlədiyim Nijin Universitetinin tarix fakültəsindən digər həmkarlarım da Ukraynanın müdafiəsinə gəlmişdilər. Bunlar, xüsusilə, professor Yevhen Lunyak və arxeoloq İvan Kedundur.

- Oğulanlarınızla birlikdə Çerniqovu müdafiə etdiniz. Onlar müharibəyə necə daxil oldular?

- Müharibədən əvvəl oğlanlarım paytaxtda yaşayıb işləyirdilər. Böyük oğlum Boqdan - Nüvə Fizikası İnstitutunda ictimai layihələrlə məşğul idi. Kiçik Yaroslav İT sahəsi ilə əlaqəli kiçik bir şirkətin direktorudur. Yaroslav Ukraynanın şərqində döyüş əməliyyatlarında iştirak edib, “Azov” alayının tərkibində döyüşüb. Tərxis olunduqdan sonra sahibkarlıqla məşğul olub. Müharibənin başlaması ilə o, iki həftə Kiyevi müdafiə etdi, sonra Çerniqova gəldi, keçmiş "Azoviyalılar"la birlikdə döyüşdü - onların öz qardaşlığı, öz döyüş ənənələri var.

Boqdan ailəmizin qadınlarını evakuasiya etmək üçün Çerniqova gəldi, lakin maşını xarab oldu. Qadınlar başqa vasitələrlə təxliyə edildi, oğulum isə doğma şəhərini müdafiə etmək üçün qaldı. Həyat yoldaşım Tatyana da hərbi könüllü kimi müdafiədə iştirak edib.

- Döyüş əməliyyatlarının aktiv mərhələsində hansı vəzifələri yerinə yetirmək lazım idi?

- Vəzifə bir idi - düşmənin şəhərə soxulmasının qarşısını almaq. Çerniqovda bir neçə müdafiə xətti yaradıldı, şəhərin mərkəzində küçə döyüşlərinə hazırlıq görüldü. Müharibənin üçüncü günündə düşmən tankları müdafiəni yardı, lakin onlar zərərsizləşdirildi. Biri vuruldu, digərinin ekipajı tam sursat və yanacağı qoyub qaçdı. Bu, ilk qələbəmizdən biri idi.

Bölüyümüz müxtəlif müdafiə qovşaqlarında, xüsusən də Novoselivka ərazisində, xizək bazasında, Kolıçivka, Muraviyka, Anisiv kəndlərində iştirak edirdi. Martın 7-9-da Lukaşivka kəndinin müdafiəsi davam etdi. Bölüyümüz ağır itki verdi, mühasirəyə düşdük, amma oradan çıxa bildik. Düşmən də xeyli itki verdi və yaxınlıqdakı kəndləri tuta bilmədi.

Çerniqovun müdafiəsində ən mühüm rolu şəxsi heyətdən ibarət və ağır silahlara malik olan 1-ci Siver tank briqadası oynadı. Digər bölmələrə piyada kimi öz imkanlarına görə tapşırıq verildi. Onların demək olar ki, hamısı yalnız yüngül atıcı silahlarla - pulemyot və qumbaraatanlarla silahlanmışdı.

- Müharibədən əvvəl rusiyalı həmkarlarınızla ünsiyyətdə olmusunuzmu? İşğal münasibətlərə necə təsir etdi?

- 2000-ci illərin ortalarına qədər Rusiyadan gələn alimlərlə bəzən ünsiyyətdə olurdum. Belarusdan olan həmkarlarımla daha sıx əlaqələrimiz var idi.

Mən rus tarixçiləri ilə sonuncu dəfə 2018-ci ildə Minskdə keçirilən beynəlxalq konfransda görüşmüşəm. Bir əlamətdar epizod xatırlayıram. Üç rus əvvəlcə belaruslarla “yumşaq” müzakirəyə girdi, mən ikincinin tərəfini tutdum, sonra onlar mənimlə müzakirəyə keçdilər. Söhbət yüksəldilmiş intonasiyaya çevrildi və bir saata qədər davam etdi. Onlarla Krım və Rusiya-Ukrayna münasibətlərindən danışdıq. Moskva Universitetinin müəllimi daha sonra prinsipcə, müasir Rusiyanı dəqiq səciyyələndirən bir ifadə işlətdi: “Bilmirəm, biz Putin kimiyik, yoxsa Putin bizim kimidir?”. İndi biz aydın şəkildə görürük ki, rus elitasının nümayəndələri, o cümlədən intellektuallar özlərini necə aparırlar. Nəticə ondan ibarətdir ki, onlar və Putin həqiqətən də eynidirlər, ona görə də Rusiyada kiməsə mövqeyimizi sübut etmək təəssüf ki, mümkün olmayacaq.

- Sizcə, Rusiya ilə Ukrayna arasında bir əsrdən artıqdır davam edən münaqişənin mənbəyi kimi nəyi görmək lazımdır?

- Ukraynalıların və moskvalıların mentaliteti əsaslı şəkildə fərqlidir, fərqli tarixi təcrübələrə, fərqli dəyərlərə, özlərini və dünyanı fərqli qavrayışlara əsaslanır. Bu, artıq 16-cı əsrin əvvəllərində, Moskva Ukrayna və Belarus torpaqlarında genişlənməyə başlayanda aydın görünürdü. Sonra Moskva işğalı yalnız 1514-cü ildə - Orşa döyüşündəki qələbə ilə dayandırıldı. Zehniyyətdəki fərq 1654-cü il tarixli bədnam müqavilə ilə sübut edildi. O zaman Polşa-Litva Birliyinin siyasi ənənələrində tərbiyə almış Boqdan Xmelnitski hesab edirdi ki, o, Moskva çarı ilə qarşılıqlı and içməlidir, lakin çar bundan imtina etdi. Və gələcəkdə “Moskva ayısı” Ukraynanı pəncələrindən buraxmadı.

- Ukraynalılar və ruslar arasında zehni fərq nədir?

- İlk növbədə, şəxsi azadlıqlara və ictimai münasibətlərə münasibətdə dərq var. Ukraynalıların əksəriyyəti heç vaxt rus təhkimçiliyi şəklində köləliyi qəbul edə bilmirdilər və "kommunaları" fərdin məhv edilməsi forması kimi qəbul etmirdilər. Ukrayna siyasi zehniyyəti Avropa dövlətlərində - Kiyev Rusunda, Litva Böyük Hersoqluğunda və Polşa-Litva Birliyində formalaşıb. Ümumiyyətlə, Ukrayna kazakları o dövrdə Şərqi Avropada azadlıq fenomeni idi. Azad insan kimi ukraynalı ilə dövlətin qulu və onun “ağası” olan moskvalı arasındakı bütün digər fərqlər də bundan irəli gəlir.

- Ukraynalıların ruslara və rusların ukraynalılara tarixi münasibəti necə olub?

- 17-ci əsrdən bəri hər iki ölkəyə səfər edən əcnəbilər tərəfindən ukraynalılar və moskvalılar arasında çoxlu müqayisələr aparılmışdır. Bunlar davranış tərzi, ailə münasibətləri, gündəlik həyat və hətta paltar və mənzilin təmizliyi ilə əlaqəli idi. Və qeyd etmək olar ki, bu cür müqayisələr həmişə ukraynalıların xeyrinə olub. Azad insan həmişə quldan fərqli davranır.

Əhəmiyyətli odur ki, əcnəbilər ukraynalıların sonradan rusofobiya adlandırmağa başladıqları rus moskvalılarına qarşı son dərəcə mənfi münasibətinə daim şahidlik edirdilər. Ukraynalılar üçün moskvalılar, rusları xalq adlandırırdılar, çirkli, səliqəsiz, vicdansız, oğurluğa və cinayətə meylli idilər və ümumiyyətlə ünsiyyət qurmaq üçün təhlükəli idilər. Təsadüfi deyil ki, belə bir münasibət Ukrayna ədəbiyyatına da daxil oldu. Taras Şevçenkonun fikirlərini bilirik, həm də rus ədəbiyyatının yaradıcısı Qoqol rusları “lənətə gəlmişlər” adlandırırdı. Əslində 19-cu əsrdə rusofobiya hətta rus elitasının əhəmiyyətli bir hissəsi üçün xarakterik idi. Rus klassiki Aleksandr Puşkin qullar arasında yaşadığını və “vətəninə təpədən dırnağa qədər xor baxdığını” etiraf edib.

Ruslar üçün Ukrayna yad ölkə idi, onlar Ukrayna həyatını təsvir etməyə təəccüblənir və Ukrayna kəndlərinə heyran qalırdılar. Oleksiy Levşinin 1816-cı ildə yazdığı "Kiçik Rusiyadan məktublar" əsəri bu baxımdan göstəricidir, müəllif ukraynalıların çoxsaylı müsbət xüsusiyyətlərini sadalayır və onlarda yalnız bir qüsur tapır - ukraynalılar ruslara nifrət edir və uşaqlarını onlarla qorxudurlar. Ukraynalılar rusları sevmirdilər və bu xoşagəlməzlik qarşılıqlı idi.

- Ona görə də Rusiya ruslaşdırmaya ehtiyac gördü?

- 19-cu əsrin ortalarından Sankt-Peterburq elitası ukraynalıların ruslaşdırılması və vahid “rus” xalqının yaradılması kursunu müəyyənləşdirdi. Onun güclü alətləri ordu, təhsil və kilsə idi. Məsələn, 19-cu əsrdə Rusiyadan aşağı Ukraynanın bütün pravoslav yepiskopları ruslar idi.

