Laçın dəhlizinin girəcəyində mini gömrük-keçid məntəqəsi quraşdırılacaq. Bu barədə Qarabağdakı Rusiya hərbi kontingentinin komandanı, general Volkov açıqlama verib. O, Azərbaycan tərəfi ilə müvafiq razılığa gəldiklərini” deyib, əlavə edib ki, bu vaxta qədər “texniki vasitələri olmadığı üçün” dəhlizə keçiddə yükləri daha diqqətli yoxlamaq imkanları olmayıb.

Xəbərin Azərbaycan cəmiyyətində birmənalı reaksiya doğurmamasının bir neçə səbəbi var. Ortaya xeyli sual çıxır və həmin suallarında çoxunun cavabı elə öz içərisindədir.

Birincisi, “biz razılığa gəlimişik ki, …quraşdıraq” cümləsindəki quraşdırmaq missiyası kimə aiddir? Rusiya hərbçiləri öz postlarında yalnız özlərinin nəzarət edəcəyi keçid məntəqəsi quraşdırırlar? Yoxsa Azərbaycan dövlətinin ərazisinə keçidi təmin edən qanuni gömrük-keçid məntəqəsindən söhbət gedir? Volkov “biz” deyəndə yalnız özlərini, yoxsa Azərbaycan və Rusiya təmsilçilərini birgə nəzərdə tutur?

İkincisi, 44 günlük müharibənin bitməsindən və Rusiya hərbi kontingentinin əraziyə gəlməsindən iki il keçir. Doğrudanmı biz inanmalıyıq ki, bu iki ildə Rusiya keçiddə belə bir post quraşdırmaq istəyib, lakin buna texniki imkanı olmayıb? Axı Rusiyaya lazım olsaydı, oraya bir skaner gətirib qoymaq nə çətin iş idi ki? Belə çıxmırmı ki, bu “razılaşma” daha çox Azərbaycan tərəfinin istəyi ilə təmin olunub? Onu da nəzərə almaq lazımdır ki, müharibədən sonrakı dövr ərzində dəhliz vasitəsilə Qarabağa silah-sursat, Volkovun dediyi kimi, “qadağan olunmuş yüklər” keçirilməsinə, bəzi Ermənistan və digər ölkə rəsmilərinin istədikləri vaxt gəlib-getməsinə rəsmi Bakının etirazları olub. Sonuncu belə fakt keçən ay ərazidən 2021-ci ildə Ermənistanda istehsal olunmuş minaların tapılaraq, Rusiya hərbçilərinə təqdim edilməsi idi. Görünür, bu və digər bənzər faktlar, nəhayət, Rusiya hərbçilərinə ərazidə ən azından yeganə söz sahibi olmadıqlarını anlatmaq üçün bəs edib.

Üçüncüsü, Volkovun bu açıqlamasının İrandan Xankəndiyə gələn 14 diversant barədə mediada yayılan məlumatlardan dərhal sonraya təsadüf etməsi də diqqət çəkir. Həmin hadisənin Bakı və Moskva arasındakı diplomatik təmaslarda necə müzakirə olunduğu, ümumiyyətlə, müzakirə olunub-olunmadığı barədə bilgi yoxdur.

İndi isə xronikaya nəzər salaq:

– Noyabrın 24-də diversantlar əraziyə keçib;

– Noyabrın 26-da Azərbaycan Prezidenti İlham Əliyev Rusiya Prezidenti ilə telefonla danışıb;

– Dekabrın 4-də Azərbaycanın xarici işlər naziri Ceyhun Bayramov Rusiyaya işgüzar səfərə gedib, həmkarı Sergey Lavrovla görüşüb və iki ölkə arasında məsləhətləşmələrə dair anlaşma sənədi imzalanıb (sənədin mahiyyəti ayrıca təhlilin mövzudur);

– Dekabrın 5-də Prezident İlham Əliyev Rusiya Prezidentinin köməkçisi İqor Levitini qəbul edib (söhbət məhz Ermənistanla münasibətlərdən, regionda nəqliyyat-kommunikasiya xətlərinin açılmasından və Zəngəzur dəhlizindən gedib, yəni predmet üzrə);

– Dekabrın 6-da Prezident İlham Əliyev Dağıstan Respublikasının rəhbəri Sergey Məlikovu qəbul edib.

