İlk mərhələdə Kremlin Ukraynaya nüvə zərbəsinə cavab reaksiyası nəticəsində Rusiya savaşan ordusunu və Qara dəniz donanmasını itirəcək… Kreml Avropa məkanına nüvə zərbəsi endirməyə cəsarət edərsə, fəlakət zonası qat-qat genişlənib böyüyəcək, bu haldasa, NATO-nun məhz Rusiyanın əhali sıxlığı olan qərb ərazilərini vura biləcəyi ehtimal olunur…
Dünya dövlətləri böyük bir dilemma qarşısında qalmış kimi görünürlər. İndi Qərb siyasi dairələri əsasən, bəşəriyyət üçün olduqca önəmli xarakter daşıyan yeganə suala cavab tapmağa çalışırlar: Nüvə müharibəsi olacaqmı, əgər, bu, baş verəcəksə, hansı şəraitdə reallaşacaq? Və hələlik bu suala məntqli, birmənalı cavablar mövcud deyil.

Ancaq buna baxmayaraq, indi Qərb siyasi dairələri də qətiyyən şübhə etmirlər ki, dünya hazırda nüvə müharibəsinə heç vaxt olmadığı qədər çox yaxındır. Yəni, Rusiya da daxil olmaqla, əksər nüvə dövlətləri hər an o qorxunc “düymə”yə basa bilərlər. Ondan sonrasa, heç bir dövlət üçün geriyədönüş şansı qalmayacaq.

Təbii ki, belə vəziyyətdə Qərb siyasi dairələrində Rusiyaya hansısa güzəştlərin qaçılmaz ola biləcəyi də müzakirə edilməyə başlandığı vurğulanır. Çünki, Kremldə Rusiyanın Ukrayna savaşında məğlub olması ilə barışmayacaqları artıq hər kəsə aydındır. Putin hakimiyyətinə mütləq hərbi qələbə lazımdır. Ona nail olmaq üçünsə, Kreml istənilən ən yolverilməz və taleyüklü addımı atmağa hazırdır.

Qərb xüsusi xidmət servislərinin əldə etdiyi məlumatlara görə, Kremlin qismən səfərbərlik elan etməsi hazırda vaxt qazanmaq və vəziyyəti nisbətən dəyişmək məqsədi güdür. Tezliklə, Rusiyada ümumi səfərbərlik də elan olunacaq. Bundan sonra da Rusiya Ukrayna savaşında öz hədəflərinə çatmazsa, bu halda, Kreml sahib olduğu son vasitəyə - nüvə silahına əl atacaq.

Halbuki, Rusiyanın nüvə silahından istifadə etməsi bütün dünya üçün böyük fəlakətə yol aça bilər. Kreml hələlik mövcud situasiyada nüvə faktorundan Rusiyanın beynəlxalq rəqiblərinə qarşı təhdid və şantaj məqsədilə istifadə edir. Yəni, bu şantaj faktoru sayəsində Rusiyanın hədəflərinə çata biləcəyinə hələ də ümid bəsləyir.

Rusiyanın hazırda ilk hədəfi Ukrayna savaşından mümkün qədər tez bir zamanda çıxmaqdan ibarətdir. Çünki, Rusiyanın yalnız hərbi deyil, bütün sahələr üzrə resursları tükənmək üzrədir. Rusiya artıq Ukrayna savaşının ağırlığına tab gətirməkdə çətinlik çəkir. Hətta böyük ehtimalla Rusiya yaxın bir neçə ay ərzində bütün sahələr üzrə daxili kollaps ilə də üzləşə bilər.

Ona görə də, Rusiya Ukrayna savaşından tez-tələsik, ancaq müəyyən üstünlüklərlə çıxmaq niyyətindədir. Ən azından Kreml Ukraynanın işğal olunmuş ərazilərini öz əlində saxlamağa iddialıdır. Çünki əks halda, Putin hakimiyyəti Ukrayna savaşında verilən çoxsaylı canlı qüvvə və hərbi texnika itkilərini, ümumiyyətlə, məğlubiyyəti Rusiya cəmiyyətinə izah edə bilməz.

Bütün bunları nəzərə aldıqda, Rusiyanın Ukrayna savaşının hansısa mərhələsində - daha dəqiq desək, məhz məğlubiyyətin qətiləşdiyi anda nüvə silahından istifadə edə biləcəyi ehtimal olunur. Əgər, Rusiya belə bir addım atarsa, hətta taktiki nüvə silahı ilə zərbə belə, yüzminlərlə insanın həyatı bahasına başa gələ bilər. Halbuki, dünya dövlətləri də bunu Rusiyaya qətiyyən bağışlamazlar.

Onu da qeyd edək ki, ABŞ başda olmaqla, əksər Qərb ölkələri öz vətəndaşlarını Rusiya ərazisindən artıq çıxartmağa başlayıblar. Bu addım müəyyən mənada, yaxınlaşdığı ehtimal olunan nüvə savaşına ilkin hazırlıq da hesab edilə bilər. Və bu, o deməkdir, Qərb siyasi dairələrində nüvə savaşı ilə bağlı ehtimallar tamamilə ciddiyə alınır.

Həmin ehtimallara görə, Rusiya ilk nüvə zərbəsini məhz Ukrayna ərazisinə endirmək niyyətindədir. Buna veriləcək cavab reaksiyasına uyğun olaraq, növbəti nüvə zərbəsi Avropa məkanını da hədəfə ala bilər. Bu haldasa, qlobal nüvə savaşından yayınmaq demək olar ki, mümkün olmayacaq.

ABŞ və Qərbdən gələn açıqlamalara əsasən, hesab etmək olar ki, Ukraynaya nüvə zərbəsi endirilərsə, NATO buna dərhal adekvat reaksiya verəcək. Çünki, bu hərbi-siyasi alyans Ukraynaya nüvə zərbəsinin NATO-ya edilmiş hücum kimi qəbul ediləcəyini artıq rəsmən bəyan edib. Və belə anlaşılır ki, NATO Rusiyaya cavab zərbəsi endirməyi elə əvvəlcədən öz üzərinə götürmüş vəziyyətdədir.