Ruslaşdırmanın nəticələrini ən tez Kiyev hiss etdi. Ona görə də 1917-ci ildə məlum oldu ki, Ukrayna ruhu var, amma milli şüur ​​öz dövlətini yaratmaq üçün elə səviyyədə formalaşmayıb.

20-ci əsrdə həyata keçirilən total ruslaşdırma da öz nəticələrini verdi. Ukraynalıların fiziki məhvi ilə yanaşı, rus və sovet təbliğatı ictimai şüuru təhrif etdi, rusun “böyük qardaş” obrazını yaratdı, ukraynalılar arasında aşağılıq kompleksi yetişdirdi. Buna görə də, ukraynalıların bir hissəsi Sovet xalqına çevrildi, onlardan Kubanda olduğu kimi ruslaşdırmanı başa çatdırmaq üçün yalnız bir addım qaldı.

Eyni zamanda, hətta dillərini itirən ukraynalıların əksəriyyəti mentalitetini qoruyub saxlayıb, rusları “yad” kimi tanıyıb. Bu, müstəqil olmağa imkan verdi, həm də 1991-ci ildə demokratik səsvermə yolu ilə. Moskva bunu gözləmirdi və Ukraynanı öz hakimiyyəti altına qaytarmağa ümid edirdi. Ukrayna üzərində hakimiyyəti saxlamaq yollarından biri 1990-cı illərdə Ukraynanın informasiya məkanının ələ keçirilməsi idi.

- Putinin hakimiyyətə gəlişi ilə bu meyllər güclənib?

- 2000-ci illərin əvvəlindən Rusiyada Ukraynaofobiya toxumlarının total sıpilməsinə başlanılıb. Əslində Putin Ukraynaya qarşı mental müstəvidə müharibəyə başladı. Ukraynaya və ukraynalılara nifrət dövlət siyasətinin tərkib hissəsinə çevrilib. Ukraynalıların yalnız son dərəcə mənfi personajlar kimi təsvir olunduğu filmlərdə bunu izləmək ən asandır. Ukraynanın media məkanına da anti-Ukrayna hekayələri daxil oldu. Putin keçmiş KQB-çi kimi düşmən obrazını yaratmaq lazım olduğunu yaxşı bilirdi və təbliğat da ukraynalıların belə imicini yaratdı. İmperator instinktləri, ukraynalılara nifrət və ümumi nifrət qəsdən qızışdırıldı.

2004 və 2014-cü illərdən sonra bu hücum hər dəfə, o cümlədən Moskva Patriarxlığı vasitəsilə gücləndi və Ukrayna hakimiyyəti buna qarşı tam fəaliyyət göstərmədi. Putinin dövründə sovetlərin “qardaş xalqlar” konsepsiyası və hətta “üçlü rus xalqı”nın 19-cu əsrin imperiya quruculuğu aqressiv “rus sülhü” konsepsiyası və ukraynalıların mövcudluq hüququnun tamamilə inkarı ilə əvəz olundu.

- İndiki müharibədə qələbəyə, o cümlədən, ilkin psixi münaqişəyə aparan yol nədir?

- Rusiyanı məğlub etməyin yeganə yolu döyüş meydanında qalib gəlməkdir. Ruslar yalnız gücü başa düşür və ona hörmət edirlər. İndi onlar özləri yaratdıqları miflərin girovuna çevriliblər. Rusiyada yetişdirilən zəif ukraynalı obrazı Ukrayna Silahlı Qüvvələrinin və bütün Ukrayna xalqının qəhrəmancasına müqaviməti sayəsində məhv edildi. Rus təbliğatçıları məğlubiyyətlərini NATO ilə döyüşməklə izah etməli olurlar. Onların təfsirinə görə, rus ordusu amerikalılar, ingilislər və polyaklar tərəfindən məğlub edilə bilər, lakin ukraynalılar onları heç bir şəkildə məğlub edə bilməzlər.

- Gələcək nəsillər üçün müharibə cinayətlərini necə sənədləşdirmək olar?

- Çoxəsrlik tarixdə ilk dəfə olaraq Rusiyanın cinayətləri indiki müharibənin faktiki olaraq onlayn şəkildə getməsi sayəsində ictimaiyyətə məlum olur. Yalnız indi dünya dərhal və aydın şəkildə Rusiyanın mahiyyətini görə bilər. Axı Moskva 14-cü əsrdən etibarən dinc əhaliyə qarşı kütləvi terrordan istifadə etməklə qonşularına qarşı ilk müharibələr aparmağa başladı. O, bu döyüş üsulunu köçərilərdən götürüb və bu günə qədər ondan əl çəkmir.

Bununla belə, yüz illər ərzində Rusiya öz cinayətlərini gizlədə bildi. Yalnız bəzi hallarda, məsələn, İvanın dövründə Livoniya müharibəsi və ya Baturinin ölümü, bu barədə məlumat Qərb ölkələrinə çatdı. 20-ci əsrdə Moskva hətta soyqırımı - Qolodomoru qismən gizlədə bildi.

Təbii ki, Qərb siyasətçiləri bildikləri məlumatları ictimailəşdirməyə tələsmirdilər, amma əslində Qərb cəmiyyətinin Qolodomor, Qulaq və sovet rejiminin digər cinayətləri haqqında demək olar ki, xəbəri yox idi.

Rusiyanın Çeçenistandakı hərbi cinayətləri ilə də eyni idi. Şayiələr, şahidlərin fərdi ifadələri səviyyəsində nə isə ortaya çıxdı, amma indiki kimi faktların kütləvi şəkildə yayılması yox idi.

İndi rabitə vasitələrinə, sosial şəbəkələrə ümumi çıxış var, baş verən hadisələr şahidlər tərəfindən deyiləndə, daha çox canlı yayımlanır. İndi Qərb cəmiyyəti və dünya institutları Ukraynada baş verən hər şeydən xəbərdardır və bu, Rusiya ilə güzəştə getməyə meylli siyasətçilərin imkanlarını daraldır.

Rusiya cinayətlərinin sənədləşdirilməsinin ən sadə və təsirli yollarından biri kütləvi informasiya vasitələri tərəfindən yayımlanan bütün materialların qorunmasıdır. Bu, güclü tarixi mənbələr təbəqəsi yaradır. Rusiyanın hərbi cinayətlərinin hüquqi qeydiyyatı da davam edir. Qurbanların, şahidlərin və hadisələrin digər birbaşa iştirakçılarının xatirələri sənədli bazanın mühüm hissəsinə çevriləcək.

- Bəs Rusiyanı hansı gələcək gözləyir?

- Mən tarixçiyəm, futurist və ya politoloq deyiləm. Ona görə də mənim yalnız şəxsi fikrim var. Bu müharibədə Ukraynanın qalib gələcəyi şübhəsizdir. Bununla belə, mənə elə gəlir ki, Rusiya dağılmayacaq. Qafqaz və ola bilsin ki, bir neçə başqa region onun nəzarətindən çıxacaq. Rusiyanın əsas ərazisi iki səbəbə görə vahid ölkə olaraq qalacaq. Birincisi daxilidir. Rusiyada televiziyadan eyni fikirlərə və eyni mentalitetə ​​sahib çox homogen bir cəmiyyət var. İkinci səbəb xaricidir. Geosiyasi oyunçuların əksəriyyəti Rusiyanın dağılmasında maraqlı deyil. Onlar SSRİ-nin dağılmasını istəmirdilər, 1990-cı illərdə də Rusiyanın parçalanmasına imkan vermədilər, indi də imkan verməyəcəklər. Bunu Qərb tərəfdaşları tərəfindən “damcı” adlandırdığımız silah tədarükü sübut edir. O qədər təmin olunub ki, Ukrayna uduzmasın, amma qələbə üçün kifayət olmasın. Ona görə də mənə elə gəlir ki, ən çox ehtimal olunan ssenari Rusiyanın uzunmüddətli, bir neçə onilliklər ərzində kardinal zəifləməsidir.

- Və Ukrayna cəmiyyəti bundan əziyyət çəkəcəkmi?

- Bu müharibədə biz özümüzü kəşf etdik. Ukrayna ordusunun Rusiya ordusundan güclü olduğunu sübut etdiyi döyüş meydanında ortaya qoyulub. Müharibə yüksək səviyyədə vətənpərvərlik və Ukraynaya məhəbbət nümayiş etdirdi. Bunu, xüsusən də kritik bir kütlənin Ukrayna ordusuna daim və müxtəlif yollarla kömək etdiyi Silahlı Qüvvələrə verilən dəstəyin səviyyəsi sübut edir. Biz dövlətlə müharibə aparırıq - xalq müharibədədir və xalqı məğlub etmək olmaz. Nəhayət ki, özünü təmin edən böyük bir xalq özünə hörmət etməyə, oğul-qızları ilə fəxr etməyə başladı. Ukraynanın və ukraynalıların özünü kəşf etməsi bu müharibənin verdiyi ən böyük məsələdir.

Ukraynanın transformasiyası qələbədən sonra aktuallaşacaq. Müharibədən qayıdan insanlar dəyişikliklərin güclü mühərriklərinə çevriləcəklər. Bunlar təkcə hərbi qulluqçular deyil, həm də hərbi könüllülər və qələbəyə fəal kömək edən bütün digər şəxslərdir.