On gün ərazində bu qədər intensiv təmaslar olub və bu təmaslarda Qarabağ, Laçın dəhlizi, ərazidəki erməni silahlı birləşmələri barədə danışılmaması absurd olardı. Volkovun anons etdiyi “mini gömrük məntəqəsi” həmin təmasların nəticəsidir, böyük ehtimalla. Bütün hallarda, Laçın dəhlizinin girişində belə bir postun olmasının hətta müzakirəsi maraqlı situasiya yaradır. Bu post ya özü, ya da onun haqqında açılmış müzakirələr tələyə çevrilə bilər. Ayıq olsaq, ora başqaları düşəcək.

Bəli, praktik olaraq Azərbaycanın bu imkandan necə istifadə edə biləcəyini zaman göstərəcək. Amma fakt budur ki, Rusiya iki ildir bölgədəki sərhədsiz hərəkət protokoluna yenidən baxmalı olub. İndi lap formal da olsa, gəlib-gedənləri yoxlamalı olacaqlar və nəticəyə görə cavabdehlik rəsmiləşir. Razıyam ki, sevinmək tezdir. Amma bunu gözləmək bizim haqqımızdır və ümid edək ki, zamanla gerçək olacaq.

Doğrudur, ölkəmizdə belə gömrük məntəqələri çox yerdə var, illərdir ordan nələrin keçirildiyi barədə çoxlarımızın, bəzən hətta dövlətin belə xəbəri olmayıb. Amma axı bir gün, onillər sonra olsa da, “məşhər günü” yetişəndə yaxasından yapışmağa, günahlandırmağa, izahat tələb etməyə cavabdeh qurumlar və adamlar tapılır! Dəstəylə həbs edib, mühakimə edirlər. Heç biri də etiraz edə bilmir. İndi Laçın dəhlizinə qoyulacaq skanerdən də nələrin keçirildiyini bəlkə də bir müddət bilməyəcəyik, amma bir gün Şuşa yolunda, Qarabağın başqa bir ərazisində Volkovun “qanunsuz yük” adlandırdığı hansısa dəlil tapılanda bunun artıq “ermənilərin özfəaliyyəti” olmadığı, skanerə nəzarət edənlərin fəaliyyəti olduğu üzə çıxacaq. Yapışmaq gücümüz olsa, yaxanı tanıyacağıq. Lap gücümüz olmasa belə, hüququmuz həmişə olacaq…

Ümumiyyətlə, müharibədən sonrakı dövrdə Azərbaycanın Laçın dəhlizi ilə bağlı strategiyasında gömrük-keçid formatının nəzərdə tutulduğu barədə vaxtaşırı məlumatlar yayılırdı. İranla imzalanan niyyət protokolunda “üçüncü dəhliz” məsələsi ortaya çıxanda bu məsələ daha da aktuallaşmışdı. Belə görünür ki, Laçın dəhlizinin girişində quraşdırılacaq post həmin strategiya üçün vacib başlanğıc rolu oynaya bilər.
Qabil Abbasoğlu
pressklub

Mikayıl Cabbarov yenə açıqlama verib ki, kiçik-orta biznes vergilərdən azad ediləcək – xub, əla, çox yaxşı, amma ilk olaraq kiçik-orta biznesin əsas dərdlərindən biri ƏDV ilə bağlı məsələdir.
Hələ devalvasiyadan əvvəl dövriyyə məhdudiyyəti olan illik 200 min manat norması mütləq dəyişdirilməlidir! İldə dövriyyəsi 200 min manatı keçən kimi ƏDV-ni yükləyirlər sahibkarın belinə, ona gərə də, ilk addım kimi dövriyyə məhdudiyyəti illik 200 mindən 1 mln. manata qaldırılmalıdır.
Bir də ki, hökumət kiçik-orta sahibkara kömək etmək istəyirsə, sadəcə mane olmasın yetər...
Natiq Cəfərli
Teref.az

