Mirzə AĞ

Uzaq tarixə baş vurmağa ehtiyac da yoxdur, təxminən son 200 ilin acı təcrübəsi sübut edir ki, erməni (azərbaycanlı tarixçi alim Qiyasəddin Qeybullayevə görə «friq») imkan düşdükcə əlindən gələn bütün pislikləri bizə edib və indi də etməkdədir.

Fəqət, bizim təhərsiz unutqanlığımız gerçək isteza dolu təəccüb doğurur. Nədən ki, Azərbaycanın Rusiya imperiyası tərəfindən ikiyə bölünməsi və ölkəmizin şimalının Rusiyanın tərkibinə qatılmasından üzübəri rusa arxalaraq, erməni bizlərə olmazın pisliklərini etdikcə, biz onlara məşhur uşaq nağılındakı kimi reaksiya vermişik: «Əlini mənə bəsdərəcik». Nakor erməni də hər zaman «Yox, yox, mən səndən küsdərəcik» cavabını verib və öz naqis əməlləri ilə məşğul olub…

«Gülüstan sülhü» tarixindən başlayaraq, ruslar qonşu Qacar(Azərbaycan) - indiki İran və Osmanlı dövlətlərinin ərazilərindən «friqlə»ri məqsədli şəkildə Rusiyanın əsarəti altında olan Cənubi Qafqaza (əsasən Azərbaycana!) köçürməyə başlayıb. Bu anti-Azərbaycan siyasətin gözlənilən nəticəsi olaraq, ermənilər bizim dədə-baba torpaqlarımızda yerləşərək, çörəyimizi yeyib də ayaqlarımızın altını qazıyıblar. Bəs, bunun qarşılığında bizlər neyləmişik? Düz tapdınız, biz də axmaqcasına «Əlini mənə bəsdərəcik» deyib də, özümüzü aldatmaqla məşğul olmuşuq…

Bizim unutqanlığımız və təhərsiz laqeydliyimiz erməniləri yeni-yeni əməllərə ruhlandırıb və… günlərin birində (1918-ci il) avropalı imperialistlərin və Rusiyanın yaxından köməyi ilə onlar qədim Azərbaycan torpaqlarında (Qərbi Azərbaycan) tarixdə heç vaxt olmamış bir «oyuncaq» dövlət qurublar. Bu zaman da biz binəvalar üsyan etmək əvəzinə, «Əlini mənə bəsdərəcik» deyib də sülhpərvər olduğumuzla «fəxr etmişik»…

Bunu görən nankor və həyasız tayfa az müddətdən sonra tarixi torpaqlarımız olan Qarabağın dağlıq hissəsinə, qədim Naxçıvana ərazi iddiası irəli sürməyə baylayıb.

Fikir verin, tarix boyu dünyanı qaraçı köçü kimi dolaşmış friqlərə heç bir ölkədə «üz verməyiblər» - onlar heç bir məkanda özlərinə dövlət qura bilməyiblər, Azərbaycandan başqa. Bunun qarşılığında ermənilər yeni-yeni iddialarla çıxış ediblər, sovetlərin dönəmində də rus bolşeviklərinin dəstəyi ilə torpaqlarımızı qarış-qarış ələ keçiriblər və indi, bu ərazilərin tarixi adlarını dəyişdirib ermənicə adlandırıraq, dünyaya erməni vətəni kimi elan etməkdən çəkinmirlər, çünki bu tayfanın həyasızlığı və nankorluğu belə naqislik üçün yetərlidir…

Sovetlərin dönəmində Qərbi Azərbaycanda yerini möhkəmlədən gəzəyəntə friqlər rus bolşeviklərinin köməyi ilə dəfələrlə heç bir tarixi-coğrafi-iqtisadi səbəb olmadan, yerli əhalinin (Azərbaycan türklərinin) kütləvi deportasiyasına nail olublar. Bu siyasətin nəticəsidir ki, təxminən, 2 əsr bundan əvvəl əhalisinin böyük əksəriyyətinin türklərdən ibarət olduğu qərbi Azərbaycan (Zəngəzur, Göyçə, İrəvan və s.) indi murdar friqlərin tapdağına çevrilib, ərazinin qədim toponimlərinin adları da dəyişdirilib, tarixi təhrif olunub. Görün, iş nə yerə çatıb ki, indi Ermənistan adlandırılan ərazini bir kənara qoyaraq, ürək ağrısı ilə qeyd etmək istəyirəm ki, hətta Azərbaycan SSR adlanan «müttəfiq» respublikada kəndlərin, şəhərlərin, küçələrin adları ermənilərin adı ilə adlandırılıb. Məsələn, rəhmətlik Pənah xanın kəndini bu murdarlar Stepanın (türk düşməni Şaumyanın) adı ilə adlandırıblar, Ağdərə Mardaket olub, Xocavənd Martuniyə çevrilib, paytaxt Bakının küçələrinə Əmiryan, Avakyan, Spandaryan… ityan adları verilib. Bütün bu sitəmin qarşılığıqda bizlər yenə də «Əlini mənə bəsdərəcik» deyib də «Qardaş olub Hayastan, Azərbaycan» oxuyaraq, murdar düşmənə əl uzamışıq.
Ətraflı