Veteranlar ölkənin ictimai-siyasi həyatında əsas rol oynayacaqlar. Axı onlar vətənə sevgilərini döyüş meydanında sübut etdilər, Ukraynanın gələcəyinə qeyd-şərtsiz inanırlar, məsuliyyət və ədalət hissi yüksəkdir. Ümid edirəm ki, onlar Ukrayna institutlarını elə dəyişəcəklər ki, Ukraynanın davamlı inkişafını təmin etsinlər və Rusiya ilə birlikdə dövlətimizi ən çox zəiflədən korrupsiyaya qarşı müharibədə qalib gələcəklər.

Xaricə gedən ukraynalılar öz ölkələrindəki və Avropa ölkələrindəki həyatı müqayisə edə bildilər. Və bir çox hallarda müqayisə Ukraynanın xeyrinə oldu. Biz xaricdəki ukraynalılardan eşitməliyik ki, “müharibədən əvvəl bundan pis deyildi”. Müharibə səbəbindən evlərini tərk etmək məcburiyyətində qalan ukraynalıların 70-80%-nin evlərinə qayıtmaq istəməsi sosioloji sorğuların göstəricisidir. Adətən bunun əksi olur. Bu, əslində bu müharibədə ukraynalıların özlərini kəşf etdikləri və bu kəşfin bizim üçün gözlənilmədən müsbət olduğu tezisini təsdiqləyir.

- Tarixi əsərlərdə müharibə mövzusu ilə məşğul olmağı düşünürsünüzmü?

- Hərbi qulluqçulara qanunla yaş məhdudiyyəti qoyulduğuna görə orduya qayıda bilmirəm, baxmayaraq ki, onları haqsız hesab edirəm. Yaşı 60-dan yuxarı olan minlərlə kişi Ukraynanı müdafiə etməyə hazırdır və bunun üçün həm motivasiya, həm də sağlamlığı var. Bununla belə, müharibə ordudan kənara belə getməyə imkan vermir. Hamımız qələbə üçün çalışırıq. Bu yaxınlarda mən Polşada beynəlxalq konfransda iştirak etdim və orada Çerniqovun müdafiəsi ilə bağlı çıxış etdim. Və mən artıq bu mövzuda məqalə hazırlamışam. Mən Çerniqovun tarixinə dair kitablarımı artıq döyüş meydanında yazılmış yeni qəhrəmanlıq səhifəsi ilə tamamlamağa hazıram.

Müəllif: Turan Abdulla

Moldovanın keçmiş müdafiə naziri Anatol Şalaro: “Bütün bunlar Putinə 20-30 milyon dollara başa gələcək ki, bu da onun üçün çox məbləğ deyil”

Ukraynaya qarşı işğalçı müharibəni davam etdirən Rusiya Moldovanı da yaddan çıxarmayıb. Bu günlərdə Rusiya ordusunun Ukraynaya atdığı raketin qalıqlarının Moldova ərazisinə düşməsi rəsmi Kişinyovda narazılıq və narahatlıqla qarşılanıb. Eyni zamanda, Moldovada Rusiyaya meylli siyasilər, “beşinci kolon” hərəkətə keçib, Maya Sandu hakimiyyətinin devrilməsi məqsədi ilə aksiyalar keçirirlər.

Moldova ətrafında baş verənlərlə bağlı bu ölkənin keçmiş müdafiə naziri Anatol Şalaru UNİAN-a müsahibə verib. AYNA sözügedən müsahibəni təqdim edir:

- Rusiya raketlərinin hissələrinin Moldova ərazisinə düşməsi halı birinci deyil. Bəzi ekspertlər deyirlər ki, Rusiya Ukraynaya hücum üçün Moldova hava məkanından istifadə etməkdən çəkinmir. Əgər belədirsə, Moldovaya Rusiya pilotsuz təyyarələrini və raketlərini vurmağa nə mane olur?

- Moldovada bu cür raketləri vura biləcək hava hücumundan müdafiə sistemləri yoxdur. Əvvəllər ölkə Sovet S-125 və S-200 sistemləri ilə silahlanmışdı, lakin onlar müasir raketləri vurmaq iqtidarında deyillər. Moldova onları almaq istəyərsə də, o zaman da büdcədə bunun üçün vəsait yoxdur.

Raket Ukrayna hava hücumundan müdafiə qüvvələri tərəfindən vurulduqdan sonra Moldova ərazisinə düşüb. Bu, çox yaxşıdır, çünki daha az rus raketi Ukraynada hədəfinə çatıb.

Oktyabrın 10-da Krımdan üç-dörd raket buraxılıb və Moldova Respublikasının ərazisi üzərində uçub. Lakin Rusiya nə son insidentə, nə də oktyabrın 10-da Rusiya Federasiyasının respublikanın hava məkanını pozmasına qəti şəkildə reaksiya verdi. İndi hökumətə mesaj kimi görünür. İndi Moldovadan çox şey asılı deyil.

- Bəs Moldova Müdafiə Nazirliyi necə hərəkət etməlidir ki, Ukraynaya atılan Rusiya raketi Moldova vətəndaşının evinə və ya məktəbə düşməsin?

- Məsələ burasındadır ki, rus silahları ultra müasir və ultra dəqiq deyil. Raketlərin bəziləri artıq köhnədir və idarə oluna bilmir. Onların silahları gözlənilməzliklərinə görə təhlükəlidirlər: yanlış istiqamət götürə, mülki təyyarəni vura bilərlər. Onların raketi həm Moldovada uşaq bağçasına, həm məktəbə, həm də elə Rusiyanın özündəki məktəbə, binaya düşə bilər. Onların bəziləri artıq Rusiya Federasiyasının ərazisinə düşüb, bu faktlar var.

Amma insanlar məndən Moldovaya necə kömək edəcəyimi soruşanda mən həmişə cavab verirəm: “Ukraynaya kömək etməlisən”. Əgər Ukraynanın kifayət qədər hava hücumundan müdafiə sistemi olsa və bütün Rusiya raketlərini vursa, onların Moldova ərazisinə düşmə şansı olmayacaq.

- Sizcə, Rusiya səfirliyinin əməkdaşının ölkədən qovulması ilə ifadə olunan son insidentə Moldovanın reaksiyası yetərlidirmi?

- Mən hətta təəccübləndim ki, Moldova hakimiyyəti Rusiya səfirini çağırıb, bir rus diplomatını ölkədən çıxarıb. Kim olduğunu bilmirik, ad çəkilmir. Amma deyirlər ki, Rusiyanın Kişinyovdakı səfirliyində 1200-dən çox adam çalışır ki, onların da əksəriyyəti Rusiya FSB-nin əməkdaşlarıdır. Ona görə də kim qovulsa, “FSB zabiti” ola bilər.

- Siz bayaq dediniz ki, Moldovanın bəzi siyasi elitaları belə başa düşürlər ki, Ukrayna məğlub olsa, Rusiyanın növbəti hücum istiqaməti Moldovaya olacaq. Sizcə, bu nəzəriyyənin tərəfdarlarının sayı artırmı?

- Nəyin artdığını söyləmək çətindir. Kişinyovda rus ordusunu “gözləyənlər” və hələ də buna ümid edənlər var. Amma deyək ki, onsuz da o qədər də yüksək səslə gözləmirlər, artıq Rusiya modda deyil. Yəni Kişinyovda artıq belə əhval-ruhiyyə yoxdur ki, desinlər: “tezliklə rus tankları gələcək”.

Moldovada elitasının 90 faizi Ukraynanı dəstəkləyir. Təbii ki, Sovet İttifaqına həsrət qalan təqaüdçülər, Dnestryanı rusları, Qaqauz əhalisinin bir hissəsi, Moldovada Rusiyanın təcavüzündən əziyyət çəkən ukraynalılar da var. Amma bunların hamısı Rusiya təbliğatının qurbanlarıdır. Onların ağıllarının başlarına gəlməsi üçün vaxt lazımdır.

- Müsahibələrinizin birində demisiniz ki, Rusiyanın Moldovanı ələ keçirmək üçün bir neçə ssenarisi var. Bu ssenarilər arxada qaldı?

- Rusiyanın hərbi ssenarisi və “beşinci kolon”dan istifadə planı var idi. Birinci variant artıq aktuallığını itirdi, çünki Ukrayna hərbi sahədə möcüzələr göstərdi və Rusiya ordusu hazırlıqsız quldurluq və alkoqolizm ünvanına çevrildi. İndi Rusiya Federasiyası ikinci ssenarini işə salıb - Moldova daxilində sabitliyi pozmaq ssenarisini.

Ola bilsin ki, sonradan başqa ssenari ilə çıxış etsinlər. Məsələn, nazirlərin, deputatların rüşvətxorluğu üzə çıxarılsın. Bütün bunlar Putinə 20-30 milyon dollara başa gələcək ki, bu da onun üçün çox məbləğ deyil. O, yəqin ki, Qaqauziya və Dnestryanıda sabitliyin pozulmasından başlayacaq.

Məsələn, indi Pridnestrovie artıq bizə elektrik enerjisi vermir. Rusiya Moldovaya qaz tədarükünü yarıdan çox azaldıb. Yəqin gözləyirlər ki, biz donaq, qiymətlər qalxsın, vətəndaşların narazılığı artsın. Gözləntilər Moldovada ilin sonuna kimi kütləvi etirazların başlayacağı və bunun hökumətin, parlamentin və Prezidentin istefası ilə nəticələnəcəyidir. Bu məqsədlə hazırda Kreml dövlət çevrilişi etmək istəyən partiyaları maliyyələşdirir.