Qərb xüsusi xidmət servislərinin ehtimallarına görə, Kreml Ukraynaya nüvə zərbəsi endirdikdən sonra hadisələr çox sürətlə cərəyan edəcək. Buna cavab olaraq, Ukrayna ərazisində olan Rusiya ordusu tamamilə məhv olunacaq. Eyni zamanda, Rusiyanın Qara dəniz donanması da bu su hövzəsinin dibinə göndəriləcək.

Bundan sonra baş verəcək hadisələr isə birmənalı şəkildə yenə də məhz Kremldən asılı olacaq. Belə ki, əgər, Kreml Avropa məkanına nüvə zərbəsi endirməyə cəsarət edərsə, fəlakət zonası qat-qat genişlənib, böyüyəcək. Bu haldasa, NATO-nun məhz Rusiya ərazisinə nüvə zərbəsi endirə biləcəyi ehtimal olunur.

Onu da nəzərə almaq lazımdır ki, Rusiya əhalisinin mütləq əksəriyyəti ölkənin Qərb hissəsində kompakt şəkildə yaşayır. Həmin bölgələrə endiriləcək nüvə zərbəsinin hansı fəlakətləri törədə biləcəyini təsəvvür etmək isə qətiyyən çətin deyil. Yəni, milyonlarla, hətta hər iki tərəfdən onmilyonlarla günahsız insan həyatını itirə bilər.

Ona görə də, Kremlin dünyanı və Rusiyanı geriyə dönüşü olmayacaq kataklizmlərə sürükləməkdən imtina etməsi olduqca vacibdir. Bəşəriyyəti qorxunc fəlakətlərdən qorumaq üçün hələ qətiyyən gec deyil. Nüvə zərbəsindən sonra isə bunun üçün çox-çox gec olacaq.

Rusiya "qırmızı cizgi"ləri keçməməlidir və artıq dayanmaq barədə düşünməlidir. Əks halda, Kremlin və Ukrayna savaşını ssenariləşdirən beynəlxalq dairələrin günahı ucbatından həm Rusiya, həm də bütün dünya bəşər tarixinin ən böyük faciəsini yaşaya bilər.

Elçin XALİDBƏYLİ,
Siyasi ekspert,
“Yeni Müsavat” Media Qrupu

"Brüssel görüşündən sonra hadisələrin axarına bilərəkdən, şüurlu şəkildə mənfi təsirlər yaradılsa da, proseslərin danışıqlar müstəvisinə geri dönməsi vəziyyətin stabilləşdiyindən xəbər verir. Bu stabillik, silahların susdurulması sükutu informasiya müstəvisində pozuldu".

Teref.az xəbər verir ki, bunu Milli.Az-a açıqlamasında politoloq Şəbnəm Həsənova deyib.

O bildirib ki, dünyada regionumuz üçün də olduqca taleyüklü hadisələr baş verir:

"Təəssüflər olsun ki, əlini-qolunu bağlaya bildiyimiz Ermənistanın, yalan ifraz edən ağzını yuma bilmirik. Şübhəsiz ki, Cenevrə görüşü öncəsi guya Azərbaycan hərbçilərinin ermənilərə qarşı təxribat törətməsi ilə bağlı sosial şəbəkələrdə videomaterialların yayılmasından söhbət gedir. Nəzərə alsaq ki, Cenevrə görüşünün özü də məhz 31 avqust tarixində Brüsseldə keçirilmiş görüşün nəticəsində xarici işlər nazirlərinə sülh müqaviləsinin mətninin hazırlanması barədə verilmiş tapşırığa uyğun olaraq təşkil edilib, eyni zamanda 5 maddəlik təklifin özü də Ermənistan tərəfindən də qəbul olunub, deməli, sülhün əldə olunmasına maneə törədən yerdə qalan qüvvələr daxili və xarici erməni revanşistlərlə məhdudlaşmır.

Avropa İttifaqına qaz nəql edən interkonnektorun açılışı bu arqumentimizi daha da gücləndirir və əsaslandırır. Avropa İttifaqının Cənubi Qafqaz üzrə xüsusi nümayəndəsi Toivo Klaarın bütün bu hadisələrin fonunda ona məhz azərbaycanlılara qarşı törədilmiş hərbi cinayətləri əks etdirən bir neçə videonun göndərildiyini, araşdırılmasını və doğrudursa, məsuliyyətə cəlb edilməsini vurğulaması da ondan xəbər verir ki, Aİ ola biləcək bütün ehtimalları hesablayır, vəziyyətə tam nəzarət edir və dərhal cavab verir.

Ümumiyyətlə isə heç bir görüşün qərarsız, əhəmiyyətsiz, uğursuz mərhələ ya nəticə kimi başa düşülməsinin və şərh edilməsinin tərəfdarı deyiləm. Bunlar nəticə deyil, ona doğru gedən yolda mərhələlərdir ki, qlobal miqyasda baş verən hadisələrin regionumuza da təsirinin hər zamankından daha çox olduğunu nəzərə alaraq, sözsüz ki, hamar olmayacaq. Təbii və süni maneələr olub, mövcuddur və olacaq. İstər real, istərsə də obrazlı şəkildə desək heç bir tərəf birdən-birə təslim olub, silahları, rıçaqları yerə qoymayacaq. Hərbi, diplomatik, bütün mümkün yollarla nəticəyə biz məcbur etməliyik, edirik də.

Avropa İttifaqı Şurasının Prezidenti Şarl Mişelin bəyanatına əsaslansaq noyabra qədər region tamamilə yeni bir mərhələyə qədəm qoymalıdır. Bu mərhələdə Ermənistan harda və necə olacaq bu onun seçimidir. Olduqca taleyüklü məsələlər baş verir. Keyfiyyət baxımından yeni münasibətlər sistemindən Ermənistana da pay düşə bilər. Ermənistan Azərbaycanın ərazi bütövlüyünü tanımalıdır. Zəngəzur dəhlizi isə Ermənistanın həlletmə, ya qərar qəbuletmə gücündən asılı olacaq qədər kiçiltməyə çalışıb, mane ola biləcəyini düşündüyü qədər asan, mikro, regional layihə deyil. Bu, böyük güclərin marağındadır və onlardan verilən mesajların da heç biri Ermənistanın maraqlarına deyil, öz maraqlarına xidmət edir. Bu maraqlar da regionun aparıcı dövləti kimi ilk növbədə Azərbaycanla uzlaşdırılır.