Azərbaycan müstəqilliyini ikinci dəfə bərpa edəndən sonra onun ən vacib xarici tərəfdaşlarından biri Avropa Birliyidir.
Ölkəmizin regiondakı tranzit mövqeyi, Avropa və Asiyanın quru və hava nəqliyyatı yollarının kəsişməsində yerləşməsi, eləcə də Avrasiyanın nəqliyyat qovşağı rolunu oynaması Azərbaycanı Aİ üçün cəlbedici edən əsas faktorlardır.
1996-cı ildə Lüksemburq şəhərində imzalanmış və 1999-cu ilə kimi qüvvədə olan Tərəfdaşlıq və Əməkdaşlıq Sazişi siyasi dialoq, ticarət, sərmayə, qanunvericilik, elm və mədəniyyət sahəsində əməkdaşlığı əhatə edib.
Sazişin icra müddəti 2009-cu ildə bitsə də, o, yeni saziş imzalanmasına qədər hər il avtomatik olaraq 1 il uzadılıb.
Avropa İttifaqı Azərbaycana1998-ci ildə xüsusi elçisini təyin edib, 2000-ci ildə isə Azərbaycanın Aİ yanında Nümayəndəliyi təsis edilib.
2003-cü ildə isə İttifaq Cənubi Qafqaz üzrə xüsusi nümayəndəsini təyin edib. 2004-cü ildə Azərbaycan Avropa Qonşuluq Siyasətinə, 2009-cu ildə isə onun Şərq istiqaməti üzrə çoxtərəfli əməkdaşlıq formatı olan Şərq Tərəfdaşlığı proqramına daxil edilib.
Azərbaycanla Avropa Birliyi arasında indiyədək iqtisadi, enerji, məhkəmə və ədliyyə, nəqliyyət-logistika, təhsil, mədəniyyət və digər sahələrdə razılaşmalar mövcuddur.
Birliklə Azərbaycan arasında son illərdə bir neçə təhlükəsizlik dialoqu da baş tutub və bu dialoqun vacib tərəfləri miqrasiya, enerji təhlükəsizliyi, nəqliyyat-logistika sahəsində təhlükəsizlik, insan alveri, çirkli pulların yuyulması, terrorizm, narkotika ticarəti və s. olub.
44 günlük Vətən müharibəsindən sonra Azərbaycan-Ermənistan münasibətlərinin normallaşması, sülh müqaviləsinin imzalanması prosesinə Avropa İttifaqı da qoşulub.
Avropa İttifaqı ilə əlaqələr Azərbaycanın xarici siyasətinin prioritetlərindən biridir. İttifaqla strateji tərəfdaşlıq sazişi üzrə məsləhətləşmələr son mərhələdədi.
Razılaşmanın demək olar ki, 90 faizi hazırdır və yekun sənədin 2023-cü ildə imzalanacağını güman edirəm.
Yeganə Hacıyeva
Teref.az