Düşünürəm ki, Kişinyovda vəziyyətin sabitliyinin pozulması regionda gərginliyə səbəb olacaq və bu, onun Ukrayna cəbhəsində mövqeyini yumşalda bilər.

- Yəni Moldovada bugünkü etirazlar Rusiya ssenarilərindən birinin təcəssümüdür?

-Keçmiş Prezident İqor Dodonun Sosialist Partiyası “müxalifət lideri” kimi tanınan qaçaq oliqarx İlan Şorun partiyası ilə birlikdə pullu etiraz aksiyaları təşkil edir. Onlar Rusiyanı dəstəkləyir və Moldovanın Avropaya inteqrasiyasına qarşı çıxırlar. Məqsədləri bu hakimiyyəti devirmək, onun yerinə Moskvaya bağlı hakimiyyət qurmaqdır. Onlar bunu hətta erkən seçkilər yolu ilə də etməyə cəhd edə bilərlər. Sosialistlər, kommunistlər və Şorun partiyası onlara qarşı vahid cəbhə kimi çıxış edə bilərlər. Qaçaq oliqarx Plaxotniuk da siyasətə qayıtdığını bəyan edib.

- Bəs Moldova xalqına müraciətlər edən qaçaq oliqarxa insanlar niyə inanırlar?

- Ona inanıb-inanmadıqlarını deməyəcəyəm, çünki etirazlar pulludur. Yəni mitinq iştirakçısına gündə 20-30 dollar pul verilir. Bu insanlar kimə etiraz etdiklərini belə bilmirlər. Onların ideologiyası yoxdur, sadəcə Moskvanın sifarişini yerinə yetirirlər.

Belə aksiya iştirakçılarından hansı şəhərdə olduqlarını soruşsanız, əksəriyyət cavab verə bilməyəcək. Bunlar parazitlər, içki düşkünləri və ya kasıb təqaüdçülərdir ki, onları kəndlərə yığıb mitinqə gətirirlər, sonra da evlərinə aparırlar. Bu etirazçılara pul verilməsə, iştirak etməyəcəklər.

Məncə, bunlar qanunsuz etirazlardır. Çünki bunlar həqiqətən hakimiyyət iddiası olan insanlar deyil. Lakin Moldova hökuməti real xalq etirazlarının başlamasından qorxur. Ölkədə qiymətlər kəskin artıb, inflyasiya artıq 30 faizdir, vətəndaşların narazılığı artır. Sosialistləri və Şorun partiyasını dəstəkləməyənlərin belə hökumətin istefası tələbi ilə küçələrə çıxması riski bundan irəli gəlir.

Eyni zamanda, sağlam düşüncəli insanlar başa düşürlər ki, yalnız bu iki rusiyayönlü siyasi qüvvə, yəni Kreml və Gömrük İttifaqı NATO və Aİ-yə alternativ ola bilər.

- Hakimiyyət Rusiyanın Moldovanı ələ keçirmək ssenarisini həyata keçirməsinin qarşısını almaq üçün ABŞ və Aİ-nin dəstəyinə müraciət edə bilərmi? Noyabrın 1-də ABŞ-ın Moldovadakı səfiri bildirib ki, dövlətlər hətta respublikaya hərbi texnikanın verilməsi variantını nəzərdən keçirə bilərlər...

- Təbii ki, dövlət çevrilişində heç kim maraqlı deyil və hamı bunu rədd edir. ABŞ kəşfiyyat orqanlarına məlumat verilir. Səfirliyin əməkdaşları Qaqauziya və Dnestryanı bölgənin nümayəndələri ilə görüşür, onlara nəyi itirə biləcəkləri başa salınır.

Əhəmiyyətli məsələ Plaxotniuk, Shor, Milyutina və etirazların bir neçə rusiyalı təşkilatçılarının artıq ABŞ-ın sanksiya siyahısına salınmasıdır. Bu, Aİ və ABŞ-ın Kişinyovda baş verənlərə biganə olmadığını deməyə əsas verir. Burada, Ukrayna ilə sərhəddə sakitlik olması və Rusiya Federasiyasının burada daha bir qələbə qazanmaması vacibdir.

ABŞ hərbi texnikasına gəlincə, onlar hələlik öldürücü silahlar vermirlər. Maddi cəhətdən kömək edirlər, ordumuzu hazırlayırlar. NATO-ya üzv olan bütün ölkələr ordumuza kömək edir. Amma bu kifayət deyil, çünki Rusiya Federasiyası ilə müharibə olacağı təqdirdə ordumuz uzun müddət tab gətirməyəcək. Orduda cəmi 10 min nəfər var.

- Ukrayna Prezidenti deyib ki, Ukrayna və Moldova Rusiyanın təcavüzünə qarşı çıxmaq üçün təhlükəsizlik sahəsində əməkdaşlığı gücləndirməlidir. Bunlar hansı addımlar ola bilər?

- Məsələ burasındadır ki, Moldova ərazisində hələ də qeyri-qanuni və işğalçı kimi tanınan Rusiya qoşunlarının məhdud kontingenti var. Bunlar müəyyən təxribatlar yaratmaq, kəşfiyyat işləri aparmaq və s. kontekstdə Ukrayna üçün təhlükə yarada biləcək qüvvələrdir.

Moldova Respublikası bu işdə Ukraynaya kömək edə bilərdi. Məsələn, təhlükəsizlik və nəzarət tədbirlərini gücləndirməklə. Gömrük terminallarının imkanlarını da genişləndirmək lazımdır. Ukrayna-Moldova gömrüyündə növbələr böyük idi. Moldova hələ də öz ərazisindən hərbi mallar üçün tranziti açmayıb. Hətta gülləkeçirməz jiletli avtomobillərin tranzitinə qadağa qoyulduğu hal olub.

Moldova hökuməti bu günə kimi Kremlin qəzəbinə səbəb olmamaq üçün tədbir görməkdən çəkinirdi. Amma bu, bizə heç bir zəmanət vermir. Rusiya Federasiyası Moldovada vəziyyəti pozmaq istəsə, bunu heç bir səbəb olmadan edəcək.

- Ukraynaya təcavüzün lap əvvəlindən, Rusiya Federasiyasının Odessanı ələ keçirmək planlarından danışan hərbi ekspertlər Rusiya kontingentinin Dnestryanı ərazisindən hücum risklərini qiymətləndirdilər. Sizcə, indi bu risklər nədən ibarətdir?

- Dnestryanıda məhdud kontingent var. İndi sayları 2 min nəfərdən azdır. Çünki biz bu hərbçilərin rotasiyasını qadağan etdik və onlar yerliləri işə götürməyə məcbur oldular. Onların yalnız 30%-i hərbi xidmətə gələn ruslardır. Əksəriyyəti səhər işə gəlib axşam inəyi sağmağa gedən zabitlərdir. Yəni onlar həvəskarlardırlar, peşəkar hərbçi deyillər.

Genişmiqyaslı müharibənin ilk aylarında onlar hətta yalnız küçədə, yataq çantalarında yatırdılar. Çünki fevralın 24-də Ukraynaya daxil olan rus hərbçiləri bəzən hara getdiklərini bilmirdilərsə, Dnestryanıdakılar başa düşürdülər: döyüşə getsələr, qırğına göndəriləcəkdilər. Onlar qorxdular və ruhdan düşdülər. Bunlar təlim keçmiş əsgərlər deyil.

İndi bu təhlükə keçib. Rusiya Federasiyasının Odessaya hücum etmək və Kişinyova və ya Tiraspola daha da irəliləmək üçün kifayət qədər qüvvəsi yoxdur.

- Moldova prezidenti Mariya Sandu sentyabrda bildirmişdi ki, Ukrayna Rusiya ilə müharibədə qələbə çaldıqdan sonra Dnestryanı münaqişənin həlli üçün geosiyasi, eyni zamanda, sülh yolu ilə şərtlər formalaşacaq. Bu, tam olaraq necə mümkündür?

- Yalnız Ukraynanın köməyi ilə Dnestryanı məsələni həll edə biləcəyik. Axı Moldova Respublikası ordudan öz xalqına qarşı istifadə edə bilməz. Bu, Konstitusiya ilə qadağandır.

Artıq aydındır ki, Rusiya Dnestryanıya kömək etmək iqtidarında deyil. Rusiya Federasiyasının məqsədi Moldova Respublikasını Dnestryanıdakı iqtisadi problemləri öz üzərinə götürməyə məcbur etməkdir. Ona görə də məsələni iqtisadi yolla həll etmək olar.

Məsələn, Moldova hökuməti rus qoşunlarının dizel yanacağı, döyüş sursatı və aldıqları müxtəlif mallarla təmin olunmasının qarşısını almaq üçün tədbirlər görə bilərdi. Moldova Respublikası bu qoşunlara qarşı embarqo və sanksiyalar tətbiq edə bilər. Onlar birbaşa Rusiyadan verilmir, malları Tiraspol və Moldova şirkətləri vasitəsilə alırlar. Eyni zamanda, onlar Moldova büdcəsinə ƏDV ödəmirlər, yalnız Aİ ilə imzalanmış Assosiasiyanın güzəştlərindən istifadə edirlər. Yəni Pridnestrovia firmaları Moldova firmaları kimi işləyir.