Prezident İlham Əliyev meqa layihələrin təşəbbüskarı və icraçısı olduğu üçün etimad qazanan və dünya miqyasında təqdir və təşəkkür edilən bir Lider olduğundan maraqlarımız cılız maraqlara deyil, böyük hədəflərə fokuslanıb".

Azərbaycan hərbçilərinin “erməni əsirləri” güllələməsi ilə bağlı yayılan video kifayət qədər şübhəlidir və açıq suallar yaradır, xüsusilə görüntülərin sürətli şəkildə xarici mediaya servis edilməsi, Bakı-İrəvan münasibətlərində vasitəçilik edən avropalı siyasətçilərin məsələyə münasibəti və s. fonunda.
- Görüntülər nə qədər realdır?
- Niyə indi ortaya çıxdı?
- Bu görüntülər nəyə hesablanıb?
Görüntülərin feyk olduğuna əminlik yaradan məqamlar var:
1. Görüntü və səs arasında uyğunsuzluq açıq hiss olunur;
2. “Əsirlər”in reaksiyası “güllələnən” insanın reaksiyasına bənzəmir;
3. Videosujetin həcmi “gerçək güllələmə” səhnəsinin qurulması baxımından çox azdır: təsəvvür edək ki, bir hərbçi düşmən hərbçiləri güllələyir, belə olanda sonda mütləq öz “imzasını” qoymalıdır - Ermənistan, yaxud ermənilər haqda nəsə mesaj göndərə bilər; döyüşlərlə bağlı Azərbaycan hərbçilərinin çəkdikləri videoların əksəriyyətinin sonunda da “imza”ya rast gəlmək olur;
Videonu incələdikdə montaj olduğu açıq şəkildə görünür. Təbii ki, bu sahənin mütəxəssisləri daha dəqiq bilərlər. Lakin 44 günlük müharibə və sonrasında Ermənistanın “səhnəciklər” qurması faktları da bu videonun feyk olduğu fikrini daha da gücləndirir.
- Müharibə dağlarda getdiyi vaxt “azərbaycanlı hərbçilərin” əli bağlı olan iki “erməni əsri” güllələdiyi görüntüsü yayılmışdı, hərçənd, səhnəciyin şəhər mühitində çəkildiyi aydın görünürdü;
- Ermənistan Azərbaycanın müharibəyə “terrorçu” cəlb etdiyini iddia edirdi və bunun “görüntülərini” də yaymışdı: görüntülərdə Dövlət Sərhəd Xidmətinin hərbi formasında bir neçə şəxsin gəzdiyi görünürdü, bu görüntülərdən bir neçə gün sonra (o zamankı) müdafiə naziri David Tonoyanın zirzəmidə keçirdiyi görüşdəki erməni əsgərlərin bir neçəsində Azərbaycan DSX-nın hərbi formasının bənzərinin olduğu aydın görünürdü;
- Yaxud döyüşdə məğlub olan erməni ordusunun “qələbəsinə” aid bir videogörüntü var idi: bütün bölük ölür, bir erməni əsgər sona qədər döyüşür və postu qoruyur, komandir onu qucaqlayır; həmin görüntülərdə mikrafonu gizlətməyi unutmuşdular;
Belə feyk görüntülərin, qurulan səhnəciklərin sayı kifayət qədərdir. Və ermənilərin səhnəcik təcrübəsi də son görüntülərin “Azərbaycan əsgərinin formasında” qurulan növbəti teatr olduğunu deməyə əsas verir.
Niyə indi yayıldı sualının cavabını sərhəd toqquşmasından sonra siyasi proseslərin inkişafında tapmaq mümkündür.
Ermənistan, eyni zamanda, Qərb ölkələrindəki erməni diasporu/lobbisi bütün vasitələrlə Azərbaycanın “təcavüzkar” obrazını formalaşdırmaq istiqamətində işləyir:
a) Müharibədən sonra bölgədə yaranmış postmünaqişə reallıqlarını dəyişdirmək, xüsusilə üçtərəfli razılaşmaları arxa plana keçirmək;
b) Azərbaycan ordusunun sərhədin bərpası istiqamətində irəlilədiyi mövqelərdən geri çəkilməsinə nail olmaq;
c) Avropa strukturlarında Azərbaycana qarşı təzyiq xarakteri daşıyan qərarların qəbul edilməsi ilə rəsmi Bakını sülh müqaviləsini İrəvanın şərtləri ilə imzalamağa, yaxud ən azı mövcud tələblərini yumşaltmağa məcbur etmək;
(Bu görüntülərlə Azərbaycana qarşı azərbaycanlıların da imza atdığı “sülh çağırışı”nın eyni vaxtda yayılması təsadüfi deyil).
Bu hədəflərə nail olmaq üçün Ermənistana, həm də bu ölkənin mövqeyindən çıxış edənlərə əsaslar lazımdır, “güllələnmə səhnəsi” də buna heablanıb.
Asif Nərimanlı
Teref.az

Çoxsaylı Rusiya ordu hissələrinin Donetsk vilayətinin Liman şəhəri yaxınlığında mühasirəyə düşməsilə bağlı “Liman” sözü bütün dünya mediasının hərb xəbərlərində tez-tez səslənir. Mühasirəyə düşənlərin sayı 1 500-5 500 arası deyilir, bu günə qədər müharibədə Ukrayna silahının ən böyük qələbəsidir! Слава Украiнi! Героям слава!
Amma mən ayrı söhbət eləmək istəyirəm.