Fransa ermənipərəst mövqeyindən hələ də əl çəkmək istəmir. Bu ölkə İkinci Qarabağ müharibəsindən sonra tərəfsizliyini tamamilə itirib. Fransa prezidenti Emmanuel Makronun anti-Azərbaycan açıqlamaları, Fransa Senatının faktiki olaraq, Azərbaycan əleyhinə qəbul etdiyi qətnamə imkan vermir ki, Fransa artıq vasitəçi kimi çıxış etsin. Xüsusilə də, 15 noyabr 2022-ci il tarixində Fransa Senatında qəbul edilmiş “Azərbaycana qarşı sanksiyaların tətbiqi və onun Ermənistan ərazisindən dərhal geri çəkilməsi, 9 noyabr 2020-ci il tarixli atəşkəs razılaşmasına riayət etməsi tələbi və iki ölkə arasında dayanıqlı sülhün bərqərar olmasına yönəlmiş bütün təşəbbüslərin təşviq edilməsi” adlı qətnamə qərəzli, həqiqətdən kənar, ikili standartlara yönəlik bir kağız parçası olmaqla bərabər Fransa Respublikasında beynəlxalq hüququn, beynəlxalq humanitar hüququn və beynəlxalq insan hüquqları hüququnun süqut etdiyinin bariz göstəricisidir.
Həmçinin, bu bədnam qətnamə Fransanın Azərbaycana qarşı, qeyri-səmimi, riyakar və qərəzli olduğunu göstərir. Və hər nə qədər vasitəçilik təşəbbüsləri göstərən kimi özünü göstərmək istəsə də, bu ölkə hər zaman Ermənistanı dəstəkləyib. Fransa senatının Azərbaycan əleyhinə qətnaməsində əsassız və məntiqsizdir, həmçinin bu sənəddə reallıqlar tamamilə təhrif olunub.
Belə ki, 44 günlük müharibənin gedişi və sonrakı dövrdə Fransanın Cənubi Qafqazla bağlı siyasətində ikili standartların açıq təzahürünün müşahidə olunduğu xalqımızın yadından çıxmayıb. Həmçinin, Azərbaycana Ermənistan torpaqlarından geri çəkilmək, Laçın dəhlizindən çıxmaq kimi çağırışlar, qondarma "DQR"in tanınması kimi cəfəng fikirlərdən ibarət bu kağız parçası Fransanın həqiqi simasını göstərir. Ancaq tarixi qara ləkələrlə dolu olan bu ölkənin Azərbaycanla bağlı belə absurd ittihamlar irəli sürməsi də ironik və gülüncdür. Fransa öz tarixinə nəzər salsın. Əllidən çox ölkənin ərazisini işğal etmiş bu müstəmləkəçi ölkə işğal etdiyi ölkələrdə yaşayan milyonlarla insanı qətlə yetirmiş, soyqırım törətmiş, həmin əraziləri talan edib. Xüsusilə də, Fransanın Əlcəzair xalqına qarşı törətdiyi zorakılığı, kütləvi qəddarlığı dünya unutmamışdır. Eyni zamanda Fransa yüz ildən çox bir müddət ərzində Əlcəzair xalqına qarşı çox dəhşətli müharibə aparmış, soyqırım siyasəti yürütmüş, 1,5 milyon Əlcəzairlinin ölümünə səbəb olmuşdur.
Bütün bu faktlardan sonra Fransa Senatının üzvləri tarixdən dərs götürmələri əvəzinə bu qətnamə ilə milli dini ədavəti qızışdırmaqla yeni münaqişə ocaqları yaratmaq istəyirlər və başqalarına humanizm, demokratiya, hüquq dərsi keçməyə haqqı yoxdur. Və Fransa Senatının məlum qərarı Azərbaycan dövləti və ictimaiyyəti üçün adı kağız parçası mahiyyəti daşıyır. Çünki heç bir hüquqi əsası olmayan, sırf qərəz, kin üzərində əsaslanan bu qərara başqa ad vermək olmaz.Azərbaycan Respublikasının Prezidenti İlham Əliyev cənablarının noyabrın 25-də ADA Universitetində keçirilən “Orta Dəhliz boyunca: geosiyasət, təhlükəsizlik və iqtisadiyyat” mövzusunda keçirilən beynəlxalq konfransın açılışındakı çıxışında bildirmişdir ki, Fransa sülh danışıqlarında iştirak edə bilməz və bu, onun günahıdır: «Praqa görüşündən bir həftədən də az sonra Fransa Prezidenti Makron müsahibəsində Azərbaycanı tənqid etdi və bizi törətmədiyimiz işlərdə ittiham etdi. Daha sonra Fransa Senatının tamamilə qəbuledilməz və təhqiredici məlum qətnaməsi qəbul olundu. Fransa Milli Assambleyasının daha bir anti-Azərbaycan qətnaməsi qəbul etməsi də gözlənilir. Bunun ardınca Fransanın Frankofoniya Sammiti vasitəsilə bizə qarşı hücum cəhdi oldu. Bu, qəbuledilməzdir, çünki Frankofoniya humanitar təsisatdır”.Dövlət başçısı onu da bildirdi ki, Paşinyanın Brüssel görüşündə Makronun iştirak etməsi tələbini irəli sürməsi sülh danışıqlarını pozmaq cəhdidir: “Fransa sülh danışıqlarında iştirak edə bilməz. Bu bizim deyil, onların günahıdır. Çünki heç vaxt nə ABŞ, nə də Rusiya rəsmi səviyyədə tərəfkeşlik etməyib”.“Bu o deməkdir ki, 7 dekabr görüşü baş tutmayacaq və biz digər alternativləri nəzərdən eçirəcəyik. Görək, vasitəçi rolunu kim həyata keçirəcək və bu hansı platformada baş tutacaq?”, - deyə Prezident İlham Əliyev qeyd edib.
Dövlət başçısı vurğulayıb ki, o, Paşinyanın Brüssel görüşündə Makronun iştirak etməsi tələbini irəli sürməsini sülh danışıqlarını pozmaq cəhdi kimi qiymətləndirir.Dövlət başçısı qeyd edib ki, qətnamənin mətninin Fransanın Ermənistanla birgə hazırladığı, ittiham və uydurma dolu ilkin versiyası Azərbaycan tərəfində var. Lakin bizim təkcə Qoşulmama Hərəkatında deyil, Avropada da dostlarımız var. Beləliklə, bu anti-Azərbaycan qətnaməsi formallıqdan başqa bir şey deyil.