Amma biz hər şeyi elə təşkil edə bilərik ki, daha pul almasınlar. Qaz olmayacaq, ixrac da olmayacaq. Rusiya ordusunun Dnestryanıdan çıxmasına şərait yaratsaq, heç bir təhlükə qalmayacaq. Amma bunun üçün siyasi iradə lazımdır. Hələlik Dnestryanı və Qaqauziya probleminin həllində radikal tədbirlər görmürəm. Yəqin ki, Moldova rəhbərliyi “ayını” ayıltmaq istəmir və müharibənin bitməsini, Rusiya Federasiyasının zəifləyəcəyini gözləyir.

Qeyd: tərcümə AYNA-ya məxsusdur

Müəllif: Turan Abdulla

İran anlayır ki, Sünikdən keçən dəhliz (Azərbaycanda Zəngəzur dəhlizi kimi tanınır) Tehrana əlavə təsir rıçaqları yarada və Ermənistanla sərhədi bağlaya bilər.

Bunu News-NEWS.am-a müsahibəsində erməni türkşünas Ruben Safrastyan deyib.

O, qeyd edib ki, İran ilk dəfə olaraq regionda Azərbaycan və Türkiyə üçün aktiv nümayişkaranə hərəkətlərə, o cümlədən hərbi-siyasi fəaliyyətə (təlimlər, dəhliz açılmasının yolverilməzliyi barədə bəyanatlar, Qafanda baş konsulluğun açılması) keçib. Bu, pantürkist iştahı cilovlamaq məqsədi daşıyır.

“Eyni zamanda, İran Türkiyəyə qarşı hərbi əməliyyatlar keçirə bilməz, çünki bu, on milyonlarla türkün yaşadığı ölkə daxilində problemlər yaradacaq”.

Ruben Safrastyan bildirib ki, uzun illər ölkələr arasında müəyyən paritet var idi.

“İndi İran Türkiyənin dəstəklədiyi Azərbaycana təzyiq edərək bu balansı pozmağa başlayır. Həmçinin Tehran Türkiyə ilə birbaşa hərbi toqquşmadan qaçmaq üçün Bakıya nə dərəcədə təzyiq göstərməyin mümkün olduğunu da bilir”, – deyə erməni ekspert vurğulayıb. \\KONKRET.az

“Praqada kiminlə görüşdümsə, Putinin əleyhinə danışırdı. Mən də dedim ki, yanlış edirsiniz. Rusiya kimi bir dövlətin başçısına hər yerdə belə mənfi yanaşsanız, o da bir lider olaraq öz duruşunu özünü əzdirmədən göstərəcək”.

“Report” xəbər verir ki, bunu Türkiyə Prezidenti Rəcəb Tayyib Ərdoğan yerli ATV telekanalına müsahibəsində deyib.

“Bir lider olaraq sizə hücumlar edilsə, siz buna göz yumarsınızmı? Etməzsiniz. Mənə qarşı edilsə, mən də etmərəm. Nə lazımdırsa, onu da edərəm. Cənab Putinin də etdiyi budur. Dünyada 3-5 hörmətli ölkələrdən olan Rusiyanın başçısı olacaqsınız və sonra durub belə hücumlara göz yumacaqsınız. Mümkün deyil”, - Türkiyə lideri vurğulayıb.

“Hər bir şəbəkə ona nəzarət edənin xeyrinə işləyir. Bundan qurtulmağın yeganə yolu öz sosial şəbəkənizin olmasıdır”

İnformasiya müharibəsi yeni bir hadisə deyil. Dünya çap, fotoqrafiya, kino və simsiz teleqrafın inkişafı sayəsində Birinci Dünya müharibəsi illərində belə təbliğatın və əks-təbliğatın gücünü yüksək qiymətləndirdi. Rəqiblərə və müttəfiqlərə informasiya təsirinin texnologiyaları İkinci Dünya müharibəsi və “Soyuq müharibə” illərində təkmilləşdi. Lakin internetin yayılması və sosial şəbəkələrin və ani messencerlərin yaranması ilə informasiya müharibəsi taktikasında mediada əsl inqilab baş verdi. Tanınmış siyasətçilərin və bütöv dövlətlərin aşağılanması, opponentlərin total qadağası, rəqəmsal nəzarət və iri korporasiyaların diktaturası günümüzün reallığına çevrilib. “Lenta.ru” Moskva Dövlət Universitetinin Beynəlxalq Problemlərin Tətbiqi və Təhlili kafedrasının professoru Andrey Bezrukovla informasiya kampaniyalarının ictimai əhval-ruhiyyəni necə dəyişdirdiyi, qlobal rəqəmsal məkanın niyə qaçılmaz transformasiyaya məruz qalması barədə danışıb. AYNA müsahibəni istinadla təqdim edir:

- Bu gün qlobal informasiya məkanında nələr baş verir?

- Bu gün biz “Apple”, “Amazon” və ya “Uber” kimi böyük Qərb korporasiyalarının rəqəmsal müstəmləkəçiliyinin müxtəlif formaları ilə qarşılaşırıq. İnfrastrukturun əsasını təşkil edən həm proqram təminatı, həm də texniki vasitələri özündə birləşdirən platforma həlləri bütün qlobal bazara nəzarət edə bilir. Özlərinə məxsus oxşar məhsulları olmayan ölkələr üçün bu fakt o qədər vacib olmasa da, digərləri üçün ciddi təhlükədir.

Əgər siz media məkanına və onun üzərində qurulduğu sistemlərə nəzarət etmirsinizsə, deməli, siz əslində müstəmləkəçi intellektual və informasiya asılılığındasınız. Bu bir faktdır

İdeya və fikir məkanını formalaşdıran siyasi vəziyyətə, insanların davranışlarına bu və ya digər şəkildə təsir edir və bu, çoxlarına aydın olur. İndi hər bir ölkə seçim edir: ya buna məhəl qoymur, ya mübarizə aparıb öz informasiya sistemlərini yaradır, ya da media məkanında “divarlar hörür”.

- Neçə ölkə rəqəmsal suverenliyə malik olmaqla öyünə bilər?

- Bütün dünya ölkələrini üç növə bölmək olar. Elə ölkələr var ki, onların rəqəmsal suverenliyini təmin etmək üçün nə gücü, nə də arzusu var. Bunlar siyasi mahiyyətinə görə suveren olmayan kiçik oyunçulardır, çünki onlar üçün suverenlik böyük rol oynamır - onlara əhəmiyyət vermirlər. Onlara qoşulmaq və kiməsə uyğunlaşmaq daha asandır.

Suverenliyə dəyər verən ölkələr, əsasən də ciddi dünya oyunçuları suveren kimi öz milli siyasətinin fərqindədirlər. Onların bəziləri həqiqətən də öz intellektual və informasiya məkanına tam nəzarət etmək imkanına malik deyillər. Amma onlar bunun fərqindədirlər və informasiya suverenliyini qorumaq üçün öz yollarını tapmağa çalışırlar - istər tərəfdaşlarla, istərsə də təkbaşına.

Elə aparıcı güclər də var ki, onlar suverenliyə malik olmaqla qlobal təsir uğrunda mübarizə apara bilirlər. Məsələn, Çin öz suverenliyini qorumaq və başqalarına yaymaq üçün məqsədyönlü şəkildə öz informasiya sistemini qurur.

- Rusiya hansı qrupa aiddir?

- Bəzən bizdə nəzarət və real suverenlik çatışmır, amma buna çalışırıq. Bu, texniki qabiliyyət, pul və texnologiya məsələsidir. Biz öz informasiya suverenliyimizi yaratmağa doğru gedirik.

- Rusiya niyə bu yola yalnız son illərdə qədəm qoyub?

- Sovet İttifaqının dağılmasından sonra uzun illər Rusiya müstəmləkəçi dövlət idi: onun formal suverenliyi, bütün mühüm beynəlxalq təşkilatlarda formal veto hüququ var idi, nüvə silahı var idi. Amma iqtisadiyyatın, mədəniyyətin əsas sahələrində, hətta bəzən xarici siyasətdə də biz faktiki olaraq tam suverenliyə malik deyildik. Söhbət həm də müəyyən vaxta qədər qlobal dünyanın bir hissəsi olan mədəni məkanımızdan gedir. Müəyyən bir məqamda bu, verilmişdi. Son illər Rusiya bundan uzaqlaşır - sadəcə ona görə ki, dünya çox dəyişir, Rusiya siyasəti də dəyişir.

Deyə bilərik ki, Ukraynada “xüsusi hərbi əməliyyat” başlanandan sonra müstəmləkəsizləşdirmə prosesi başlayıb. Qlobal gərginliyin indiki səviyyəsində qlobal rəqəmsal sistemlərin daxili və xarici siyasətə təsirinin nəticələrini görən ölkələrin suverenləşməsi prosesləri əhəmiyyətli dərəcədə sürətlənəcək. Bu dövlətlərin rəhbərliyi informasiya suverenliyinin dəyərini anlamağa başladı.

- Rusiyada texnoloji suverenliyi təmin etməyə hazır olan qlobal şirkətlər varmı?

- Əlbəttə ki... Bu, “Telegram” və “Yandex”dir. Dünyada rəqəmsal ekosistemlər və axtarış sistemləri çox deyil, onlardan cəmi üçü var, biri də bizimdir. Eyni şeyi maliyyə sistemləri haqqında da demək olar. Bizdə nə Qərbi Avropada, nə də ABŞ-da analoqu olmayan “Sberbank” var. Bu sistemlər sıfırdan qurulub, ona görə də özümüzü kiminsə tələbəsi kimi hiss etməyə ehtiyac yoxdur. Bizim getdikcə daha çox yeni, müasir və daha sürətli rəqəmsallaşmaq imkanımız var.