“Liman” sözü də tatar-türk sözü, Ukrayna ərazisində çoxsaylı türk kökənli toponimlərdən biridir.
Sözün bir neçə mənası var, hamısı da dənizlə bağlıdır.
1. Okean, dəniz və göl sahilində gəmilərin dayanması, yük vurub-boşaltması üçün yararlı, körpü, kran, rels və s. qurğuları olan yer, məkan. İndi ingilis “port” sözü daha çox işlədidilir, Port-Baku, aeroport və s.
Ədəbi misal: “Bu gün Bakı limanında xeyli qağayı sahil boyunca gəmilərin üstündə süzüb qıy vururdu”. Hüseyn Abbaszadə.
Haşiyə. Rəhmətlik Hüseyn müəllimin ədəbi yolumun başlanğıcında mənə kömək eləməsi haqqında hələ ayrıca yazacağam, 100 illiyi yaxınlaşır.
2. "Liman"ın ikinci mənası - körfəz.
3. Sahil boyu dəniz suyunun qurunu, məsələn, çay dənizə töküləndə, yayıldığı ərazini basması nəticəsində əmələ gələn dayaz dəniz körfəzi.
Türk dilləri sözü yunan dilindən, “limen”dən götürüb.

Amma Ukraynada, Krım ərazisində vaxtilə, antik dövrdə qədim yunanlar yaşasa, ellinistik dövlətlər olsa da, yerin adı məhz limandır, limen deyil. Yəni ukraynalılar məhz tatarlardan götürüblər.
Ukrayna vikisinə inansaq, qəsəbə XVII yüzilliyin sonlarında İzyum (Üzüm – bu yer adı haqqında bir dəfə yazmışam) alayının kazakları tərəfindən salınıb, o vaxtlar zəifləmə çağlarını yaşayan tatarlara qarşı orada kazakların keşik səngərləri, istehkamları vardı. Sonradan böyüyüb şəhər olub, indi önəmli dəmiryol qovşağıdır.
Ukraynalılar kazaklara “kozak” deyir.

Haşiyə. 1970-ci illərin ikinci yarısında yuniorlar arasında boks üzrə Bakı çempionu Vladimir Kozak vardı, yüngül çəkidə. "Burevestnik"in zalında məşq edirdi, mən də ora bodibildinq məşqləri eləməyə gəldim. Tale elə gətirdi ki, trener Raçik Aslanyan məni, cəmi 1-2 ay boks məşqlərinə də qoşulan adamı Bakı çempionunun sparrinqinə çıxardı - məşq döyüşünə. Hələ yaxşı ki, yuniorların norması olan 2 dəqiqəlik 2 raund, özü də xüsusi meşin dəbilqələrdə ki, ağır zədə olmasın. Eyni çəkidəydik, mənim 25-26 yaşım vardı, onun 17-18. Babat çırpdı məni o Kozak, dodaqlarım şişmişdi, içəridan qançır idi. Bu barədə də yazmaq istəyirəm, maraqlı döyüş idi. Əslində o zalda məşqlərimlə bağlı bir "Nokaut" adlı hekayəm var, "Ədəbiyyat və incəsənət" qəzetində, 70-cilərin sonlarında dərc olunub.
Kazaklar haqqında da hələ yazacam, birinci hissəsini çap elədiyim “Əsirliyin nəfəsi” xatirə hekayəsində, 1991-də helikopterlə Kərəmli kəndindən Ağdama qayıdan zaman Stepanakert söhbəti düşəndə, əsirlik təhlükəsi yarananda orada kazak zabit də da vardı, önəmli rolu oldu.

Maraqlı məqam da odur ki, türk kökənli sözlər Krıma osmanlılardan əvvəl gəlib. Çünki Krım xanları Çingizlilərin bir qoludu, Krım Qızıl Ordunun tərkibində olub, Qızıl Ordu parçalanandan sonra müstəqil xanlıq elan ediblər. Osmanlı imperiası isə Krıma 1475-də gəlib, yalnız sahil şəhərləri və dağlıq yerləri tutdu. Qalan ərazilər Krım xanlarında qaldı, onlar da sultanların vassalı oldu. 300 il sonra, növbəti rus-türk hərbini sonuclayan Küçük-Qaynarca müqaviləsiylə hər iki imperia Krım xanlığının işinə qarışmamaq öhdəliyi götürdü.

İngilis şərqşünası Kanninghəm,- Bosvort da olabilər, yaddaşa etibar yox, - "Müsəlman sülalələri" kitabında yazır ki, Krım xanları sülaləsi dünyada ən uzun sürən sülalədir, həm islam, həm də xristian aləmində. Cavanlıqda oxuduğum o kitabı gərək tapım, yenidən oxuyum, orada çox maraqlı faktlar, adlar var, 1970-cilərin sonu, 80-cıların əvvəlində qulağımda qədim, unudulan, amma hətta xatirəsi də şirin mahnı kimi səslənirdi - məmlüklər, Bürcülər, Bəybars, Aybəy, Krım xanları Dövlət-Gəray, Səadət-Gəray, Səlamət-Gəray, İnayət-Gəray, Qara Qaplan-Gəray... O vaxt yazmaq olmazdı, çox danışmaq da məsləhət deyildi, amma indi yazmaq olar, yazmaq isyəyirəm.