Fuad Heydər
YAP Səbail rayon təşkilatının təlimatçısı
Teref.az

“Naxçıvan Muxtar Respublikasının büdcəsinin cəmi 22 faizi yerli gəlirlər hesabına formalaşır. Dəqiq rəqəmlə desək 385 milyon manatın cəmi 85 milyonu yerli gəlirlər hesabınadır”.

Bunu “Yeni Sabah”a açıqlamasında millət vəkili Etibar Əliyev deyib.

O, bildirib ki, Muxtar Respublikanın büdcəsinin qalan hissəsi - 300 milyon manatı Bakıdan dotasiya olunur: “Ölkə başçısı cənab İlham Əliyev bir neçə il bundan öncə Vasif Talıbovu qəbul edəndə tapşırıq verdi ki, bütün ölkədə olduğu kimi bu gün Naxçıvanda da maliyyə və iqtisadi sahələrdə şəffaflıq tam təmin olunmalıdır.

Prezident hətta nümunə də gətirdi. Söylədi ki, aparılan islahatlar nəticəsində təkcə bu ilin 10 ayı ərzində büdcə gəlirləri plandan əlavə 850 milyon manat artmışdır: “Bunun yarısı vergi, yarısı gömrük orqanları hesabına formalaşıb.”

Vasif Talıbov bu tövsiyə və tapşırıqlardan nəticə çıxarmadı. Diqqət edin, son epizod üzrə 144 milyon manatlıq korrupsiya faktı Naxçıvanın büdcəsinin 37 faizini təşkil edir. Bu, Vasif Talıbovun iradəsindən kənarda baş verə bilməz. Talıbovun iş üslubu sırf korrupsiyaya köklənib. Bu səbəbdən Vasif Talıbovun istefasını haqlı olaraq irəli sürmüşəm. Heç kəs etimaddan sui-istifadə etməməlidir”.

İranla Azərbaycan arasında artan gərginlik xeyli suallar və bununla bərabər, risklər yaradır. Azərbaycan hakimiyyəti uzun illər özündən əvvəlki qısamüddətli iqtidarı qonşularla, xüsusilə İran və Rusiya ilə düzgün siyasət aparmamaqda qınayıb. Zaman-zaman bundan indiki rəqiblərinin də əleyhinə təbliğat vasitəsi kimi istifadə etməyə çalışıb. Bununla belə, hazırkı vəziyyətə nəzər salsaq, görərik ki, indi hər iki ölkə ilə münasibətlər tarixində ən gərgin dövrü yaşayırıq. Rusiya ilə məsələ bir çox kontekstdə mübahisəyə açıq qalsa da İranla bağlı daha çox eyni dini mənşədən olan toplumların münasibətlərini süni gərginləşdirmək ittihamı uzun zamandır keçmişə doğru uzanırdı. Beləliklə, əsas sual budur: nə dəyişdi ki, biz nəinki 90-cı illərin soyuq müharibə dövrünə qayıtdıq, hətta bir az da irəli gedib, açıq ittihamlarda bulunduq, sərhədlərdə qarşılıqlı hərbi təlimlər keçib, güc nümayiş etdirdik?

“Xarici terrorçu” ittihamı

44 günlük müharibə başlar-başlamaz Azərbaycanın cənub sərhədlərində əldə etdiyi hərbi uğurlar və Xudafərin körpüsünün işğaldan azad edilməsi İranda birinci narahatlıq yaratdı. İranın dini lideri bildirdi ki, Azərbaycan İranın Şimal (özünün cənub) sərhədlərinə xaricdən radikal islamçı terrorçuları yerləşdirib və ya bunlardan müharibədə istifadə edir. Azərbaycan cəmiyyətinin bu açıqlamaya reaksiyası çox sərt olsa da dövlət başçısının xarici əlaqələr üzrə köməkçisi İran televiziyalarından birinə müsahibə verərək, İranı ittiham edənləri Ermənistana işləməkdə ittiham etdi. Bundan az sonra İlham Əliyev özü İranı qınadı. Çünki İran sözlə dayanmaq fikrində deyildi və Azərbaycan Cənub istiqamətində torpaqlarını azad etdikcə rəsmi Tehran sərhədlərə zirehli texnika və qoşun yeritməyə başladı. 30 il ərzində dünya tərəfindən tanınmayan işğalçılarla sərhəddə heç bir xidmət təşkil etməyən İranın bu addımı Azərbaycanla nəzəri qardaşlıq kontekstində başadüşülən olmasa da, iki ölkənin tarixi münasibətləri kontekstində başadüşülən idi.