İndi öz texnoloji məkanını yaratmaq müstəvisində olan əsas məsələlər öz pullarının olması və konkret bazarlara yönəldilməsidir. Əvvəllər maliyyə sistemimiz daha çox asılı idi. İndi bizdə maliyyə suverenliyi var və onu düzgün həyata keçirə bilsək, o zaman pul məsələsi təbii olaraq aradan qalxacaq, çünki pul varsa, böyük layihələr də olacaq.

Digər sual isə Rusiyanın hansı bazara çıxacağıdır. Bizə tərəfdaşlar lazımdır. Əgər siz, məsələn, Türkiyə bazarının yarısını, İran bazarının üçdə birini, Hindistan bazarının onda birini, İndoneziya bazarının on beşdə birini tuta bilsəniz, Rusiya artıq öz böyük bazarını yerləşdirmək üçün kifayət qədər rəqəmsal sistemlər resursuna malik olacaq.

- Qlobal informasiya sistemlərinin yayılması və təsirinə məhdudiyyətlər varmı?

- Müəyyən bir nöqtəyə qədər məqbul olanın bəzi tabuları və sərhədləri var idi. Məsələn, heç kim ölkənin qızılını və ya digər aktivlərini müsadirə edə bilməz, çünki bu, bütün qlobal maliyyə sistemini sarsıda bilər.

Amma məlum oldu ki, nəinki sizə qarşı sanksiyalar tətbiq etmək, hətta heç bir səbəb olmadan əmlakınızı müsadirə etmək və bununla da sizin həyatınızı xeyli məhv etmək mümkündür. Əvvəllər “hüduddan kənar” olan bütün bu üsullar indi siyasi təsir və iqtisadi təzyiqi təşviq etmək üçün işlək alətlərə çevrildi. İnformasiya sistemlərinizə və texnoloji bazanıza nəzarət etməsəniz, sizə hər şey edilə bilər. İndi bunu hamı çox gözəl başa düşür.

- Yeni rəqəmsal reallıq insanlar və bütövlükdə cəmiyyət üçün hansı təhlükələri gətirir?

- Ayrılıq və radikallaşma. Gəlin ABŞ-a baxaq. Əgər ölkə şərti olaraq Donald Tramp və Cozef Bayden tərəfdarları arasında bölünübsə, o zaman yarısı sizi alqışlayır, digəri isə sizə nifrət edir. Sosial şəbəkələrdəki bu cür proseslər cəmiyyəti öz siyasi və digər kimlikləri ilə müəyyən qruplara bölür, çünki insanlar daha çox yalnız oxşar baxış bucağına malik olanlarla ünsiyyət qururlar. Mövcud siyasi texnologiyalar ilk növbədə müxtəlif qrupların müəyyən edilməsi və onların hər birinin rəyi üzərində işləyir.

Paralel olaraq, qruplar halında insanların bir-birinin fikirlərini gücləndirdiyi radikallaşma da baş verir ki, bu da müxalif qrupa qarşı nifrətə səbəb olur. Sağ ultra sağa, sol ultra sola çevrilir. Bu proses qrupları bir araya gətirir və şəbəkədə nifrət səviyyəsini artırır. Və növbəti addım ləğv etmək, nəzarət edilən media və sosial şəbəkələrdə arzuolunmaz insanların bloklanmasıdır.

- Ləğv etmək dövlət siyasətinə ciddi zərbədirmi?

- Siyasətçi həm də media məkanı üçün işləyir, ona görə də onun onlayn “ləğv edilməsi” ciddi zərbədir, çünki onun üçün nə qədər çox media məkanı varsa, o, öz nöqteyi-nəzərini daha çox insana bir o qədər effektiv çatdıra bilər.

Sosial şəbəkələr məkanı etiraz edən insanlardan təmizləməyə başlayanda, bir müddət sonra istifadəçilər onlardan istifadədən ümumi yorğunluq hiss edirlər. Hesab edirəm ki, sosial şəbəkələrin təsir zirvəsi artıq keçib. Məncə, zaman keçdikcə bir neçə kiçik və ixtisaslaşmış sosial şəbəkələr yaranacaq ki, onların da öz vəzifələri olacaq: məsələn, biri sadəcə əyləncə, digəri bizneslə məşğul olan insanlar üçün olacaq və s. Yəni, tezliklə “Facebook”un monopoliyası aradan qalxacaq və siyasətçilərin öz fəaliyyətləri üçün daha çox seçim imkanı olacaq.

Digər variant isə siyasətçilərin alternativ yollara əl atmasıdır. Bəlkə də gələcəkdə sosial şəbəkələrdə bir insanın olmaması normal hal kimi qəbul ediləcək. Hər bir texnologiyanın öz populyar və tənəzzül dövrü var. Sosial şəbəkələri də eyni aqibət gözləyir.

Siyasətçinin isə sosial şəbəkə seçimində əl sıxmaq, uşaqları öpmək kimi köhnə sınaqdan keçmiş üsullarla paralel olaraq daha çox seçim imkanı olacaq.

- Rusiya ilə Qərb arasında münasibətlər artıq informasiya müharibəsi mərhələsinə qədəm qoyubmu?

- Şübhəsiz ki. Üstəlik, biz informasiya müharibəsinin hər üç komponentini müşahidə edirik. Birincisi kibermüharibədir: kiberhücumlar informasiya sistemlərinin sabitliyini pozmaq və onları sistemə girişdən məhrum etməkdir. İkincisi, mediada və sosial şəbəkələrdə kiminsə məzmununu qadağan etmək və əksinə, öz məzmununu kütləvi şəkildə təbliğ etmək informasiya müharibəsinin özüdür. Üçüncüsü, tarixi konsepsiyalarınızı və siyasi gündəminizi təbliğ etdiyiniz zaman ideoloji və ya ideyalar müharibəsidir.

Rusiyaya qarşı belə bir ideoloji müharibənin nəticəsi rusların bir millət kimi iblisləşdirilməsi oldu. Son on ildə Rusiya ilə müharibəyə əslində ehtiyacı olmayan sadə avropalılara rusların hamını kimyəvi silahla zəhərlədikləri, idmanda dopinqdən necə istifadə etdikləri izah edilir. Bizi çox pis tanıdırlar. Ukraynada “xüsusi hərbi əməliyyat” “pis ruslar" tezisinin daha bir təsdiqidir.

Nəhayət, dövlətlər getdikcə informasiya cəbhəsində bir-biri ilə mübarizə aparacaqlar. Bu işdə daha müvəffəqiyyətli olan ölkələr var, amma hələ başlamamış ölkələr də var - milli dövlətlərin yetişməmiş olması və mənalar yaratmaq üçün öz sivilizasiya anlayışlarının olmaması səbəbindən.

- Bu gün informasiya müharibələri şəraitində sosial şəbəkələrin imkanlarını nə dərəcədə obyektiv qiymətləndiririk. Onlar həqiqətən təhlükəlidirmi?

- Sosial şəbəkələr yarananda onları xeyirxahlıq məkanı, vicdanlı fikir mübadiləsi məkanı kimi təqdim edirdilər. Sosial media siyasəti məqsədəuyğun idi - onlar heç bir qadağa olmadan, lakin ekstremistlərə nəzarət etməklə, müəyyən məzmuna və ya müəyyən baxış bucağına görə heç kimə qadağa qoymaq niyyəti olmadan sivil mübadiləni müdafiə edirdilər. Yəni açıq şəkildə siyasi silaha çevrilməyəcəklərini söylədilər. Amma dəyişdilər. Sosial şəbəkələr indi siyasiləşdirilib. Bu, baş verməməyə kömək edə bilməzdi - sosial şəbəkələrdən öz xeyrinizə istifadə etmək həvəsi çox böyükdür və iştaha yeməklə gəlir, istəklərinizə neytral qala bilməzsiniz.

“Facebook” və digər sosial şəbəkələr hətta biznes nöqteyi-nəzərindən belə neytral ola bilməz və hamısı kiminsə maraqlarını təbliğ edir, hansısa tərəfin nöqteyi-nəzərini ifadə edir, öz siyasi ab-havasını formalaşdırır. Sosial şəbəkələr istifadəçilərin siyasi seçimlərinə vicdansız təsir alətinə çevrilir, onların köməyi ilə seçki kampaniyalarına təsir göstərə, iğtişaşlar və icazəsiz siyasi aksiyalar təşkil edə bilirlər.

Bunu təbii qəbul etmək lazımdır: hər bir şəbəkə ona nəzarət edənin xeyrinə işləyir. Bundan qurtulmağın yeganə yolu öz sosial şəbəkənizin olmasıdır ki, bu şəbəkədə nəyin pis və yaxşı məzmun olduğunu müəyyən edəcəksiniz. Burada neytrallıqdan danışmağa ehtiyac yoxdur, çünki o, belə mövcud deyil.

Təbii ki, nəzarətinizdə olan informasiya sistemləri sizin siyasi və ya ideoloji məqsədləriniz üçün işləyəcək. “Google”dakı insanlar öz gündəmlərini irəli sürürlər, çünki bunun düzgün və ədalətli olduğunu düşünürlər. Əlbəttə ki, obyektivlik baxımından bu, pisdir, lakin biz onun real yoxluğunu artıq başa düşdüyündən, yeganə işlək həll yolu sosial şəbəkələrinizdə öz məzmununuzu yaratmaqdır.

- Çin üsulu öz informasiya sistemi daxilində məzmunu məhdudlaşdırmaq baxımından nə dərəcədə əsaslı və effektivdir?