P.S. Görürsüz də, yaşım 70 yaxınlaşsa da, - bir aydan az qalıb, - ədəbi planların azalmayıb, artıb. Jurnalistika öz yerində. Qonşularımızın "qədimlik", "mədənilik" xəstəliyinin qaynaqları barədə tarixi-analitik yazı yazmaq da var planlarımda, məsələ göründüyü kimi sadə deyilmiş, ciddi mənbələrdən öyrənmişəm.
Allah sizin hamınıza və əzizlərinizə ömür versin, əziz dostlar, oxucular! Mənə də sizə verənin yarısını, 1/3-ni.
Çingiz Sultansoy
Teref.az

Rusiyanın ilk prezidenti Boris Yeltsin Vladimir Putini 1999-cu ildə baş nazir təyin etdikdə ikincinin ilk işi Çeçenistanı ram etməsi oldu. Putin şəhər və kəndlərin dağıdıllması, kütləvi bombardmanlar hesabına İkinci Çeçen savaşını qazandı və bu onun 2000-ci ildə prezident seçilməsini təmin etdi. ABŞ və bır qrup Avropa ölkəsi Çeçenistanda insan haqlarının kütləvi şəkildə pozulmasına etiraz etdi, ancaq Kremlin üzərinə çox getmədilər, çünki hər halda söhbət Rusiyanın ərazi bütövlüyündən gedirdi. 2001-ci ildə terrorçular qaçırdıqları mülki təyyarələr vasitəsilə Nyu-York və Vaşinqtonda partlayışlar törətdikdə Putin beynəlxalq terrorizmlə mübarizədə ABŞ-a dəstək verəcəyini bildirdi. ABŞ o zamankı prezidenti oğul Buş Putinlə görüşdən sonra mətbuata belə dedi: “Onun gözlərinə baxdım, Putinə inanmaq olar”. Putin Buşu hipnoz etmişdi.
Putin Konstitusiya pozulmasına deyə 2008-ci ildə prezident kürsüsünü 4 illik müddətə dostu Dmitri Medvedevə ötürdü. Buna baxmayaraq, həmin il Rusiyanın Gürcüstana qarşı işğalçı müharibəsinin arxasında baş nazir Putin dayanırdı. Qərb bu dəfə də Putinin şıltaqlığına dözdü, halbuki, Abxaziya və Cənubi Osetiya Gürcüstandan qopardıldı. Putin 6 il sonra Ukraynanın Krım bölgəsini ilhaq etdi və Donbasda separatçı bölgə yaratdı. Qərb anladı ki, bu dəfə “qırmızı cizgilər” aşılıb, Putini hansısa yolla dayandırmaq lazımdır. Ancaq Qərb düşünənə kimi Putin növbəti planını hazırlayırdı, 8 il keçdi və Kreml sahibi işğalçı müharibə yolu ilə Ukraynanın 4 bölgəsi Rusiyaya biləşdirdi. Putin dayanmaq bilmir. Putini durduracaq qüvvə Ukraynanın müharibədə qələbəsi və itirdiyi bölgələri geri qaytarması, o cümlədən Rusiyada artan narazılıq ola bilər, ancaq ikinciyə ümid azdır.
Elxan Şahinoğlu
Teref.az

“Ermənistanın silahlandırılmasının bir çox səbəbləri mövcuddur. Bunlardan birincisi, Dağlıq Qarabağda erməni quldur dəstələrinin Rusiya qüvvələrinin dəstəyi ilə əlində tutduğu topraqların Azərbaycana qaytarılmasının qarşısını almaqdır. Əsas məqsəd isə Xankəndində yerləşən beynəlxalq administrasiya yaratmaqla Rusiyanın daimi müdaxiləsinə açıq münaqişə zonası yaratmaqdır”.

Bu sözləri Demokrat.az-a açıqlamasında türkiyəli politoloq Hüsamettin İnaç deyib. Siyasi şərhçi məsələyə digər aspektdən də yanaşıb:

“İkincisi, Ermənistanla Azərbaycan arasında yekun sülh sazişinin olması istənilmir. Çünki bu sülh əldə olunarsa, Rusiyanın Cənubi Qafqazda mövcudluğunun legitimliyi aradan qalxacaq. Üçüncü məqam isə Zəngəzur dəhlizinin əngəllənməsidir. Çünki bu dəhliz Türkiyədən Çinə qədər uzanan vahid Türk dünyası yaradacaq. Əslində, ABŞ Konqresinin Nümayəndələr Palatasının sədri Pelosi regionda ABŞ-a geosiyasi məkan açmaq və Türkiyəni şimaldan mühasirəyə almaq üçün Ermənistanı qoparmaq istəyir. Hindistan gəldikdə isə bu ölkə yeni dünya nizamının qurulması prosesində ABŞ-ın tərəfində olduğunu göstərmək üçün Ermənistanı silahlandırmaq missiyasını öz üzərinə götürür”.

Politoloq sonda bildirib ki, Zəngəzur dəhlizi mütləq açılacaq:

“Çünki Azərbaycan son münaqişədə regionun çox strateji hissələrini ələ keçirib. Xüsusilə Rusiyanın Ukrayna müharibəsi ilə zəiflədiyi bir vaxtda Ermənistana yekun sülh lazımdır. Şəxsən mən yeni münaqişəyə ehtiyac olmadan danışıqlar masasına oturulacağını düşünürəm”.

Politoloq hesab edir ki, dünya təkqütblü sistemə çevrilərsə, bu, qlobal təhlükəsizlik üçün çox ciddi təhdidlər formalaşdıracaq
Rusiyanın Ukraynada mümkün məğlubiyyəti, Qərbin, xüsusilə ABŞ-ın birqütblü dünyanın şəriksiz lideri olacağı halda dünyada ciddi geopolitik dəyişikliklər qaçılmazdır. Bu, Azərbaycanın yerləşdiyi regiona da ciddi dəyişikliklər vəd edir.

Amerikalı analitik İrina Tsukerman Milli.az-a açıqlamasında bildirib ki, Rusiya müharibədə məğlub olsa, Ermənistan əhəmiyyətli himayədarını itirəcək: “Əslində Rusiya, Cənubi Qafqaz kimi yerlərdə münaqişələr yaratmış, gərginliyi daha da artırmaq üçün sülhməramlılar və Ermənistandakı hərbi bazalar, İrəvana siyasi təzyiqlər vasitəsilə regiona münaqişə ocağını alovlandırmaqda davam edir.