Nəhayət, ötən əsrin 80-ci illərinin sonlarında friqlər bizə «Yox, yox, mən səndən küsdərəcik» deyib də cənnət Qarabağımızı istədilər - bizi əliyalın bilib də kəndlərimizi, rayonlarımızı qətliama məruz qoydular: qısa müddətdə, bir-birinin ardınca Xocalı, Qaradağlı, Daşaltı, Ağdaban, Ballıqaya və s. qətliamları baş verdi. Azğınlaşmış düşmən rus ordusunun köməyi ilə Kəlbəcəri, Lasını, Şuşanı, Qubadlını, Zəngilanı, Füzulini, Ağdamı… işğal etdi və 30 il işğal altında saxladı, zaman-zaman danışıqlar adı altında ATƏT adlı «qonaqötürən»in vasitəsilə vaxt uzadıb, başımızın altına yastıq qoydular…

Nəhayət, Azərbaycanın səbri tükəndi, xalqımız vətən müharibəsinə qalxdı və cəmi 44 günün ərzində Azərbaycan ordusu erməniləri diz üstə çökdürdü, Rusiyanın təşəbbüsü ilə erməni tərəf tam məhv olmaqdan yayınmaq üçün 10 noyabr kapitulyasiya aktını imzalamağa məcbur oldu. Nəticədə, 30 il işğal altında olmuş ərazilərimizdə suverenliyimiz böyük nisbətdə, bərpa olundu. Nə yazıq ki, itkilərimiz də oldu. Fəqət 30 illik işğal dövründəki itkilərimiz hesaba gələsi deyil. Hər zaman naqis əməllər sahibi olmuş ermənilər 30 illik işğal dövründə kəndlərimizi, şəhərlərimizi xarabazara çevirdilər. İndi biz, alt-üst edilmiş yaşayış məntəqələrimizi yenidən dirçəltməyə başlamışıq - indiki çətin dövrdə bu işlərə külli miqdarda xərc məsrəf edirik və edəcəyik.

İndi özünüz fikirləşin, atamız, babamız ömürləri boyunca ev qurub, yol çəkib, bağ salandan sonra günlərin birində, qudurmuş Vartanlar gəlib hamısını dağıtdılır, bizlər də çöllərə səpələndik. İndi Azərbaycan nə qədər vəsait sərf etməlidir ki, köçkün insanlara yeni məskənlər yaratsın, yollar çəksin, iş yerləri açsın və s?

Qısası, ermənilərin xalqımıza vurduğu ziyan ölçüyə gəlməzdir - bunu dünya bilir, amma «kozyolluq» edib də susur…

Bu günlərdə Azərbaycan Respublikası Prezidentinin köməkçisi Hikmət Hacıyev Şuşadakı iclasda deyib: «Azərbaycan ordusu Vətən müharibəsi günlərində Xankəndiyə girməyə çox yaxın idi. Amma biz, bunu etmədik - bu, itki, insani məsələ idi, humanistlik məsələsi idi və s». Yenə «Əlini mənə bəsdərəcik»?...

Daha bu, lap ağ oldu ki. Diqət edin, təcavüzə mərz qalmış, ərazisinin 20 fazi işğal olunmuş və xarabazara çevrilmiş, dinc insanları qətliama məruz qoyulmuş Azərbaycan olduğu halda, erməni yenə də bizə «naz atır», sülhə gəlmək istəmir, imzaladığı bəyannamə ilə boynuna götürdüyü öhdəlikləri müxtəlif bəhanələ yerinə yetirməkdən yayınır, gah Moskvaya, gah da Brüsselə yalan vədlər verir, sanki nə zamansa siyasi mühitin dəyişəcəyinə ümid etməklə, statusdan, danışıqlardan və s. cəfəng işlərdən dəm vurur. Amma unudur ki, necə deyərlər, «həvəsdir - bəsdir», daha səbr etməyə Azərbaycanın vaxtı qalmayıb və barmaqla sayılası günlərdən sonra, «Küsdərəcik? Onda mən də bu daşı sənin başına əndərəcik» deyib də erməni problemini birdəfəlik həll edəcək, necə deyərlər, erməni yoxdur - problem də yoxdur, vəssalam!

Tarixin acı təcrübəsi göstərir ki, erməni Allah yoluna gələsi deyil, əbəsdir, nədən ki, onun qanı it qanından da murdardır. Daha bəsdir, başımıza gətirdikləri bu qədər müsibətdən sonra murdar erməninin müqəddəs torpaqlarımızda qalıb yaşaması, Vətənin təmiz havasını çirkləndirməsi heç insafdan deyil. Qoy, öz xoşları ilə çıxıb hansı cəhənnəmə istəsələr, getsinlər - onlardan bizə «vətəndaş» olmayacaq.

Artıq vaxtdır, erməniyə demək lazımdır: «Ay gədə, kamançanı da götür, rədd ol burdan…»
azpolitika