- İstənilən cəmiyyət sisteminin bu cəmiyyətin qanunlarına tabe olan öz qaydaları və tabuları var. Sosial şəbəkələr və onların məzmunu eyni qanunlara tabedir. Əgər məzmun onlara uyğun gəlmirsə, təbii ki, qadağan edilməlidir və bu, siyasi qərar olacaq. Təsəvvür edin ki, bu edilməsə, cəmiyyətinizdə nə baş verəcək.

- Yəni dünya rəqəmsal sahəyə dövlətin daha böyük təsirinə doğru irəliləyirik?

- 1990-2000-ci illərin qovşağında, qloballaşma mövzusunun populyarlığının zirvəsində bir çoxları qlobal korporasiyaların hökmranlığından, onların təsirindən və gücündən danışırdılar. Onlar dövlətlərin gələcəkdə dağılmasından, korporasiyaların dünyanı idarə edəcəyindən və dövlətlərin ikinci dərəcəli olmasa da, əlbəttə ki, əsas rol oynamayacağından danışırdılar. Hər şey əksinə oldu.

Dünya cəmiyyətin və iqtisadiyyatın yenidən qurulması ilə qüvvələrin yenidən bölüşdürülməsi, yeni texnoloji tsikl dövrünə qədəm qoyur. Eyni proseslər mediaya və ideya məkanına təsir edəcək. Və dünyanı bu xaosdan saxlaya biləcək yeganə qüvvə dövlət olacaq.

Məsələn, koronavirus pandemiyası zamanı dövlətlər praktiki olaraq iqtisadiyyatı manual idarəetməyə keçirdilər və hər gün qeyri-standart qərarlar qəbul etdilər. Belə böhran anlarında qeyri-dövlət sistemlərinin hamısı ikinci dərəcəli olur və ya səmərəsizliyə görə tamamilə məhv olur.



- Bu yeni dünya necə görünəcək?

- Dünya texno-iqtisadi bloklara bölünəcək. Bu cür blokların atributları dünya bazarının idarə olunan əhəmiyyətli hissəsi, öz valyuta sahəsi, unikal inkişaf modeli, həmçinin əsas sahələrdə başqalarından müstəqil olmağa imkan verən resurslar, texnologiyalar və elmi səriştələr toplusudur. Üstəlik, belə bir blokda bir neçə dövlət, o cümlədən iri dövlətlər ola bilər. Hər blokun öz modeli olacaq, ona görə də onlar bir-biri ilə rəqabət aparacaqlar.

Nəhayət, bu modellərdən biri ən təsirli olduğunu sübut edəcək və sahəni tutacaq. Qalanları məhz onun əsasında qloballaşmanın yeni mərhələsinə daxil olacaq.

Müasir dövlətlər kritik kütlə problemi ilə üzləşirlər: onlar təkbaşına belə texno-iqtisadi blok yarada bilməzlər. Fərdi olaraq onların ya resursları, ya texnologiyaları yoxdur, ya da öz güclü valyutaları yoxdur. Və onların hamısı ayrıca rəqabətli blok yaratmaq üçün kiminlə birləşmək barədə qərar verməyə məcburdurlar.

Bəzi yeni məkan tikiləcək və blokların hər birinin qəbul edilmiş modeldən asılı olaraq öz oyun qaydaları olacaq. Məsələn, Çin və Amerika modellərini götürək. Həm siyasi, həm də ən əsası texnoloji baxımdan çox fərqlidirlər. Onların arasındakı fərq suveren dövlətin mövcudluğu üçün həyati əhəmiyyət kəsb edən texnoloji platformalar boyunca uzanır: kritik informasiya infrastrukturu, müdafiə, media məkanı və s.

Onları indi müqayisə edə bilərsiniz. Bir tərəfdən “Huawei”, digər tərəfdən “Cicso”, yaxud “Facebook” və “WeChat”, “Amazon” və “Alibaba” və s. Heç kim digərini öz məkanına buraxmaz, çünki bu platformalar onurğa sütunudur.

Rusiya da öz texnoloji və iqtisadi məkanını yaratmalı və müttəfiqləri ilə birlikdə oxşar platformalar qurmalı olacaq. Burada alternativ yoxdur, çünki biz başqasının informasiya platformasını götürə bilməyəcəyik və eyni zamanda, müstəqilliyi və suverenliyi qoruya bilməyəcəyik. Tamamilə mümkündür ki, Rusiya Hindistanla belə bir klaster yarada bilsin. Əgər Ukrayna böhranından sonra münasibətlər düzəlsə, bəlkə də Qərbi Avropa ilə birləşə bilərik. Digər variantlar da mümkündür. Çox güman ki, sivilizasiya əsasında texno-iqtisadi klasterlərin formalaşması başlayacaq.

- Sizcə, dünyada nə qədər belə texno-iqtisadi bloklar yaradılacaq?

- İndi sivilizasiya əsasları olduğu kimi gələcəkdə də təxminən eyni sayda texno-iqtisadi bloklar olacaqdır. Və hər bir belə sivilizasiya öz ideoloji bazasına uyğun olaraq blok yaradacaq. Axı, tək texnologiyalar kifayət deyil - bir az məna vermək və onların modelinin niyə daha yaxşı olduğunu izah etmək lazımdır.

- Bəs gələcəkdə internetin suveren seqmentləri arasında kommunikasiya kanalları olacaqmı?

- Qlobal İnternetə bütün dünyanın ehtiyacı var. Ona görə də təbii ki, belə kanallar olacaq.

- Şimali Koreya kimi qlobal interneti tamamilə bağlamaq mümkündürmü?

- Bu mənada, hətta Şimali Koreya da bağlamadı, əksinə, çoxlu qapılar və qapıçılar qoydu. Onların internetə çıxışı var, sadəcə olaraq çox ciddi nəzarətdədir. Məsələnin texniki hissəsindən danışırıqsa, o zaman, məsələn, Sovet İttifaqında gizli tədqiqat və ya kompleks istehsalla məşğul olan qapalı şəhərlər var idi. Və təbii ki, sızmaların qarşısını almaq üçün xüsusi keçid olmadan ora daxil olmaq mümkün deyildi.

Ola bilsin ki, gələcəkdə media və informasiya məkanında belə qapalı zonalar yaransın ki, orada total nəzarət və məhdudiyyətlər tətbiq olunacaq.

- Bu rəqəmsal diktaturaya gətirib çıxarmır ki?

- Rəqəmsal diktatura deyəndə ilk növbədə Çin sistemini düşünürlər - ətrafında informasiya divarı və küçələrdə gəzəndə tam nəzarət var.

- Bəs ona uyğun olmayan fikirlərin qadağan olunduğu, insanın özünü sərbəst ifadə edə bilmədiyi sosial şəbəkəni götürsək, bu diktaturadır, ya yox?

- Bir çox nüfuzlu və hörmətli korporasiyalarda işçilər üzərində tam nəzarət var: onların sosial şəbəkələrdə yazdıqlarına, iş saatlarından necə istifadə etmələrinə nəzarət edilir. Bu diktaturadır? Yəqin ki, bəli. Ən pisi isə odur ki, insan özü belə bir iş üçün müqavilə bağlayır və əslində öz istəyi ilə onun quluna çevrilir. Bu köləlik isə insanın sadəcə olaraq siyasi sistemini bəyənmədiyi bir dövlətdə yaşamasından qat-qat dərindir.

Tərcümə AYNA-ya məxsusdur

Müəllif: Turan Abdulla

“40 ildir mən onlarla dostam, qardaşam. Amma mən indiyə qədər başa düşməmişəm, elə bilmişəm ki, mənə bir şey olsa, mənim qardaşlarım gəlib məni qurtaracaqlar. Mənə kömək duracaqlar. Amma bu gün mənim o ümidim qırıldı. Mən kimə inanım? Mənim qardaşım məni erməniyə satdı…”

“AzPolitika.info” xəbər verir ki, son müsahibəsində İranın hərbi təlimlərini pisləyən Allahşükür Paşazadə 40 ildir şeyxülislam osa da, “qardaşı” hesab etdiyi İran rejimindən bu hərəkəti gözləmədiyini bildirib.

Azərbaycanda orta məktəb şagirdi də bilir ki, cənubdakı soydaşlarımız başda olmaqla İran xalqından fərqli olaraq, Paşazadənin “qardaş” adlandırdığı İranı idarə edən ayətullalardan, xomeneyilərdən, süleymanilərdən, rəisilərdən və s. Azərbaycana heç zaman qardaş olmayıb və omayacaq da. Görünür, bizim şeyxülislama isə bunu anlamaq üçün 40 il(!) lazım imiş. Bəs, görəsən indiyə qədər hamının, xüsusilə də səmimi dindarların gördüyü həqiqətləri görə bilməyən birisi hansı haqla 40 ildir şeyxülislam, “Bütün Qafqazın Şeyxi” titulunu daşıyıb?