Güclü hərbi məğlubiyyət halında, Rusiya enerji ilə bağlı gözləntiləri yerinə yetirə bilmədiyi üçün indiki bir çox müttəfiqləri arasında rəğbətini itirəcək. Nəticədə Ermənistan əhəmiyyətli himayədarını itirəcək və çox güman ki, nəhayət, öz kursunu və regiondakı gələcək rolunu yenidən nəzərdən keçirmək məcburiyyətində qalacaq. Bu, təkcə Nikol Paşinyana deyil, hələ də “Böyük Ermənistan” vizyonunu saxlayan daha aqressiv revanşist eşelonlara şamil ediləcək. Belə olan təqdirdə erməni silahlı qüvvələri, ilk növbədə Azərbaycanın hüdudlarını tərk etməyə məcbur edilə bilər. Nəticədə Rusiyanın cəzalandırılması uzun illərdir başqa ölkələrin ərazilərini zəbt edib, işğala məruz qoyan bir azğın rejimin də nəfəsinin kəsilməsi ilə nəticələnə bilər".

Bəs birqütblü dünya yaranacağı halda, bu, Azərbaycana münasibətdə hansı dəyişikliklər vəd edir? Sirr deyil ki, Azərbaycana münasibətdə Qərbin həmişə ikili münasibəti olub, 44 günlük müharibə və ondan ötən müddətdə bunun şahidi oluruq. Ermənilərin dəstəkçiləri bizdən daha çoxdur. Ermənistanın sürətlə ABŞ-ın qucağına sığınmasının səbəblərindən biri də bu prosesə hazırlıq kimi qiymətləndirilir. Rusiyanın məğlubiyyəti, Qərbin qələbəsi-bu halda Qafqazı nə gözləyir?

Politoloq Anar Əliyev “Yeni Müsavat”a bildirdi ki, Rusiya Ukraynaya qarşı xüsusi hərbi əməliyyatlara başlayarkən bunu bir çox xüsusi beyin mərkəzləri Moskvanın ikinci SSRİ-ni yaratmaq cəhdi və işğalçılıq siyasəti kimi qiymətləndirirdi. Amma o zaman da dediyimiz kimi, bu, əslində ABŞ və onun Qərb müttəfiqlərinin Rusiyaya qarşı apardığı geopolitik mübarizənin əsas elementlərindən biridir: “Rusiya Ukraynada müharibəyə cəlb edilməklə əslində bir bataqlığa çəkilmiş oldu. Bu, Rusiyanın məhv edilməsinin başlanğıcı kimi qiymətləndirilirdi. Ötən proseslər də onu göstərdi ki, həqiqətən də Rusiyanın Ukraynada hərbi əməliyyatları məhz Qərbin təhriki ilə formalaşdırılmış xüsusi bir tələ idi. Təəssüf ki, Rusiya bu tələyə düşdü. Biz o zaman da qeyd etmişdik ki, bu müharibənin tək qalibi var- Amerika. Ötən 7-8 ay ərzində baş verənlər də göstərdi ki, Rusiya və Ukrayna bu prosesdən ciddi şəkildə zərbələrlə çıxacaq. Ukrayna Qərbin dəstəyi ilə hərbi müqavimətini gücləndirməyinə baxmayaraq, müharibənin kardinal şəkildə nəticələrinə təsir edə biləcək heç bir ciddi dəstək əldə edə bilmir. Bu da onu göstərir ki, hədəf Rusiyadır, müharibənin daha çox uzanması və Rusiyanın daha ciddi sağalmaz yaralar almasıdır. Məqsəd Rusiyanın əlində olan çox ciddi hərbi potensialın tükədilməsidir. Buna böyük həcmdə nail olublar. Bundan sonra hədəfin kollektiv Qərb üçün Çin və Türkiyə olacağını da qeyd etmişdik. Rusiya çox gözəl anlayır ki, ABŞ onu müharibəyə çəkməklə onun əlindən qlobal güc statusunu almaq və onu bölgəsəl gücə çevirmək, bununla da ciddi zərurət yaranmış yeni qlobal dünya düzənində Rusiyanın iştirakçılığının qarşısını almağa nail olmaq planını həyata keçirməyə çalışır. Moskva Rusiyanın Ukraynada məğlubiyyətinin Rusiya üçün və hazırkı hərbi-siyasi elita üçün ölümə bərabər olduğunu başa düşür. Ona görə də Rusiya bu məğlubiyyətin mümkün miqyasını kiçiltməyə çalışır”.

Politoloq hesab edir ki, dünya təkqütblü sistemə çevrilərsə, bu, dünyada qlobal təhlükəsizlik üçün çox ciddi təhdidlər formalaşdıracaq. Çünki ABŞ heç bir halda demokratik dəyərlərdən, ədalətdən, beynəlxalq hüququn prinsiplərindən çıxış etmir: “Bu günə qədər təcrübə onu göstərir ki, ABŞ və onun müttəfiqlərinin maraqları hər zaman bu dəyərlərdən daha öndə dayanıb. Ona görə də Amerikanın qarşısında dayana biləcək alternativ gücün olması dünyada qlobal təhlükəsizliyin qorunmasında ciddi balans formalaşdırmış ola bilər. Buna görə də növbəti güclər, xüsusilə də Çin Rusiyanın Qərb qarşısında ciddi şəkildə məğlub olmasını istəmir və bunun qarşısını almaq istiqamətində addımlar atır. Növbəti proseslərdə ssenari, hadisələr iki istiqamətdə inkişaf edə bilər. Birincisi, Rusiya təhdidlərini reallaşdıraraq Ukrayna ərazisində nüvə silahından istifadə edə bilər. Bunu açıq şəkildə dərk eləyən Qərb bir çox başqa ərazilərdə, xüsusilə də Cənubi Qafqazda vəziyyəti gərginləşdirməklə Rusiya üçün ikinci cəbhə açmağa çalışır. Bununla ABŞ Ukrayna müharibəsinin Avropaya yayılmasının qarşısını almaq istəyir. Son dövrlər Ermənistan tərəfindən Azərbaycana qarşı törədilən təxribatlar birbaşa Qərbin sifarişi əsasında həyata keçirilir. Burada hədəf heç də Ermənistanın maraqlarının təmin olunması deyil. Ermənistanı alət etməklə Rusiya üçün yeni bir cəbhə, yeni bir bataqlıq yaratmağa çalışırlar. Amma bu ssenarinin reallaşması Rusiyanın ciddi şəkildə məğlub olması, məhv olması ilə yekunlaşıb dünyanın təkqütblü sistemə keçidinin başlanğıcı kimi qiymətləndirilə bilər”.