Nədir bu kontekst?

İran Azərbaycan Respublikasının yaranmasını, təbii ki, istəmirdi. Hətta ölkənin “Azərbaycan” adlanmasını belə istəmirdi. Çünki bunu özünün daxili problemlərinin qızışması üçün tətikləyici amil sayırdı. Buna mane ola bilmədikdə isə İranın əsas işi Azərbaycanın zəif, parçalanmış, iddiasız və İrandan daha qaranlıq bir ölkə olmasına çalışmaq idi. Uzun illər bu istiqamətdə çalışdılar və müəyyən nəticələrə də nail oldular. Çox təəssüf ki, Azərbaycan hökuməti bu lal ekspansiyanın genişlənməsinə göz yummaqla İranı ölkənin içində xeyli irəli buraxdı. AXC hökuməti dövründə isə Qarabağda əldə edilmiş uğurlar, siyasi azadlıqlar İranı narahat edirdi. Tehranda narahat idilər ki, Bakı Təbriz üçün cəlbedici nümunə ola bilər. Təbii ki, uzun illər davam edən Heydər Əliyev və İlham Əliyev hakimiyyəti özündən əvvəlkiləri “qonşularla düz davranmamaqda” ittiham etdikləri kimi, İran da AXC hakimiyyətini islama, şiəliyə və bu kontekstdə İrana və qonşulara düz davranmamaqda ittiham edir, özünün ölkədə yaratdığı şəbəkələr vasitəsilə bu fikri genişləndirirdi.

Nə dəyişdi?

Yuxarıda da qeyd etdiyimiz kimi, Azərbaycanın öz torpaqlarını azad etməyə başlaması İranın bütün planlarını pozdu. Tehran yenidən uğurlu Azərbaycanı özü üçün təhlükə görməyə başladı. Azərbaycan hökuməti bu dəfə məcbur qalıb, ritorikasını vəziyyətə uyğunlaşdırmağa başladı. Belə göründü ki, İlham Əliyev İrana qarşı Qərb ölkələrinin və İsrailin münasibətindən yararlanmaq istəyir. Amma burada hələ ki, hansısa anti-İran koalisiyasından və ya Qərb ölkələrinin Azərbaycanı bu məsələdə müttəfiq kimi görməsindən söhbət getmir. Bunun iki mühüm səbəbi var. Birincisi, obyektiv səbəbdir. Qərbdə başa düşürlər ki, Azərbaycan belə bir yükün altına girərsə, bu, infrastruktur və təhlükəsizlik baxımından ciddi problemə çevrilə bilər. Ona görə də Azərbaycan İranla ixtiyari hərbi qarşıdurmadan maksimum kənarda qalmalıdır. Əlbəttə, hər hansı müdaxilədən özünü müdafiə etməyə də daimi hazır olmaqla. Amma ikinci səbəb Qərb dairələri üçün daha önəmlidir ki, Azərbaycan hökuməti ilə bu məsələdə müttəfiqliyə isti yanaşmasınlar. Rusiya-Ukrayna məsələsi də göstərdi ki, Azərbaycan hökuməti imperialist diktatorların tamam güclənib, bölgədə hegemon olmasını istəmədiyi kimi, məğlub olub, sıradan çıxmalarını da istəmir. Təbii ki, bunun səbəbi ölkədəki siyasi sistemi qorumaq marağıdır. Buna görə də Azərbaycan bu məsələdə qısamüddətli, amma sona kimi etibar edilməyən tərəfdaş sayıla bilər. Biz bu tezisin təsdiqi üçün Azərbaycanın BMT Baş Assambleyasında İrana, Rusiyaya və İsrailə münasibətdə keçirilən səsvermələrdə iştirak tərzlərinə baxa bilərik.

Nəhayət, nə etməli?

Əlbəttə, biz on milyonlarla Güney azərbaycanlılarının əvəzinə onlara dövlət qura və ya onların kiminlə yaşayacağına qərar verə bilmərik. Ancaq onların İran hökumətindən tələb etdikləri fundamental hüquq və azadlıqları əldə etmələri üçün onlara əlimizdən gələn dəstəyi verməliyik. Necə ki, bütün Azərbaycan cəmiyyəti Rusiya imperiyasına qarşı Ukraynalıların azadlıq və demokratiyanı qorumaq savaşına dəstək verir.
Seymur Həzi