Paşazadənin dediklərindən belə çıxır ki, guya İran Azərbaycanı yalnız dünən satıb, dünənə qədər isə can bir qardaşımız olub. Üstəlik, “əl yeri” də qoyur ki, guya İranın dini rəhbərlərinin bu təlimlərdən, satqınlıqdan xəbəri olmayıb(!)…

44 günlük müharibəyə qədər, onun gedişində və ondan sonrakı dövrdə də Azərbaycanda İranın ən qızğın müdafiəçilərindən, az qala sözçülərindən biri elə Paşazadənin özü olub. O, İranın Qarabağdakı ermənilərə yanacaq və silah ötürməsindən Ermənistana hər cür siyasi, hərbi və iqtisadi dəstək göstərməsinə qədər bütün məsələləri, faktları danır, molla rejimini müdafiə edirdi. Hamının gördüyü şeyləri görmək istəmirdi və görmürdü, ya da özünü görməməzliyə vururdu. Görəsən, şeyximiz bu qədərmi sadəlövh, məlumatsız və “gözdən zəif” idi? Bəs, indi nə oldu, nə baş verdi ki, birdən-birə “ayıldı” və gözləri açıldı? Doğrudanmı, yalnız Arazın o tayına yığılmış sınıq-salxaq top-tüfəngi görəndən sonra beyni işə düşdü?

Bəlkə, İrandakı geniş etirazlar və molla rejiminin süqutunun yaxınlaşdığını, İran hakimiyyətindəki “qardaşlarının” bərk büdrədiyini hiss etməsi, yaxud Azərbaycanda kimlərinsə ona “sarı vərəqə” göstərməsi şeyximizi “tərpədib”? Təəssüf ki, ondan müsahibə götürən jurnalist bu sualları şeyxə vermədi…

Bəli, şeyxülislam bu müsahibəsi ilə bir növ İrandan, onun Azərbaycana qarşı apardığı məlum aşkar düşmən siyasətindən məsafə saxlamağa, özünü sığortalamağa, “haqq yoluna qayıtdığını” göstərməyə çalışdı.

Lakin bu zaman “üzürü günahından betər” ritorikaya üstünlük verərək, bu dəfə də şeyxülislam adına yaraşmayan açıq və ucuz məzhəbçiliklə məşğul oldu. Müsahibəsində az qala 40 dəfə azərbaycanlı dindarlarla, əhali ilə bağlı “şiə müsəlmanlar”, Azərbaycan dövləti ilə bağlı isə “şiə dövləti” və s. kimi məzhəbçi ifadələr işlətdi.

Birincisi, Azərbaycan Konstitusiyasın görə dövlətimizin bir adı var! Azərbaycan dünyəvi dövlətdir. Ona nə “şiə dövləti”, “şiə əhalisi”, nə də başqa bir ad qoymaq heç kimin həddi deyil. Azərbaycan burada yaşayan və istənilən dinə, məzhəbə, təriqətə qulluq edən hər bir azərbaycanlının vətənidir, dövlətidir!

İkincisi, İranın Azərbaycanda 3-5 bisavad məzhəbçidən və pulla satın aldığı zatıqırıqdan başqa heç bir dayağı yoxdur və ola da bilməz!

Şeyxdən və ətrafındakılardan başqa da heç kim İran rejimini, onun ayətullalarını özünə qardaş hesab etməyib və etmir də. Odur ki, bütün xalqın adından danışıb, İranı və onun başında duran molla sürüsünü zorla “Azərbaycanın qardaşı” elan etməyə, Azərbaycan dövlətinə isə başqa bir ad qoymağa onun nə mənəvi, nə də hüquqi baxımdan səlahiyyəti yoxdur, bu səlahiyyəti ona heç kim verməyib!

Cəlal Məmmədov

“AzPolitika.info”

Azərbaycanın İranla münasibətləri qəribə dövrünü yaşayır. Bir tərəfdən, Zəngəzur dəhlizinin İran variantı deyilən hissəsinin tikintisinə başlanılıb və tikinti hazırda da davam edir. Yəni, Araz çayı üzərindən dəmir yolu xətləri üçün körpülər tikilir. Dəmir yolu xətləri Ermənistanın Sünik rayonundan yan ötərək, daha sonra çay boyunca İran ərazisindən keçərək, Azərbaycanın Naxçıvan Muxtar Respublikasının ərazisinə daxil olacaq.

Amma demək olar ki, eyni vaxtda Tehranın müxtəlif səviyyəli rəsmi şəxsləri, o cümlədən hərbi komandanlıq köhnə oyunu oynamağa davam edir. Onlar Bakını guya regionda sərhədləri dəyişmək istəyində ittiham etməyə başlayıblar. Çox açıq təhdidlər səslənir. Bundan başqa, yolların tikintisi həyata keçirilən ərazinin, eləcə də Türkiyə ilə sərhədin yaxınlığında hərbi təlimlər keçirilir.

İranın bu “əzələ oyunu” və hədələrlə nəyi nümayiş etdirmək istədiyi tam aydın deyil. Bəziləri hesab edir ki, Tehran, Ermənistanın Azərbaycan və Türkiyə ilə sülhə gəlməsi kimi bir regional prosesdən sıxışdırılıb çıxarılmasından narazıdır. Digərləri isə bunun İsrail müdafiə nazirinin Bakıya son səfəri və Azərbaycanın bu ölkə ilə arası kəsilmədən davam edən əməkdaşlığı ilə əlaqədar olduğunu düşünür. Üçüncülər isə hesab edir ki, Azərbaycan öz ərazilərini işğaldan azad etməklə, İslam İnqilabı Keşikçiləri Korpusunun (SEPAH) nəzarətində olan İrandan Avropaya narkotik qaçaqmalçılığının yolunu kəsib.

Bu gərginliyin necə inkişaf edəcəyi bəlli deyil. İranla Azərbaycan arasındakı bu mürəkkəb münasibətlərin əsl səbəbi nədir və biz vəziyyət necə inkişaf edə bilər?

Press Klubun suallarını tanınmış analitiklər cavablandırıb.

Konstantin Tasiç, Cənubi Qafqaz üzrə rusiyalı ekspert:

– İran rəsmiləri bundan əvvəl də dəfələrlə regionda sərhədlərin dəyişdirilməsinin əleyhinə çıxış ediblər. İranlı ekspertlərin fikrincə, Tehran Ermənistan ərazisindən keçərək Gürcüstanın Qara dəniz limanlarına, eləcə də Rusiya və Avrasiya İqtisadi Birliyi ölkələrinə sərbəst çıxışını itirməkdən qorxur.

Yəni indiki vəziyyət yeni deyil. Azərbaycanın 2021-ci ilin payızında Gorus-Qafan yolunun Azərbaycan ərazisindən keçən hissəsində nəzarət-buraxılış məntəqəsi quraşdıraraq, İran daşıyıcılarından gediş haqqı yığmağa başlamasından sonra da Azərbaycan-İran münasibətlərində oxşar kəskinləşmə müşahidə olunmuşdu. O zaman tərəflər sərt bəyanatlar səsləndirdilər. İran Azərbaycan sərhədi yaxınlığında genişmiqyaslı hərbi təlimlər keçirdi. Ancaq sonda vəziyyət həll olundu.

Bu baxımdan, mövcud ziddiyyətlərin geniş miqyaslı hərbi eskalasiyaya gətirib çıxaracağı ehtimalı azdır. Böyük ehtimalla, tərəflər razılığa gəlməyə çalışacaq və ticarət-iqtisadi, enerji və nəqliyyat sahələrində ikitərəfli əlaqələrin inkişafı üçün səylərini davam etdirəcəklər.


Mixail Neyjmakov, Siyasi və İqtisadi Kommunikasiyalar Agentliyinin aparıcı analitiki (Moskva):

– Bu təlimlər Azərbaycan və İran arasında münasibətlərdə narahatlığı artıran amilə çevrilsə də, ölkələr arasında dialoq qapısı bağlı deyil. Bakı ilə münasibətlərdə uzunmüddətli soyuqluq Tehran üçün də sərfəli ola bilməz. Buna görə də, bir sıra İran siyasətçilərinin sərt bəyanatlarına baxmayaraq, tərəflər iki dövlət arasında qarşılıqlı əlaqələrin yenidən intensivləşməsinə zəmin yaradan addımlar atırlar. Məsələn, İran Silahlı Qüvvələrinin Baş Qərargah rəisi Məhəmmədhüseyn Baqiri ilə Azərbaycanın müdafiə naziri Zakir Həsənov arasında bu yaxınlarda keçirilmiş telefon danışıqları çərçivəsində hərbi təlimlərin keçirilməsi ilə bağlı məsələlərlə bağlı olan əməkdaşlıq məsələləri qaldırılıb.

İslam Əməkdaşlıq Təşkilatına üzv ölkələrin informasiya nazirlərinin İstanbulda keçirilən konfransı çərçivəsində Azərbaycan Prezidentinin köməkçisi Hikmət Hacıyevlə İranın mədəniyyət naziri Məhəmməd Mehdi İsmaili arasında son danışıqları da qeyd etmək olar. Çox zaman mədəni əlaqələrin müzakirəsi gərgin münasibətlərdə olan ölkələr arasında əməkdaşlığın genişləndirilməsi istiqamətində ilk addıma çevrilir.

Bildiyiniz kimi, bu, İran təhlükəsizlik qüvvələrinin 2021-2022-ci illərdə regionda keçirdiyi ilk təlim olmasa da, bir çox qiymətləndirmələrə görə, indiyə kimi keçirilən ən geniş miqyaslı təlimdir. 2020-ci ilin noyabrından başlayaraq Bakı və Tehran arasında münasibətlər həm istiləşmə, həm də daha da gərginləşmə mərhələlərini keçib. Bir daha təkrar edim ki, Bakı ilə münasibətlərdə uzun müddət davam edən gərginlik İran üçün obyektiv olaraq əl vermir. Xüsusən də, “nüvə sazişi” üzrə danışıqlar perspektivinin hələ aydın olmadığı bir vəziyyətdə.

Rauf Orucov