A.Əliyevin fikrincə, bu proseslərdə Rusiya xüsusilə Çin və Türkiyə ilə daha ağıllı, daha koordinə olunmuş siyasət yeritməklə bu ssenarinin qarşısını ala biləcək: “Hesab edirəm ki, qlobal təhlükəsizlik üçün bu, daha uğurlu variant olardı. İkinci ssenari isə Rusiyanın yaxın müddətdə diz çökdürülməsi, məhv edilməsi və bundan sonra dünyanın təbii ehtiyatlarının 20 faizinin yerləşdiyi Rusiyanın təbii sərvətləri uğrunda mübarizə və təkqütblü dünyanın formalaşmasıdır. ABŞ və Qərb müttəfiqləri buna nail olarlarsa, geopolitik reallıqları dəyişməyə çalışacaqları bölgələrdən biri də Cənubi Qafqaz olacaq. Çünki Cənubi Qafqaz həm karbohidrogen ehtiyatları baxımından, həm logistik layihələr baxımından başlıca həlqə rolunu oynayır. Ona görə də Qərb sıxışdırılmış mövqelərinin Cənubi Qafqazda daha da genişləndirilməsinə nail ola biləcək. Bunun üçün də ilkin addım mövcud geopolitik şəraitin şərtlərinin dəyişdirilməsi istiqamətində addımlar olacaq. Çox təəssüf ki, bu hal heç də Cənubi Qafqazdakı mövcud kövrək sülhün möhkəmləndirilməsinə xidmət etməyəcək. Çünki ABŞ-ın əsas dayaq nöqtəsi Ermənistandır və Ermənistan da bu bölgədə sülhə qarşı əsas təhdid rolunda çıxış edir”.

Ekspertin sözlərinə görə, ABŞ məhz qeyd olunan ikinci senarinin reallaşmasına çalışır.

Etibar SEYİDAĞA,
“Yeni Müsavat”

Dağıstanda polisin qızı necə öldürdüyünü laqeydliklə telefonla çəkməyəcəklər

Müəyyən ehtimal var ki, Dağıstandakı etirazlar bütün Şimali Qafqaza, sonra isə Rusiyanın digər regionlarına yayılsın. Amma bu, şansa bağlıdır. Etirazların genişmiqyaslı olub-olmayacağını dəqiq söyləmək tez olardı.

Rusiya hakimiyyəti Dağıstandakı etirazlara eyni anda bir neçə yolla cavab verməyə çalışacaq. Və ilk növbədə etirazçıları zorla dağıtmaq cəhdi olacaq. Bununla belə, müqavimət hərəkatının artmasına səbəb olan məhz yerli sakinlərə qarşı həddindən artıq zorakılıqdır. Yəni Rusiya hakimiyyətinin hərəkətləri yalnız polis zorakılığı, insanların döyülməsi, eləcə də qadınlara qarşı zor tətbiqi səbəbindən insanları daha çox küçələrə çıxmağa təhrik edəcək.

Sonra Rusiya Federasiyasında güc şaquli halda səndələyə bilər və onlar əvvəlki kimi vəziyyətə nəzarət edə bilməyəcəklər. Çox güman ki, onlar başqa regionlardan: Stavropoldan, Kubandan və ya Çeçenistandan təhlükəsizlik qüvvələrini zorakılıq üçün cəlb etməyə məcbur olacaqlar. Yadda saxlamaq lazımdır ki, orada polislər cəmiyyətin üzvləri kimi qəbul edilir. Buna görə də onlar Rusiyanın digər bölgələrinə nisbətən polisdən çox az qorxurlar. Oraya cəlb olunan təhlükəsizlik qüvvələri də “özlərinə məxsus” olmayacaq.

Etirazlar zamanı qurbanlar da katalizator ola bilər. Dağıstanda polisin qızı necə öldürdüyünü laqeydliklə telefonla çəkməyəcəklər. Bu bölgədə etirazçının ölümü dərhal daha kəskin reaksiya doğuracaq.

Bu arada, sosial şəbəkələrdə artan etiraz çağırışları Rusiyanın digər regionları üçün də nümunə olacaq. Mümkündür ki, məhz bu zaman vəziyyət bir neçə həftəyə nəzarətdən çıxsın.

Niyə məhz Qafqazdakıların etirazının Rusiyanın bütün yerlərində real etirazların başlayamasına gətirib çıxaracağı ümid var? Güman etmək olar ki, bu milli azlıqlarda yaxın ailə münasibətləri cəmiyyətdə daha çox həmrəyliyə təsir edir. Bundan əlavə, Rusiyanın digər bölgələrindən fərqli olaraq, məsələn, Dağıstanda ictimai davranış, şərəf və ləyaqət məsələsi vacibdir. Buna uyğun olaraq, hakimiyyətin hərəkətləri hansısa prinsiplərə zidd olsa, Qafqazda reaksiya daha sürətli və sərt olacaq.

Eyni zamanda, Rusiya hakimiyyəti təbliğatla etirazları sakitləşdirməyə çalışacaq. Məsələn, səfərbərliyi Dağıstanda kifayət qədər çox olan sürücülərin böyük ehtiyacı ilə əsaslandıracaqlar. Yəni Rusiya Federasiyasında səfərbərliyin kişilər üçün “ölümcül” olmadığına dair bəzi izahatlarla çıxış edəcəklər.

Ancaq çox güman ki, etirazların miqyasını sonra Rusiya Federasiyasının ucqar bölgələrindəki bir neçə dağ icması yaxınlarının itkisi üçün yas tutacaqları, Ukraynadakı müharibədə ölənlərin sayının artacağı zaman görəcəyik. Cəmiyyət üçün ağrı həddi önəmlidir.

Müəllif: Sergey Danilov - Ukrayna Yaxın Şərq Araşdırmaları Mərkəzinin direktor müavini

Mənbə: UNİAN

Tərcümə AYNA-ya məxsusdur

Müəllif: Turan Abdulla

Müharibənin çox ağır proses olduğunu anlatmağa gərək yoxdur.
Elə bir regionda yaşayırıq ki, müharibələr qaçınılmazdır. Müharibələr hər nə qədər ağrılı, acılı olsa da, cəmiyyətlərin inkişafı üçün ən gözəl vasitə olur. Hər müharibədən sonra dünya yeni mərhələyə qədəm qoyur. Sülhün müharibəyə hazırlıq mərhələsi olduğunu düşünənlərdənəm. Əbədi və daimi sülh olmur, ancaq müharibələr əbədidir, daimidir, hər kəs görüb, görür, görəcək… Bu, müharibəni sevdiyim anlamına gəlmir, əslində, müharibələr iyrəndirir, ruhumla, vücudumla iyrənirəm, lakin reallıqlara da kor ola bilmərəm.
Hər dəfə müharibənin ilk gününü xatırlayanda fərqli hadisələr yada düşür. Unutduğum hekayələr gəlir ağlıma. Bunlar isə hər dəfə daha da dərinlərə aparır məni.
26 sentyabr. Gecə maşından düşürdüm. Evə getməyə 2 kilometrə yaxın yol var. O vaxt taksi və maşının rast gəlmə ehtimalı olmadığı üçün ağır bel çantalarımı şəllənib piyada gedirəm. Yolda çox fərqli düşüncələrə dalıram. Uşaqlığımı xatırlayıram. Dəmiryol xəttinin üstü ilə ayaqyalın getməyimizi yadıma düşür. Ayağıma nələr batmamışdı… Ancaq getməliydim. Hər nə qədər məcburi köçkün deyildiksə də, qaçırdıq axı. Qaçqın olurduq. Hər gün qaçqın gəlir, qohum, qonşu, tanış-bilişin ölüm, itkin xəbəri alınır. Hər dəfə ah, hər dəfə nalə, hər dəfə fəryad. Sağ qalmaq instinkti. Qaçırsan, gizlənirsən. Yolda kəndimizdən bir neçə nəfərin əsir götürüldüyünü demişdilər, nə atadan xəbər var, nə ana və qucağındakı körpə uşaqdan. Geri qalırsan, üstünə qışqırırlar. İrəli getməyə güc yox, ayaqlar yalın, dəmiryol xəttinin taxtalarının, kol-kosun tikanları uşaq ayağının altına girmək uğrunda sanki yarışa giriblər. Ayaqlar da arsızlaşmışdı. İnsan nələrə qatlaşarmış, nələrə dözərmiş…
Yolun böyük hissəsini getmişdim. Birdən maşın işğı görürdüm. Üzbəüz gəldiyi üçün heç sevinmədim də. Maşın yaxınlaşdıqca sürətinin azaldığını görürdüm. Bir anlıq düşündüm ki, yəqin, kimdirsə tanıdı, aparıb evə qoyacaq. Əslində, bu həmin an üçün elə gözəl olardı.
Maşın saxladı. Sürücü pəncərədən üzümə baxdı, bu bir neçə saniyə belə davam etdi. Uzun zaman idi görüşməsək də, salamsız, kəlamsız dedi ki, hə, gecənin bu vaxtı gəlirsənsə, demək ki, olacaq. Gülmək tutdu. Hər dəfə cəbhə bölgəsinə gedəndə o qədər: “Sən gəlmisənsə, mütləq nəsə olacaq”, – deyirdilər ki, özümü qara pişik kimi hiss edirdim. Maşın məndən bir qədər uzaqlaşdı, sonra geri döndüyünü hiss elədim. Yanımdan ötüb keçdi, sonra arxa-arxaya sürdü. Sürücü bu dəfə başını pəncərədən çıxarıb dedi:
“Mən camaatın, televizorda danışanların heç birinə inanmıram, sənin axşam gəlişlərin mənə bəs edir. Bu dəfə ağır bel çantası ilə gəlmisən, özü də gecə”...
Müharibənin ilk günü insanların danışıqlarına qulaq verəndə bir anlıq 2016-cı ilin Aprel döyüşləri yadıma düşdü. Bir cəmiyyət, eyni adamlar nə qədər dəyişərmiş. Aprel döyüşlərinin ilk saatları insanlar bir araya gələndə ancaq Xocalıdan danışırdı. Hər topa dayanmış insanlardan bu sözü eşidirdim: “Bizi Xocalının gününə salacaqlar”. Qorxu, inamsızlıq, məğlubluq sindromu, güvənsizlik. Bunları hər eşitdikcə deyirdim, kaş bu döyüşlər bir həftədən çox çəkməsin, ən əsası da kiçik də olsa, qələbə olsun. Yaxşı ki elə də oldu. Bir də onu anladım ki, Xocalı soyqırımı ilə bağlı təbliğat tamamilə əks effekt verib. Ancaq ağlaşma, ancaq sızlamaq, zorlanma səhnələrinin canlandırılması, uşaqların süngüyə keçirilməsi, qulaq, baş kəsməklə bağlı hadisələrin danışdırılması…
27 sentyabr? Bir yerdə belə Xocalı adını tutan görmədim, eşitmədim. Demək ki, o kiçik qələbə çox böyük iş görübmüş. İnam, etibar, güvən və qürurun geri dönüşü. O geri dönüş insanlara başqa cür təsir etmişdi. Əsgərindən tutmuş, fəhləsinə qədər – hər kəs qarışqa kimi işləyirdi. Əmr olmadan, tələb olmadan bir amal üçün. Təbii ki, millətin genetikası da öz sözünü deyirdi. Qan həmişə bu milləti başqa cür motivasiya edib.
Müharibədən heç kim sağ qayıtmır. Şəhidlərə rəhmət, qayıdanlara isə möhkəm olmağı diləyirəm…
Səxavət Məmməd
www.yenicag.az